Παρότι παλαιός και αγαπημένος πελάτης της στήλης ο πρύτανης ο Μυλόπουλος, δεν θεώρησα σωστό να μετάσχω στην επίθεση την οποία δέχεται τελευταία επειδή επέλεξε να εργασθεί ως επισκέπτης καθηγητής σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου, έναντι προφανώς αδράς αμοιβής, καθώς αρμόζει στους «αριστείς» της επιστήμης. Γιατί κλείνω σε εισαγωγικά την ιδιότητα του αριστέως θα εξηγηθεί παρακάτω, επί του παρόντος να διευκρινίσω ότι ο Γ. Μυλόπουλος, έπειτα από την πλούσια σε εμπειρίες (για όλους μας…) θητεία του ως πρύτανη του Αριστοτελείου, έχει κερδίσει εσαεί τον τίτλο του πρυτάνεως (αν είστε της παραδόσεως), του πρύτανη (αν είστε της εποχής) ή του πρυτάνη (αν είστε αριστεριστής φοιτητής, βαριά συνδικαλισμένος), όπως άλλοι έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως π.χ. «πρόεδρος», «γέροντας», «στρατηγός», «δήμαρχος» κ.ά.
Εντούτοις, καταπιάνομαι σήμερα με το «θεματάκι» του «πρυτάνη» Μυλόπουλου (τελικά, βρίσκω ότι ταιριάζει περισσότερο η εκδοχή αυτή…), για να τον υπερασπισθώ από την άδικη κριτική που δέχεται. Χρησιμοποιώντας τον «Βουλγαράκειο ξυρό» (όπως «ξυρός του Οκαμ», όχι όπως «Χριστόδουλος Ξηρός»), το ζήτημα λύνεται αμέσως υπέρ του «πρυτάνη»: νομίμως πήρε εκπαιδευτική άδεια από το πανεπιστήμιο και νομίμως την αξιοποιεί για να διδάξει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο και όχι για έρευνα. Ουδείς μπορεί να τον ψέξει, διότι ό,τι έκανε ήταν νόμιμο. Αν είναι ηθικό, δεν το εξετάζουμε τώρα.
Με λίγα λόγια και όσο πιο απλά γίνεται, ο «πρυτάνης» έκανε για τον εαυτό του αυτό που θεωρούσε καλύτερο βάσει του προσωπικού συμφέροντός του. Παρακάτω, εξηγώ γιατί η επιλογή αυτή ήταν η καλύτερη. Κατ’ αρχάς, επειδή το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΕΠΚ χάριν συντομίας), όπου διδάσκει ο Γ. ο Μυλόπουλος, είναι στο ίδιο επίπεδο με το Χάρβαρντ, έστω και αν ώς τώρα αγνοούσατε παντελώς την ύπαρξή του. (Την ύπαρξη του ΕΠΚ, όχι του Χάρβαρντ…) Σημειωτέον: δεν το λέω εγώ αυτό. Το λέει το ίδιο το ίδρυμα με γλαφυρή ανακοίνωσή του, όπου τονίζεται προς υπεράσπιση του Γ. του Μυλόπουλου: «Οπως διευκρίνιζαν και άλλοι πανεπιστημιακοί που έχουν τοποθετηθεί κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η αντίθεσή τους αυτή δεν μπορεί να αφορά τα μη κρατικά πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ, το Γέιλ, το ΜΙΤ, το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, που είναι μεν ιδρύματα ιδιωτικού δικαίου, αλλά η ποιότητα σπουδών και έρευνας που επιτελούν είναι αναμφίβολα από τις κορυφαίες της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας».
Προκειμένου να σας πείσω για το επίπεδο του ιδρύματος, να προσθέσω και κάτι ακόμη: το ΕΠΚ, όπως πληροφορούμεθα από άλλη ανακοίνωσή του, επισκέφθηκε την 28η Οκτωβρίου, ευρεθείς στην Κύπρο για δουλειές της πολιτικής, ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος, που εκτός από υπουργός είναι και πρόεδρος, αντιπρόεδρος, καθηγητής, συγγραφέας κ.λπ. Εκτός από τη συνάντησή του με τις πανεπιστημιακές αρχές και την ξενάγησή του στους θαυμάσιους χώρους, ο Ευ. ο Βενιζέλος διαβάζουμε ότι είχε την ευκαιρία να συναντηθεί «και με τον βαπτιστικό του που είναι φοιτητής Νομικής στο ΕΠΚ»! Τονίζεται δε στην ανακοίνωση ότι στη Νομική του ΕΠΚ δεν θα συναντήσουμε μόνον τον βαπτιστικό του Βενιζέλου (που ουδόλως πρέπει να συνδέεται με τον «Βαπτιστικό» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη…) αλλά και «παιδιά καθηγητών της Νομικής Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Κομοτηνής, παιδιά υπουργών, πρώην υπουργών, βουλευτών, δικαστών και προέδρων δικηγορικών συλλόγων της Ελλάδας».
Και, τέλος πάντων, αν με όλα αυτά τα παραπάνω δεν έχω καταφέρει ακόμη να σας πείσω ότι ο Γ. ο Μυλόπουλος έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του, να σας πω και το τελευταίο: σίγουρα θα αμείβεται με μισθό αρκετών χιλιάδων ευρώ, όταν οι μισθοί των καθηγητών στην Ελλάδα έχουν περικοπεί σε επίπεδο ατιμωτικό. Και μπράβο στον Μυλόπουλο! Η επιλογή ήταν δική του, ήταν ελεύθερη, ήταν νόμιμη και, βεβαίως, ήταν συμφέρουσα. Με τον τρόπο αυτό ο «πρυτάνης» δικαίωσε τον ρόλο του δασκάλου, έστω και αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος. Διότι δίδαξε στον καθένα μας πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες της κρίσης: κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας, ώστε να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, χωρίς ωστόσο να βλάπτουμε τους άλλους.
Εδώ εγείρεται μια αντίρρηση, όμως: γιατί ο «πρυτάνης» αρνείται για τους άλλους (μέσω της αντίθεσής του προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αν δεν κάνω λάθος…) αυτό που αναγνωρίζει ως δικαίωμα στον εαυτό του; Αυτή η κραυγαλέα αντίφαση είναι πρόβλημα του «πρυτάνη» και της συνείδησής του. Δεν είναι δικό μας. Θα είναι δικό μας, αν δεν έχουμε επίγνωση της αντίφασης στη συμπεριφορά του «πρυτάνη» και αν δεν προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τις επιλογές μας από την υποκρισία του. Η προσαρμογή του Μυλόπουλου ας γίνει παράδειγμα για όλους μας. Τον είδαμε (και αυτόν και άλλους της συνομοταξίας…) να υπερασπίζεται με σθένος μια συντεχνία. Εχασε μεν τη μάχη με την πραγματικότητα, αλλά χωρίς χρονοτριβή πήγε παρακάτω. Ας κάνει κι ο καθένας από εμάς το ίδιο.
Νους υγιής εν σώματι υγιεί
Δεν έτρεξε μεν στον Μαραθώνιο (είχε γραφτεί στα 10 χλμ.), αλλά στην Ιαπωνία όπου βρέθηκε (για πολιτικό τουρισμό, βασικά) ο Ανδρέας ο Loveρδος ασκήθηκε με μαθητές του Δημοτικού. Eχουμε και λέμε λοιπόν: επισκέψεις-αστραπή στα μικρά γραφικά νησιά, μπάλες του μπάσκετ που υπογράφει σε μαθητές, δέχεται αλογάκια-νάνους στο γραφείο του και τα κερνά σανό και αγάπη, τώρα μας στέλνει φωτογραφία να τον δούμε πώς κάνει γυμναστική στην Ιαπωνία. Συνειδητοποιώ, κατόπιν όλων αυτών, κάτι τρομερό, κάτι που με υπερβαίνει, με συγκλονίζει και με αφήνει άφωνο. Ναι! Ο Ανδρέας ο Loveρδος είναι ο μόνος, ο γνήσιος, ο αληθινός διάδοχος του Γιώργου Παπανδρέου! Στο επίπεδο της σάχλας τουλάχιστον…