Δύο πιτσιρικάδες ανταλλάσσουν κουβέντες μάγκικες στο Τwitter. Λέει και κάτι ο ένας για τη μάνα του άλλου, ο δεύτερος απαντά αναλόγως, ο διάλογος μοιάζει μάλλον ασυνάρτητος και, τέλος πάντων, πολύ συνηθισμένος ανάμεσα σε δύο αψίκορους εφήβους. Ετσι θα ήταν αν ο γαλλικός σκανδαλοθηρικός Τύπος δεν είχε καταληφθεί από σπασμούς βουλιμίας μόλις ανακάλυψε ότι στις twitterrικές αψιμαχίες εμπλέκονται ο υιός Σαρκοζί και ο υιός Τριερβελέρ, νεαροί δηλαδή των οποίων οι γονείς έχουν πρωταγωνιστήσει στις πιο καυτές πτυχές της γαλλικής πολιτικής σκηνής και ως εκ τούτου συνεγείρουν ανάλογους συνειρμούς στο φιλοθεάμον πλήθος. Τα λόγια που ανταλλάσσουν, έτσι, τίθενται στο μικροσκόπιο των σκανδαλοθηρικών μίντια και ο καβγάς τους παίρνει υπερβάλλουσα δημοσιότητα, καθώς εκλαμβάνεται ως εξ ορισμού αντιπροσωπευτικός των πραγματικών αισθημάτων των γονιών τους. Ειδικώς το υπονοούμενο του υιού Σαρκοζί ότι ο υιός Τριερβελέρ απολαμβάνει να ζει στο προεδρικό μέγαρο, όπως η μητέρα του, αναπαράγεται από τα μίντια με ιδιαίτερη έμφαση, μετατρέποντας τον αστείο καβγά των νεαρών για το ποιος έχει τα μεγαλύτερα δικαιώματα στην γκλαμουριά της εξουσίας σε ένα ακόμη επεισόδιο της γαλλικής πολιτικής «ροζ» σαπουνόπερας, η οποία αριθμεί ήδη πολλά επεισόδια από την εποχή του διαζυγίου Σαρκοζί και του γάμου με την Κάρλα Μπρούνι μέχρι τις πρόσφατες αποκαλύψεις για την προσωπική ζωή του Ολάντ.
Μπορεί με το θέμα να μην ασχολούνται παρά μόνον τα σκανδαλοθηρικά μίντια στη Γαλλία, αλλά δεν αποφεύχθηκε η διεθνής δημοσιότητα. Οι γόνοι άλλωστε διασημοτήτων, αλλά και απλών καθημερινών ανθρώπων, στην εποχή μας θεωρούνται όχι απλώς η συνέχεια των γονιών τους, αλλά ότι αυτοί αναλαμβάνουν να κλείσουν τους λογαριασμούς που εκείνοι άφησαν ανοιχτούς, προικισμένοι με την τόλμη των νιάτων, η οποία και αυτή με τη σειρά της θεωρείται ειλικρινέστερη έκφραση της πραγματικής ηθικής, συναισθηματικής και πνευματικής γονικής κληρονομιάς.
Το παράδειγμα των υιών Σαρκοζί και Τριερβελέρ είναι ενδεικτικό μιας εποχής η οποία προσδίδει στα νιάτα ιδιότητες πέραν των φυσικών τους δυνατοτήτων και αντοχών και, προφανώς, ούτε οι δύο νεαροί συνειδητοποιούν ότι είναι και οι ίδιοι θύματα αυτής της ατμόσφαιρας. Μιας ατμόσφαιρας, η οποία υποθάλπει τον πιθηκισμό των νέων εξωθώντας τους να υιοθετούν συμπεριφορές και αντιδράσεις ενηλίκων, οι οποίες στη συνέχεια αναγνωρίζονται ή και χειροκροτούνται με την επιείκεια, η οποία αναλογεί στο νεαρόν της ηλικίας. Με αυτό οι ενήλικοι απλώς ξεφορτώνονται τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά.
Πολλά και τα εγχώρια παραδείγματα, δυστυχώς, με ακρότητες που φτάνουν έως τις εγκληματικές πράξεις από νιάτα, τα οποία έχουν φορτωθεί τις αδυναμίες, τους καημούς και τα ηθικά και συναισθηματικά κενά γονιών σαν να πρόκειται για «υψηλή κληρονομιά» της οποίας οφείλουν να φανούν αντάξια. Και, δυστυχώς, οι θωπευτικές αντιδράσεις των γονιών ακριβώς αυτό το αίσθημα τους καλλιεργούν. Αποτέλεσμα είναι το αίσθημα της σύγχυσης μεταξύ της φυσικής τους κατάστασης, που είναι η έμφυτη αντίδραση στους κανόνες και απαγορεύσεις των ενηλίκων σε συνδυασμό με την αμεριμνησία, και μιας αφύσικης κατάστασης, που είναι η κατάργηση κάθε καλλιέργειας υπευθυνότητας από τους θεσμούς σχολείου και οικογένειας και η εξώθηση σε μια νωθρότητα, η οποία οδηγεί πλειστάκις σε ξεσπάσματα βίας.
Γάλλοι ψυχαναλυτές τη δεκαετία του ’80, όταν άρχισαν να παρουσιάζονται φαινόμενα βίας από παιδιά με αποκορύφωμα τις δολοφονικές επιθέσεις με όπλα σε συνομηλίκους τους, ειδικώς στα αμερικανικά σχολεία –απ’ όπου κάθε άλλο παρά έχει εκλείψει το φαινόμενο– έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας ότι «τα παιδιά διαπράττουν εγκλήματα ενηλίκων, τα οποία βλέπουν στην τηλεόραση, και ότι ο 21ος αιώνας δεν θα είναι ο αιώνας των παιδιών, όπως ήθελε η ισχυρή αντίληψη, η οποία επικράτησε μέσα από τα κινήματα και τη θυελλώδη παραγωγή ιδεών των ’60s, αλλά θα είναι ο αιώνας της σύγχυσης των ηλικιών». Το ζήτημα δεν ήταν να επιρριφθούν ευθύνες στην τηλεόραση, όπως λανθασμένα επικράτησε μετατοπίζοντας τον διάλογο σε βολικό, αλλά πολύ διαφορετικό πεδίο, αλλά στους ενηλίκους, οι οποίοι αντί να ανταποκριθούν στα δύσκολα καθήκοντα του γονιού βάζουν τις τρέλες και τις ιδιοτροπίες των παιδιών τους ασπίδα στις δικές τους αδυναμίες και τα φορτώνουν με το δικό τους αίσθημα απόρριψης.
Κατόπιν αυτών, οι γόνοι «αδικημένων» παντός είδους και περιβάλλοντος παίρνουν τη σκυτάλη της συνέχισης του κάθε προσωπικού δράματος του γονιού, ενώ γίνονται έρμαια της δημαγωγικής αντίληψης πολιτικών, ότι ακριβώς αυτή τους η συμπεριφορά αποτελεί «εκδήλωση ελεύθερου πνεύματος». Κάπως έτσι, ερήμην τους εντέλει, οι γόνοι γίνονται θέαμα αναπαραγωγής μιας βίας, η οποία όχι μόνον δεν θα ’πρεπε να τους αναλογεί, αλλά προσφέρεται προς κατανάλωση στο μεγάλο, παγκόσμιο πλέον, κοινό των Μέσων ενισχύοντας τον συντηρητισμό του. Εξ ου και η διαμόρφωση ενός κόσμου, ο οποίος θα επενδύει στην αξιοπρέπεια, τη νηφαλιότητα και τη μετάδοση της μνήμης στις νέες γενιές και όχι συμπεριφορών, οι οποίες υπαγορεύονται από τη μιντιακή φαντασμαγορία και τους πρωταγωνιστές της, παραμένει το κορυφαίο διακύβευμα της εποχής.