Υπάρχει μία κατασκευασμένη επικαιρότητα που αντλεί από τη γεωγραφία της Αθήνας και φέρνει μερικές περιοχές άλλοτε πάνω και άλλοτε κάτω. Η περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, π.χ., δεν επέλυσε τα προβλήματά της αλλά δεν απασχολεί τόσο όσο προ διετίας, το ίδιο και το Μεταξουργείο. Περισσότερο ασχολούμαστε με το κέντρο με έναν επικοινωνιακό θόρυβο χωρίς πολλή ουσία, αλλά μείζονα θέματα όπως το κτίριο του «Αττικόν» τα έχουμε «συνηθίσει». Τα γράφω όλα αυτά γιατί προχθές περπάτησα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Είχα ένα μικρό κενό χρόνου και κατηφόρισα για να δω την περιοχή με αφορμή την επαναλειτουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης στο κτίριο του παλιού Βρεφοκομείου. Εφτασα στην Πειραιώς μέσω Σοφοκλέους, Αθηνάς, Ευριπίδου, Σαπφούς, διασχίζοντας όλον τον πυρήνα της περιοχής. Ηταν πρωί και η κίνηση συνηθισμένη, με τον γνώριμο πια αέρα της πολυφυλετικής Αθήνας.
Θεώρησα ότι η επαναλειτουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης, έργο της Νέλλης Παπαχελά που ήταν πρόεδρος του ΟΠΑΝΔΑ στην προηγούμενη θητεία της δημοτικής αρχής, ήταν ένα σημαντικό βήμα για τη βελτίωση της περιοχής. Και ικανός λόγος για να περπατήσει κανείς ώς την Κουμουνδούρου και να επισκεφθεί την έκθεση που λειτουργεί εκεί τιμώντας τα 180 χρόνια της Αθήνας ως πρωτεύουσας.
Δεν είναι απλό να φέρει κανείς το κοινό στην πλατεία Κουμουνδούρου. Να το φέρει και να το κάνει να θελήσει να επιστρέψει ή να ενθαρρύνει τον περίγυρό του να κάνει το ίδιο. Είναι ο πιο δύσκολος στόχος για όλη αυτήν την περιοχή που είναι κατακερματισμένη, χωρίς ιστό και δίχως αίσθημα ασφάλειας. Με τόσο χαμηλό δείκτη ελκυστικών χαρακτηριστικών, η πλατεία Κουμουνδούρου είναι μία αντικειμενικά γκρίζα ζώνη. Η μεγάλη της επιφάνεια είναι για πολλές ώρες άχρηστη, ελάχιστοι την διασχίζουν και ακόμη πιο λίγοι στέκονται. Η βάρβαρη κακοποίησή της μετά το 1960 οδήγησε στην απώλεια του ημικυκλικού σχήματος, με το περίφημο half crescent που έχει καταγωγή στον δυτικό 18ο αιώνα και εδώ και 35 χρόνια έχει μείνει ως βομβαρδισμένο τοπίο.
Η πλατεία μπορεί να γίνει ένα διεθνές αρχιτεκτονικό εργαστήρι ιδεών για την ανάπλασή της. Εχει τόσα θελκτικά στοιχεία για δημιουργικά μυαλά, που απορώ πώς δεν έχει ενταχθεί σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα αναπλάσεων. Μία μικρή πλατεία, ένα μεγάλο στοίχημα. Η Κουμουνδούρου δεν έχει τίποτε το στατικό. Μπορεί να αλλάξει.