Πριν φτάσουμε στη συναίνεση με την οποία υποτίθεται ότι το έθνος θα μεγαλουργήσει, θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να συνεννοούμεθα. Ή, να το πω διαφορετικά. Επειδή οι λέξεις που πετάμε ο ένας προς τον άλλον ψάχνουν τη σημασία τους κάπου στα σκουπίδια του πολιτικού νοήματος, κραδαίνουμε ως ιδανικό το φάσμα της συναίνεσης η οποία, επειδή ακριβώς είναι αδύνατη, μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να συνεννοηθούμε.
Επειδή οι πολιτικές δυνάμεις δεν ξέρουν ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας και δεν έχουν τα μέσα να το εντοπίσουν, κρύβονται πίσω από τη βαβούρα της ασυνεννοησίας που τη βαπτίζουν δημοκρατικό διάλογο. Επειδή όμως η συνεννόηση στηρίζεται σε ένα κοινό ερμηνευτικό σύστημα, νομίζω πως τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει αλματώδη βήματα για την οικοδόμησή της.
Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε πως οι μισοί πολιτικοί θεωρούν τους άλλους μισούς προδότες, δωσίλογους και εθνικούς μειοδότες – κάτι είναι κι αυτό. Ξέρουμε επίσης πως όσοι ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία θεωρούν τρομοκράτες αυτούς που τους έχουν κατατάξει στον εσμό των προδοτών, των δωσιλόγων και των μειοδοτών. Είναι κι αυτό μια βάση. Αν μη τι άλλο ξέρουμε τι σκέφτεται ο ένας για τον άλλον.
Πώς συνεννοείται ένας προδότης με έναν τρομοκράτη; Μα είναι πολύ απλό. Δημοκρατία έχουμε και η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ως εκ τούτου βάζεις έναν Μαρκόπουλο από τη μια και έναν Σκουρλέτη από την άλλη ή κάποιους με αντίστοιχο δείκτη πολιτικής ευφυΐας και επίπεδο οραματισμών, τους κλείνεις σ’ ένα δωμάτιο και τους αφήνεις να τα βρούνε μέχρι να σκάσουν. Μετά κάνεις εκλογές και δίνεις τη δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει ποιος είναι προδότης και ποιος είναι τρομοκράτης.
Εν τω μεταξύ λες ότι έχεις βγει από το Μνημόνιο, έχεις διώξει την τρόικα για να τη συναντάς κρυφά, έχεις καταγγείλει την κρίση ακόμη και μονομερώς, και πριν κοιμηθείς ψιθυρίζεις γλυκά στην καλή σου πως δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί η Ελλάδα βαδίζει στη λεωφόρο της ανάπτυξης. Βάζεις και τον Ντινόπουλο να ζητήσει συγγνώμη για τον ΕΝΦΙΑ, εξηγεί στο πανελλήνιο πως από την πολλή δουλειά γίνονται και μερικά λάθη και μετά κάθεσαι, ρουφάς το καφεδάκι σου και απορείς τι στην ευχή δεν πήγε καλά στο όλο σχέδιο εθνικής συνεννόησης.