Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, μετέχουμε σ’ ένα στρουθοκαμηλισμό, ο οποίος όχι μόνον δεν εκφράζει το νόημα του γεγονότος, αλλά και έκδηλα το παραποιεί. Κατά πρώτο λόγο, στο πρόγραμμα του εορτασμού «πρωτοστατούν» δυνάμεις της Αριστεράς, με επικρατέστερες, «εν τη πράξει», τις πλέον ακραίες. (Ωσάν η εξέγερση του Πολυτεχνείου να έγινε μόνον από ακραιφνείς κομμουνιστές, από αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ανέντακτους και μεταδικτατορικούς «επαναστάτες. Ερήμην του ελληνικού λαού. Εν απουσία κάθε άλλου κόμματος ή πολιτικού παράγοντα.) Τούτο συμβαίνει και φέτος, που οι γνωστές μειοψηφικές ομάδες στα ΑΕΙ επιχειρούν να συνδυάσουν τον εορτασμό με καταλήψεις των πανεπιστημίων και «αντίσταση» κατά των πρυτανικών αρχών, που επιμένουν να τις κρατήσουν μακριά από τα κτίρια. Στα μάτια των παραπάνω μειοψηφιών, ο κ. Θ. Φορτσάκης φαντάζει ως διάδοχος του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Σ’ αυτό συμβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατηγορεί την κυβέρνηση για «συνειδητή επιλογή έντασης» και χαρακτηρίζει «εκτελεστικό βραχίονα της επιλογής αυτής» τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών… Με τους ίδιους πρωτοστατούντες, επιχειρείται συχνά ανάλογη διαστροφή του εορταστικού νοήματος. Ευκαιριακά, προπαγανδιστικά και στοχευμένα στην τρέχουσα επικαιρότητα. (Θυμίζουμε ότι πρόπερσι η πορεία επιχειρήθηκε να «επεκταθεί» έως την πρεσβεία του Ισραήλ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας «για την επίθεση Ισραηλινών στην περιοχή της Γάζας»…)
Αλλά ας μείνουμε στον πάγιο στόχο και τη «συνήθη» κατάληξη της πορείας: την αμερικανική πρεσβεία. Η Ιστορία δεν έχει ακόμη αποφανθεί για τη συμμετοχή και το μέγεθος ευθύνης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και άλλων ξένων δυνάμεων, για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Ας δεχθούμε, όμως, την επιβαρυντικότερη εκδοχή για τον ρόλο του ξένου παράγοντα ως προς τη δικτατορία. Οτι τη σχεδίασε, την οργάνωσε και την εκτέλεσε. Συνάμα, όμως, πρέπει να δεχθούμε ότι το «σχέδιο» δεν περιελάμβανε ξένη εισβολή, ούτε άλλη στρατιωτική επέμβαση, έξωθεν. Επομένως, το «σχέδιο» εφαρμόστηκε και εκτελέστηκε αποκλειστικά από Ελληνες. Πείτε τους, όπως θέλετε. Επίορκους, πράκτορες, μίσθαρνα όργανα. Αυτή, όμως, η αρχική ομάδα στελεχώθηκε, έκτοτε, με χιλιάδες «συνεργούς». Ολοι, δε, ήταν συνέλληνες. Συμπατριώτες μας κατέδιδαν, έκαναν τις συλλήψεις, τους βασανισμούς, τις φυλακίσεις, τις εκτοπίσεις, ακόμη και τις εκτελέσεις διαδηλωτών, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Θα προσθέσουμε και το εξής χαρακτηριστικό. Ολες οι παράτολμες αντιστασιακές ενέργειες την περίοδο της 7ετίας, εκ μέρους όλων των αντιστασιακών οργανώσεων, είχαν στόχο τη χούντα και τους πρωτεργάτες της. (Π.χ. θα ’ταν πολύ ευκολότερο για τον Αλέκο Παναγούλη να δολοφονήσει κάποιον ξένο αξιωματούχο, παρά τον ίδιο τον Παπαδόπουλο.) Κάτι ανάλογο ισχύει και για εκατοντάδες αγωνιστές του Πολυτεχνείου, που έμειναν στην αφάνεια επί χρόνια. Τούτο, δε, γιατί αρνήθηκαν να εξαργυρώσουν τα πιστεύω και τις πράξεις τους, με κάποιο πολιτικό αξίωμα, με μια υψηλόμισθη θέση στο Δημόσιο. Μερικοί απ’ αυτούς εμφανίστηκαν πολύ μεταγενέστερα μόνον και μόνον για να εκφράσουν τον αποτροπιασμό και την αηδία τους. Για την ασύστολη εκμετάλλευση της επετείου, για την αδίστακτη διαστρέβλωση του νοήματός της.
Τέλος, έχω μια απορία, ως προς τη γενικότερη ανοχή αυτής της «αδίστακτης διαστρέβλωσης». Μήπως αυτή πηγάζει από τη θεωρία πως «για όλα φταίνε οι ξένοι και όχι εμείς»; Τότε, επιτρέψτε μου να πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι λιγότερο μαχητό και περισσότερο επικίνδυνο απ’ την «ωμή προπαγάνδα»…