Τι απέγινε, ρε παιδιά, εκείνη η παρισινή επιχείρηση αποδραματοποίησης των επισκέψεων της τρόικας; Να θυμίσουμε ότι στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου πήγε στη γαλλική πρωτεύουσα ολόκληρη αντιπροσωπεία υπουργών για συναντήσεις με κάποιους από τους εκπροσώπους των δανειστών μας, επειδή, όπως έλεγαν οι διαρροές, «η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να δείξει σε όλους ότι αλλάζει σελίδα και βγαίνει αργά και σταθερά από την κρίση. Οι μακρόσυρτες επισκέψεις της τρόικας στην Αθήνα και η δραματοποίηση των ελέγχων με επισκέψεις από υπουργείο σε υπουργείο επιβάρυναν την κουρασμένη κοινή γνώμη και αφαιρούσαν την πολιτική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση».
Δύο μήνες –κι ένα δαπανηρό ταξίδι– μετά, στα περίπτερα κρέμονται πάλι δράματα. «Θρίλερ με την τρόικα» τιτλοφορεί το κύριο θέμα της μια εφημερίδα· «Πόλεμος νεύρων με την τρόικα» έχει εξάστηλο τίτλο η άλλη· «Τελεσίγραφο 48 ωρών από την τρόικα» γράφει μια τρίτη· «Με τη θηλιά στον λαιμό» περιγράφει η τέταρτη. Πήγαν τζάμπα, δηλαδή, τα τραπεζώματα και τα καλά κρασιά στα παρισινά ρεστοράν που εμείς οι φορολογούμενοι πληρώσαμε.
Η δραματοποίηση, όμως, των επισκέψεων της τρόικας δεν οφείλεται στη γεωγραφία. Οφείλεται στην κοντόφθαλμη πολιτική των κομμάτων, συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων. Από τη στιγμή που όλοι συνομολογούν ότι το Μνημόνιο είναι η πηγή όλων των δεινών, κάθε επίσκεψη των «κακών» θα έχει στοιχεία θρίλερ. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί δεν γίνεται ο ίδιος πανικός στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία ή ακόμη και στην ημέτερη Κύπρο; Απλώς εκεί έχουν πολιτικές ηγεσίες που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους έναντι του τόπου και της ιστορίας και δεν φτιάχνουν αφηγήματα με δράκους και ηρωικούς ιππότες που τους κατατροπώνουν.
Δυστυχώς, το Μνημόνιο δαιμονοποιήθηκε για καθαρά μικροπολιτικούς λόγους, κάτι που κάνει πολιτικά αδύνατη τη διαχείριση κάθε προγράμματος σταθεροποίησης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Σε οποιαδήποτε λύση κι αν καταλήξει η ελληνική κυβέρνηση, «μνημόνιο» θα χαρακτηριστεί και ως «μνημόνιο» θα δαιμονοποιηθεί. Κι αυτό γιατί στη χώρα των παχέων συνθημάτων και των άλογων κινητοποιήσεων, ουδείς ασχολείται με το βασικό πρόβλημα της οικονομίας. Αντιθέτως, όλοι χτυπούν το φάρμακο, το οποίο μπορεί να είναι κακό, αλλά δεν είναι χειρότερο από την ασθένεια και επιπλέον ουδείς προτείνει κάτι άλλο, πέρα από κάποιες –ΣΥΡΙΖΑϊκού τύπου– πομφόλυγες.
Η δαιμονοποίηση, λοιπόν, του Μνημονίου που έκανε και ο κ. Σαμαράς την κρίσιμη περίοδο 2010-2011 δένει τα χέρια κάθε κυβέρνησης. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά κόλπα, όπως εκείνα του Σεπτεμβρίου, όταν κατά την επέλαση των παλικαριών μας στη γαλλική πρωτεύουσα γραφόταν: «Το Παρίσι επελέγη ως ουδέτερο έδαφος. Δεν είναι ούτε οι Βρυξέλλες (έδρα της Κομισιόν) ούτε η Φρανκφούρτη (έδρα της ΕΚΤ) ούτε η Ουάσιγκτον (έδρα του ΔΝΤ). Η πρωτεύουσα μιας φιλικής προς την Ελλάδα χώρας, που στις δικές της αναλογίες αντιμετωπίζει ανάλογα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά ανήκει και στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., καθιστά ακόμη πιο έντονο τον συμβολισμό».
Γενικώς, πάντως, με επικοινωνιακές επιθέσεις δεν λύνονται τα προβλήματα της οικονομίας. Ούτε καν πια της κυβέρνησης, όπως όλα δείχνουν…