Θαυμάζω, ομολογουμένως, τους διαπιστευμένους στο υπουργείο Παιδείας δημοσιογράφους, για έναν λόγο: επειδή κατορθώνουν να παρακολουθούν τις παραληρηματικές συνεντεύξεις του Ανδρέα του Loveρδου χωρίς να κυλιούνται στο πάτωμα από τα γέλια. Δεν είναι μικρό πράγμα τέτοια αυτοκυριαρχία και μην το υποτιμάτε. Οι συνεντεύξεις του είναι καθρέπτης του μυαλού του, δηλαδή περιβόλι, όπως έλεγαν οι παλιοί, ή, αν προτιμάτε θεατρικό όρο, varieté: βρίσκεις τα πάντα εκεί μέσα. Η μέθοδος του υπουργού είναι απλή: αυτοσχεδιάζει και ό,τι θυμάται χαίρεται.
Χθες, π.χ., παρουσίασε και τον νέο υφυπουργό, ονόματι Γεωργαντά. Παραθέτω τον σχετικό διάλογό του με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου και αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς:
Μιλάει ο υπουργός: «Ο κ. Γεωργαντάς ξέρετε ότι διορίστηκε πριν από λίγες μέρες υφυπουργός, θα αναλάβει όλες τις αρμοδιότητες που σχετίζονται με τη διά βίου και άλλες (sic), όπως ακριβώς ήταν προηγουμένως και στον κ. Στύλιο και στον κ. Κουκοδήμο. Θυμάστε ότι το υπουργείο καταμέρισε αρμοδιότητες αμέσως, άρα είμαστε έτοιμοι. Εχουν σταλεί οι κινήσεις;». Η τελευταία ερώτηση απευθύνεται στον παριστάμενο γενικό γραμματέα. «Οχι», του απαντά εκείνος, «σήμερα θα σταλούν αν έχει υπογράψει». Συνεχίζει ακάθεκτος ο υπουργός: «Σήμερα θα σταλεί, για να μπορεί να υπογράφει ο κ. Γεωργαντάς. Εχουμε πάρα πολλή δουλειά να κάνουμε και έναν παπά θα φωνάξουμε βέβαια για ένα ευχέλαιο που είναι απολύτως απαραίτητο σήμερα το μεσημέρι. Εχουμε παπά στο υπουργείο, βέβαια δεν ξέρω αν κάνει ευχέλαια γιατί είναι και συνδικαλιστής».
Εδώ παρεμβαίνει πάλι ο γ.γ.: «Είναι το μοναδικό υπουργείο που έχουμε παπά». Ο υπουργός διαφωνεί: «Είναι το μοναδικό; Και το Αμυνας έχει». Ο γ.γ. συμμορφώνεται: «Και το Αμυνας, ναι». Πετάγεται ένας άλλος από την ακολουθία του υπουργού: «Και έγινε διευθυντής (σ.σ.: ο περί ου ο λόγος παπάς…)». Υπουργός: «Εγινε και διευθυντής. Λοιπόν θα μας κάνει ένα ευχέλαιο το μεσημέρι, που μας χτυπάνε διάφορα από παραιτήσεις μέχρι αρρώστιες μέχρι οτιδήποτε, να το δούμε λιγάκι το θέμα και είμαστε στη διάθεσή σας. Ο κ. Γεωργαντάς θα απορροφηθεί σύντομα από το δίδυμο Δερμεντζόπουλου-Λοβέρδου που οι κακουχίες το κάνανε καλό και ανθεκτικό, γιατί κάθε εβδομάδα κάτι μας παρουσιάζεται εδώ και το αντιμετωπίζουμε». (Ούτε που του περνάει από το μυαλό του κακομοίρη ότι ο ίδιος προξενεί τα προβλήματα της υπουργίας του…)
Τα συμπεράσματα, είπαμε, είναι δικά σας. Από πλευράς μου, μόνο μια ταπεινή πρόταση έχω θα κάνω. Γιατί να μην κόβει εισιτήριο στις συνεντεύξεις; Αν έχει την επιτυχία που φαντάζομαι, μπορεί μια μέρα να κάνει τηλεοπτικό πρωινάδικο όπως ο Π. Κωστόπουλος, τον οποίο δεν αμφιβάλλω ότι θαυμάζει…
Περιττές ανησυχίες
Στην ιστοσελίδα Iskra των Λαφαζανιστών, διατυπώνονται επιφυλάξεις για τη μετάβαση αντιπροσωπείας Συριζαίων υπό τον Γ. Σταθάκη στο City του Λονδίνου για συνομιλίες με παράγοντες των αγορών. Ανησυχούν επειδή βλέπουν τη συγκεκριμένη κίνηση ως ένδειξη της διάθεσης του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να συμβιβασθεί με το κεφάλαιο. Ομως ακόμη και αν αυτός είναι ο σκοπός της επίσκεψης στο Λονδίνο, οι Λαφαζανιστές δεν πρέπει να ανησυχούν καθόλου, διότι η συνάντηση θα επιφέρει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ας μην κρίνουμε από το γεγονός ότι εμείς θεωρούμε τον Γ. Σταθάκη από τους λίγους «λογικούς» του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), επειδή ως χαρακτήρας είναι ήπιος και μειλίχιος. Και μόνο που θα ακούσουν στο City ότι ο κ. Σταθάκης διδάσκει μαρξιστική οικονομία φτάνει…
Σοσιαλιστικός λυρισμός
«Ψωμί, όπως άποροι, άστεγοι, αυτόχειρες έξι χιλιάδες. Παιδεία, παραπαιδεία, ημιμάθεια, μόρια αντί για μισθούς στους εκπαιδευτικούς. Ελευθερία, καταστολή, αστυνομοκρατία, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι πολύ ακριβές για να νομίζουμε ότι άπαξ τις κερδίσαμε. Πρέπει να τις διεκδικούμε μονίμως». Πρόκειται για τη δήλωση της Ρένας Δούρου για την επέτειο του Πολυτεχνείου, σε ύφος λυρικό και ελλειπτικό από το οποίο αναδίδεται η χαρακτηριστική οσμή του γλωσσικού «μπακαλιάρου». Επί της ουσίας τώρα, στη δήλωση, ο παραλληλισμός της χούντας με τη σημερινή κυβέρνηση γίνεται εμμέσως, αλλ’ όμως είναι σαφέστατος. Επομένως, διερωτώμαι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) μπήκε στον κόπο να αποσύρει (με τη μέθοδο της «ορθής επανάληψης») την αρχική ανακοίνωσή του για την επέτειο. Αφού τα ίδια δεν λέει και η Δούρου;
Το πιπί του
Μια μικρή διόρθωση στο χθεσινό σημείωμα σχετικώς με το πιπί του Ναπολέοντα, διότι τα στοιχεία που ανέφερα ήταν από μνήμης και δεν είχα διαθέσιμες τις πηγές. Λοιπόν, το υποτιθέμενο πέος του Ναπολέοντα έμοιαζε με ρόγα από σταφύλι και είχε μήκος μία ίντσα (2,54 εκατοστά). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ιδιοκτήτη του (ενδιαφέρουσα ιδιότητα αυτή: «ιδιοκτήτης του πέους του Ναπολέοντα»…), είχε αφαιρεθεί κατά τη νεκροψία. Δημοπρατήθηκε από τον οίκο Christie’s το έτος 1972, αλλά δεν έπιασε την ελάχιστη τιμή που ζητούσε ο ιδιοκτήτης του. Ειλικρινά, πάντως, θα ήθελα να ξέρω ποια ήταν η τιμή αυτή…
Ψάχνει εκδότη
Πληροφορούμαι από εκδοτικούς κύκλους της συμπρωτευούσης ότι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Εξοχότατος Κύριος Χρήστος Σαρτζετάκης (και, για πάντα, πρόεδρος της καρδιάς μας…) συνέγραψε πόνημα μερικών ή, μάλλον, αρκετών εκατοντάδων σελίδων, με θέμα την υπόθεση Λαμπράκη. Δυσκολεύεται, ωστόσο, να βρει εκδότη, καθώς απαιτεί να εκδοθεί σε δύο τόμους και δη δερματόδετους. Η πηγή των πληροφοριών μου υποστηρίζει ότι μια έκδοση όπως θα την ήθελε ο Κύριος θα κόστιζε τουλάχιστον 100 ευρώ. (Και τούτο χωρίς να υπολογισθεί το κόστος της μετάφρασης του κειμένου στη νέα ελληνική γλώσσα από την ιδιότυπη, στρυφνή αρχαΐζουσα του πρωτοτύπου…) Βέβαια, όσοι είμαστε εξοικειωμένοι με το ύφος του Κυρίου δεν απορούμε με την απαίτησή του για δίτομη έκδοση. Δεδομένου ότι το σπανιότερο σημείο στίξης που συναντούμε στον επιτηδευμένα μακροπερίοδο λόγο του Κυρίου είναι η τελεία, θεωρώ πιθανό το εκατοντάδων σελίδων πόνημα να αποτελείται από δύο προτάσεις. Επομένως, ο ένας τόμος θα είναι για τη μία πρόταση και ο άλλος για τη δεύτερη…