Αν ήταν δυνατόν μια ευρεία πλειοψηφία βουλευτών να συμφωνήσει στον διορισμό νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, οι άμεσες προοπτικές της χώρας θα άλλαζαν κατά τρόπο εκπληκτικό. Πρέπει, επιτέλους, να κατανοήσουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των προσδοκιών.
Σκεφτείτε τι θα συμβεί αν χαθεί η ευκαιρία συνταγματικής συμφωνίας. Πόσες ευκαιρίες για «δουλειές» θα χαθούν. Πόσες αποφάσεις νέων δαπανών θα αναβληθούν, επειδή όλοι θα κάνουν «βήμα σημειωτόν» μέχρις ότου η οικονομία να λάβει κάποιο νέο παράγγελμα. Πόση καθυστέρηση προσθέτει η αμφιβολία των τροϊκανών και η μετάθεση των μεταρρυθμίσεων λόγω εκλογικού εκβιασμού. Πόσο δυσκολότερη καθίσταται η επαρκής χρηματοδότηση του κράτους. Πόσο δυσκολότερο γίνεται για την αντιπολίτευση να συγκεντρώσει την προσοχή της στο κέντρο.
Οταν εγκαθίσταται η καχυποψία, τα πάντα μοιάζουν γκρίζα, ατελή κι επικίνδυνα. Τις δύο προηγούμενες μέρες, οι οικονομικοί αναλυτές δύο τραπεζών, της Alpha Bank και της Eurobank, έδωσαν επαρκέστατα αποδεικτικά στοιχεία των θετικών προοπτικών που έχουμε ήδη εξασφαλίσει, με την προϋπόθεση να διατηρήσουμε το καράβι σε σταθερή πορεία.
Αν το πρώτο βήμα είναι η συναινετική εκλογή του Προέδρου, το δεύτερο είναι ο κοινός προσδιορισμός του χρόνου διενέργειας των εκλογών. Πρέπει να βρούμε την κατάλληλη στιγμή, που θα διαταράσσει όσο γίνεται λιγότερο την οικονομία, ενώ θα αφήνει χρόνο για τη λήψη αποφάσεων οικονομικής πολιτικής, που θα δρομολογήσουν την επόμενη φάση.
Ο Σεπτέμβριος 2015 είναι ο κατάλληλος χρόνος για να αποφασίσει ο λαός την κατεύθυνση των πραγμάτων.
Υπάρχει χρόνος, μέχρι τότε, να ολοκληρωθεί η στροφή, προς το καλύτερο, την οποία πήρε η Ελλάδα. Κυρίως, θα επιβεβαιωθεί ότι τα βασικά μεγέθη της οικονομίας έχουν οριστικά μετακινηθεί σε πρόσφορο έδαφος. Ηδη, το πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά, που υπήρξε η κύρια αιτία εκτροχιασμού του δημόσιου χρέους, θα αυξηθεί τόσο όσο χρειάζεται για να σβήσει από τη μνήμη των αγορών το πρόσφατο «κούρεμα» των ομολόγων. Εξάλλου, χωρίς την εκλογική «απειλή», η κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να ξαναβρεί το μεταρρυθμιστικό της θάρρος και τη χαμένη συνοχή της.
Το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση. Εφόσον έχει αποσπάσει ημερομηνία εκλογών, θα υιοθετεί λιγότερο ακραίες θέσεις και θα υπολογίζει στην πραγματική τους αξία όσα πείθουν τους κεντρώους ψηφοφόρους ότι το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Aριστεράς δεν συμπίπτει με την καταστροφή.
Παραδόξως, προϋπόθεση σε όλα τα παραπάνω είναι η αποδοχή από την πλευρά των ξένων των πραγματικών δεδομένων του ελληνικού ζητήματος. Ο μαξιμαλιστικός ακτιβισμός, που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της τρόικας, καταστρέφει την πρόοδο που έχει σημειωθεί και υποβοηθά τους ακραίους της ελληνικής πολιτικής σκηνής.