Μια μεγάλη μερίδα πολιτών εμφανίζεται πρόθυμη να λησμονήσει το μεγάλο βάρος που πέφτει στους ώμους της κοινωνίας για τη συντήρηση του κράτους. Ενώ όλοι δυσανασχετούμε για τους πολλούς και βαρύτατους φόρους, είναι εξαιρετικά πολλοί όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση οφείλει να δαπανήσει περισσότερα από όσα ξοδεύει την εποχή της δημοσιονομικής λιτότητας.
Είτε πρόκειται για δαπάνη που αφορά όλους: υγεία και παιδεία. Είτε τις πληρωμές του Δημοσίου, που πάνε στο πορτοφόλι κάποιων: συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Είτε την κρατική δαπάνη που απορροφά η οικονομία: προκειμένου να αυξηθεί η καταναλωτική ζήτηση.
Δυστυχώς για όσους περιμένουν ότι το κράτος μπορεί και ότι πρόκειται να ξοδεύσει περισσότερα, το κρίσιμο ζήτημα ήταν και παραμένει η μείωση των φόρων. Μόνον αυτή μπορεί να υποβοηθήσει την επιστροφή της οικονομίας σε καλύτερες μέρες. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να μειωθούν οι φόροι. Το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι που θέλουν περισσότερες δαπάνες, ζητούν και τη μείωση των φόρων. Πρόκειται για αυταπόδεικτη αντίφαση. Μείωση των φόρων μπορεί να συμβεί μόνον και εφόσον μειωθούν οι δαπάνες του κράτους.
Το 2005, οι φόροι, χωρίς τις εισφορές για τις συνταξιοδοτικές κρατήσεις και τα ασφάλιστρα υγείας, αναλογούσαν στο 21,8% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς. Το 2010, έτος της μεγάλης κρίσης, η αναλογία ήταν στο 23,1%. Το 2015, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, θα βρίσκεται στο 25,4% κάτι λίγο παραπάνω από 47 δισεκατομμύρια.
Οι εισφορές προς το ασφαλιστικό σύστημα, που δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους άλλους φόρους, αφού άλλωστε προστίθενται στο κρατικό ταμείο, ξεπερνούν κατά τι τα 20 δισεκατομμύρια.
Με δύο λόγια, το κράτος προγραμματίζει να αφαιρέσει το ποσό των 70 δισεκατομμυρίων από τις τσέπες των φορολογουμένων πολιτών ή από τα 185 δισεκατομμύρια ευρώ του νέου προϊόντος που θα δημιουργήσουμε το προσεχές έτος.
Η φορολογία αυτή είναι δυσβάστακτη. Είναι και αντιπαραγωγική. Δεν βοηθά στη διόρθωση των ανισοτήτων, δεν υποστηρίζει την επιχειρηματικότητα, δεν βελτιώνει την υποδομή, δεν υποστηρίζει την παραγωγικότητα.
Μετά έξι χρόνια ύφεσης και τέσσερα χρόνια λιτότητας είναι προφανές πως για να πάει καλύτερη η χώρα χρειάζεται μικρότερη φορολογία. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η κυβέρνηση θα κατορθώσει να κρατήσει αυτό τον ρυθμό φορολόγησης στα επόμενα χρόνια.
Αν οι πολίτες πληρώσουν λιγότερους φόρους, όπως συνέβη τους προηγούμενους μήνες λόγω της αναμονής που δημιούργησε η αναμονή μακροχρόνιας ρύθμισης, το κράτος θα πέσει έξω και τα ελλείμματα θα εμφανιστούν και πάλι στους κρατικούς λογαριασμούς. Φαντασθείτε να αυξήσουν, όπως υπόσχεται η αντιπολίτευση, τις δαπάνες.
Ποιος και πώς θα καλύψει τα νέα ελλείμματα;