Με τις εξελίξεις στο θέμα της χρηματοδότησης του Rethink Athens, δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία αλλά και κανένα περιθώριο ανοχής για την πλατεία Ομονοίας. Είναι θέμα προτεραιότητας. Οπως και το Πεδίον του Αρεως.
Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο τέτοιας προχειρότητας, ασυνεννοησίας και αναξιοπιστίας, έχουμε δώσει βήμα και θέση σε τόσα πολλά παντελώς άσχετα άτομα, ώστε η πόλη να μην μπορεί να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες που έχουν να κάνουν με την ιστορική φυσιογνωμία της, την αισθητική της και την απόδοση δημοσίου χώρου προς αναψυχή των πολιτών.
Η Ομόνοια πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή. Αμεσα. Ανεξάρτητα από την τροπή που θα πάρει το θέμα του Rethink Athens (που ακόμη και αν είναι ευνοϊκή για το σχέδιο, θα έχει περαιτέρω καθυστέρηση), η Ομόνοια πρέπει να απεμπλακεί και να κινηθούν ρεαλιστικές διαδικασίες για την πλήρη αναμόρφωσή της.
Σκεφτείτε ότι επί 15 χρόνια έχουμε μια άθλια πλατεία. Υπάρχει λαϊκή βούληση για την κατάργηση της τωρινής μορφής της. Ηταν ένα τεράστιο λάθος, κανείς δεν μίλησε ευθαρσώς γι’ αυτό, αλλά ήρθε η ώρα να τελειώνουμε οριστικά. Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί είναι ο διαρκής πειραματισμός και η δίχως τέρμα διαβούλευση.
Εχω την αίσθηση ότι σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης θα ήταν σύμφωνη με την επαναφορά της διαμόρφωσης με το συντριβάνι. Μπορεί να γίνει το πρώτο δημοψήφισμα στην Αθήνα για ένα θέμα δημοσίου χώρου. Εφόσον η λαϊκή εντολή είναι θετική, μπορεί να κινηθεί η διαδικασία με τα συναρμόδια υπουργεία, τον δήμο, το Ιδρυμα Ζογγολόπουλου και ιδιώτες χορηγούς, ούτως ώστε, με κυκλική ή όχι μορφή η πλατεία, να περάσουμε σε μια νέα εποχή.
Το συντριβάνι έχει μερικά ισχυρά πλεονεκτήματα. Πρακτικά και συμβολικά. Πιο σημαντικό από όλα θεωρώ την επίδραση που θα έχει στους Αθηναίους. Μπορεί να συμβάλει σε μια αναθέρμανση της περιοχής και στην καλλιέργεια της πεποίθησης ότι η Ομόνοια δεν έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Αν ο Δήμος Αθηναίων επιτύχει, δε, να αποκαταστήσει και τα ιστορικά κτίρια «Μπάγκειον» και «Μέγας Αλέξανδρος», η πλατεία μπορεί να αλλάξει θεαματικά. Είναι μια ιδέα. Αλλά το μόνο βέβαιον είναι ότι δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για τη διαιώνιση ενός αίσχους. Γιατί περί αυτού πρόκειται.