Προ ημερών, ένας νεαρός, κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, γδύθηκε στη μέση του δρόμου και προέτρεψε τους φοιτητές να κάνουν το ίδιο. Την ίδια περίπου εποχή πέρυσι, στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, δύο άνδρες πέταξαν τα ρούχα τους μπροστά στα ΜΑΤ, ενώ πρόπερσι, διαδηλωτής βάλθηκε να τρέχει γυμνός εν μέσω σοβαρών επεισοδίων στο Σύνταγμα. Σήμερα συζητείται το θέμα των 32 επωνύμων (Γιάννης Μπουτάρης και ηθοποιοί, παρουσιαστές, αθλητές) που φωτογραφήθηκαν γυμνοί για περιοδικό εφημερίδας με αφορμή την αυριανή ημέρα κατά του έιτζ. Στη Θεσσαλονίκη έχουν γίνει μέχρι στιγμής επτά γυμνές ποδηλατοδρομίες «για να μπει ένα τέλος στην “άσεμνη” έκθεση των ανθρώπων και του πλανήτη στη ρύπανση και τη βία». Ενώ ο «αστικός γυμνιστής» της Θεσσαλονίκης (γνωστός για τις βόλτες του σε δημόσιους χώρους με αδαμιαία περιβολή) «διαδήλωσε» στις 17 Νοεμβρίου φωτογραφιζόμενος γυμνός μέσα στο ΑΠΘ…
Ενα ολόκληρο κίνημα αναπτύσσεται γύρω από το γυμνό στον δημόσιο χώρο. Παρακλάδι της οικολογίας, συγγενικό με τη φυσιολατρία, προωθεί την ιδέα της γυμνής σκέψης διά του γυμνού σώματος· μάχεται υπέρ της έκφρασης της διαφορετικότητας και ενάντια στην «πώληση» της σάρκας, των ενδυματολογικών στερεότυπων και της κοινωνίας της κλειδαρότρυπας που κρατάει το σώμα εγκλωβισμένο και ένοχο· υπενθυμίζει ότι το ακάλυπτο ανθρώπινο σώμα είναι μια φυσική κατάσταση. «Γιατί και η γυμνότητα, όταν πιστεύει κανείς στο φως, είναι ρούχο» έγραφε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.
Αποψη την οποία σίγουρα δεν συμμερίζονται όσοι -οι περισσότεροι- θεωρούν το γυμνό στον δρόμο προσβολή της δημοσίας αιδούς, επιδειξιομανία, ιδιορρυθμία. Το γυμνό όντως προκαλεί, σοκάρει. Είναι μια επίθεση στις δοξασίες και την πρακτική αιώνων, στη σύμβαση, τη φυσική συστολή, το αίσθημα προστασίας. Διότι το ρούχο, αν και εξωτερικό, επιφανειακό, αποτελεί τμήμα του σώματος, αλλά και στοιχείο πολιτισμού – και μέσα από το ένδυμα διατηρείται η ιστορική συνέχεια ενός λαού. Καλύπτει το κορμί αλλά και αποκαλύπτει προθέσεις, διαθέσεις, μπορεί να μιλάει για κάτι εσωτερικό, αλλά και αποσιωπά. Αποτελεί σημάδι αλλοτρίωσης αλλά και διατήρησης της ταυτότητάς μας. Ανθρωπος γυμνός, άνθρωπος αφύλακτος.
Στον κόσμο μας το απέριττο δεν είναι δημοφιλής ιδιότητα. Είναι αδυναμία. Αποδώσαμε στο σώμα όλα τα κατηγορήματα, και για να το μεγαλύνουμε πάνω από κάτι που ήταν πανηγυρικά όμοιο για όλους, το ντύσαμε με σύμβολα κύρους, με έξοχα κομψοτεχνήματα και πολύτιμα υλικά. Το προικίσαμε με ανανεούμενα σύνολα εντυπώσεων και το καταστήσαμε κυρίαρχο. Υπό την επήρεια αυτής της συνείδησης, ο άνθρωπος φρικιά μπροστά στο γυμνό.
Επίτιμος ασθενής της φύσης, εξακολουθεί να διασπαθίζει την ικμάδα της, να ρυπαίνει, να καταστρέφει, να απομυζά – δεν είναι μικρό κουσούρι η χειμαρρώδης ιδιοτέλειά του. Στο αντίθετο άκρο, η γυμνότητα δείχνει να αποζητεί την επανένωση των ανθρώπων μέσω της φύσης, την επανεκκίνηση της ζωής από ένα ξεχασμένο αρχικό σημείο…
«Είναι καλό που το σώμα δεν μπορεί να διαπράξει όλες τις αμαρτίες του πνεύματος» έλεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης. Είναι καλό που το γυμνό σώμα, το ζεστό ανθρώπινο κορμί, πασχίζει να απαλλαγεί από τα βαριά σημαινόμενα και τον καραγκιοζομπερντέ της εθελοτυφλίας μας. Να αναδυθεί καθαρό, διαυγές, άοπλο, άρα -επιτέλους- ακίνδυνο.