Εχετε συναντήσει ποτέ το είδος των ανθρώπων στους οποίους προσωποποιούμε τις «αγορές», σαν αυτούς δηλαδή που συνάντησαν οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) στο εξωτερικό; Απ’ όσους έτυχε να συναντήσω ώς τώρα, έχω καταλάβει ότι πρόκειται για ανθρώπους έξυπνους, με καλές σπουδές, άκρως φιλόδοξους και ανταγωνιστικούς. Σκοπός τους είναι να γίνουν πλούσιοι πριν από τα σαράντα και γι’ αυτό κατευθύνονται από νωρίς στις υπηρεσίες του χρηματοοικονομικού τομέα. Ως αναλυτές στην αρχή, ας πούμε κάπου σε μια μεσαία εταιρεία στο Σίτι, εργάζονται για χρόνια ολόκληρα σαν τα σκυλιά, συνήθως επί 16 ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα.
Οταν πια έχουν φθάσει αρκετά ψηλά στην ιεραρχία του χώρου τους, επιφορτισμένοι με την ευθύνη της κερδοφόρου διαχείρισης κεφαλαίων που ανήκουν σε άλλους, η ικανότητα αυτών των ανθρώπων να διακρίνουν αμέσως τις βασικές γραμμές της εικόνας μιας κατάστασης, είναι σχεδόν δεύτερη φύση. Επομένως, δεν υπάρχει περίπτωση τέτοιοι άνθρωποι, απολύτως ρεαλιστές μέχρι σημείου κυνισμού, να μην καγχάσουν (από μέσα τους τουλάχιστον) αν ένα πρωί ακούσουν δύο ωραίους τύπους σαν τους κ. Μηλιό και Σταθάκη να τους λένε αυτά ακριβώς που λένε εντελώς ανέξοδα και σ’ εμάς, εδώ στην Ελλάδα, όπου ως γνωστόν ισχύει η απόλυτη ελευθερία του λόγου ακόμη και από τον έλεγχο της λογικής.
Μπορείτε να πάρετε μια πρόγευση των ιδεών που παρουσιάζουν στη διεθνή τουρνέ τους οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), από την περίληψη της εργασίας που θα παρουσιάσει (ή παρουσίασε ήδη) ο Γ. Μηλιός στο «Ινστιτούτο Οικονομίας Λεβύ» του Μπαρντ. Πρόκειται για την «προοδευτική λύση», όπως την ονομάζουν οι συγγραφείς της εργασίας, εκ των οποίων ο Γ. Μηλιός είναι ένας, της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, σύμφωνα «με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας». Η κύρια στρατηγική τους, γράφουν, είναι να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ένα «σημαντικό μέρος» του χρέους και να το μετατρέψει σε ομόλογα με μηδενικό κουπόνι, αυτά δηλαδή που εξοφλούνται εφάπαξ με τη λήξη τους, χωρίς ενδιάμεσες πληρωμές τόκων. Δεν θα υπάρξουν μεταφορές κεφαλαίων μεταξύ χωρών και οι φορολογούμενοι δεν θα επιβαρυνθούν από την αναδιάρθρωση χρέους σε ξένες χώρες. Το χρέος όμως δεν θα χαρισθεί. Τα κράτη της Ευρωζώνης θα το αγοράσουν πίσω μόλις το ύψος του φθάσει στο 20% του ΑΕΠ. Αυτή, εν ολίγοις, είναι η πρόταση.
Οι ίδιοι οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι το προτεινόμενο από αυτούς μοντέλο είναι «αντισυμβατικό»· ωστόσο, πιστεύουν ότι «θα έδινε στις προοδευτικές κυβερνήσεις τη βάση για την ανάπτυξη κοινωνικών και προνοιακών πολιτικών, προς όφελος της εργατικής τάξης. Θα ανέτρεπε τις σημερινές προτεραιότητες και θα αντικαθιστούσε τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα με ένα πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, στο οποίο οι ελίτ θα πληρώσουν την κρίση». (Διόλου τυχαία, η ακροτελεύτια φράση των συμπερασμάτων της εργασίας είναι ένα σύνθημα: «Δεν θα θυσιάσουμε το κοινωνικό κράτος στο χρέος. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο πρέπει να επανιδρυθεί!»…)
Με απλά λόγια, αυτό που προτείνουν οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ως «προοδευτική λύση» στο πρόβλημα του χρέους είναι να τιναχθεί στον αέρα το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα. Πρωτότυπο; Αντιθέτως, πολύ παλιό. Ο φίλος Ν. Κ., συγκεκριμένα, μου εφιστά την προσοχή σ’ ένα απόσπασμα από κάποιο γραπτό του Πρεομπραζένσκυ, όπου εξαίρει τον ρόλο του Νομισματοκοπείου στον θρίαμβο του μπολσεβικισμού στη Ρωσία: «Είναι το πολυβόλο που διέλυσε την αστική τάξη χτυπώντας την από πίσω, χτύπησε το νομισματικό σύστημά της και έκανε τους νόμους της κυκλοφορίας του χρήματος στο αστικό καθεστώς μέσον για την καταστροφή του ίδιου του καθεστώτος και τη χρηματοδότηση της επανάστασης».
Με λεπτότερο τρόπο, τα ίδια λέει ο Μηλιός και οι φίλοι του στο Λέβυ. Συνεπώς, δεν είναι κάπως υπερβολικά αισιόδοξο να περιμένουμε ότι παρόμοιες νεοκομμουνιστικές ανοησίες θα ενθουσιάσουν τους έξω; Πόσο μάλλον, όταν οι έξω δεν αμφιβάλλουν καθόλου για την κατάσταση της πνευματικής και ψυχολογικής ισορροπίας των οικονομικών εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς, από τις συναντήσεις μαζί τους, τον βαθμό της βλάβης προσπαθούν να διαπιστώσουν…
Πες τα Λότσι!
Ο τρυφερός, ο σπλαχνικός, ο ερωτικός, ο πάντα ανεπαισθήτως μελαγχολικός, ο γοητευτικός, ο ανθρωπιστής, Ανδρέας ο Λοβέρδος παρέδωσε στο πανελλήνιο μερικούς μόνον από τους καρπούς του πνεύματός του! Μας παρουσίασε την εισήγησή του για την «μεταρρύθμιση» της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου φτιάχνονται τα θεμέλια του οικοδομήματος της μόρφωσης. Πώς να κρατήσω το δάκρυ που κυλά (εσείς δεν το βλέπετε), καθώς γράφω τούτη την αράδα, όταν διαβάζω ότι ο Ανδρέας ο «πάνω απ’ όλα άνθρωπος» ο Λοβέρδος εισηγείται την «καθιέρωση κανονισμού λειτουργίας σχολικών μονάδων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με τη συμμετοχή των μαθητών»;
Με άλλα λόγια, αυτό που θα λέγαμε στην υψηλή πασοκική «όραμα Λοβέρδου για την Παιδεία», με άλλα λόγια, τον μαθητικό συνδικαλισμό από τα Δημοτικά. Δεν κατάλαβε ότι ο συνδικαλισμός διέλυσε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας· γι’ αυτό και θέλει να τον επεκτείνει. Ποιος ξέρει ως πού φθάνουν οι φιλοδοξίες του; Ισως αν τα αποτελέσματα της μεταρρύθμισής του κριθούν ευνοϊκά, να εισαγάγει τον συνδικαλισμό και στα Νηπιαγωγεία. Υπό αυτές τις συνθήκες, καμία έκπληξη δεν προξενεί ότι η εισήγηση του «οράματος Λοβέρδου» τελειώνει με ένα σούπερ μπακαλιάρο (μαύρο, του Ειρηνικού): «Γιατί όπως ο μεγάλος Ελβετός παιδαγωγός Ιωάννης Ερρίκος Πεσταλότσι δίδαξε: η παιδεία δεν αξίζει τίποτε, αν κάνει το παιδί να χάσει το χαμόγελό του». Σνιφ… (Το τελευταίο ήταν δικό μου, όχι του Πεσταλότσι).
Σημειωτέον ότι ο περί ου ο λόγος Ιωάννης Ερρίκος ελέγετο απλώς Λότσι, πλην οι παρατηρήσεις του ήσαν πάντα τόσο εύστοχες, ώστε οι ακροατές του αναφωνούσαν αυθορμήτως: «Πες τα, Λότσι!». Ούτω απέκτησε το όνομα Πεσταλότσι. Επίσης, αφού ήταν «μεγάλος», εξυπακούεται ότι ήταν Ελληνας κι ας δεν το ήξερε ― κακώς τον λέει Ελβετό, εντάξει;
Κέρατα και σκουπίδια
Η φίλη της στήλης Α.Κ. μας γράφει: «Ο Λασκαράτος, όταν κάποιος που θέλησε να τον προσβάλει του πρόσφερε ένα ζευγάρι κέρατα, του απήντησε: “Ευχαριστώ, ο καθένας δίνει από εκείνο που έχει”. Μου ήρθε στον νου βλέποντας τους ευγενείς νέους να περιχύνουν το γραφείο με σκουπίδια, νομίζοντας, οι θλιβεροί, πως έτσι προσβάλλουν τον αντιπρύτανη». Θλιβεροί, πράγματι. Σχεδόν αξιολύπητοι στη βλακεία τους…