Για ιδρυτής start up στα σαράντα του μπορεί να μοιάζει λίγο παραπάνω ώριμος από όσο χρειάζεται. Για ηγέτης όμως της γερασμένης, κατάκοπης και άρρωστης χώρας, φαντάζει νέος. Και το ξέρει και ο ίδιος πως η «νεότητα» είναι το μεγάλο του ατού, σαν σταγόνα βροχής του φθινοπώρου στο διψασμένο χώμα του καλοκαιριού – κάπως έτσι δεν το είπε ο ίδιος στο λυρικό του ξέσπασμα; Διότι μπορεί να μην ήταν σε θέση να απαντήσει στην ερώτηση του εκατομμυρίου που του έθεσε η Σία Κοσιώνη και να μην μπόρεσε να ορίσει πού τοποθετείται ο πήχυς του πλούτου τον οποίον σκοπεύει να φορολογήσει, όμως ακόμη κι όταν έπαιζε το κρυφτούλι της υπεκφυγής, δεν τον εγκατέλειψε η αυταρέσκεια του ηγέτη. Με τον πίνακα του Στάμου πίσω από το γραφείο του, άδειο ως οφείλει να είναι το γραφείο του ανθρώπου που έχει ήδη μελετήσει και είναι έτοιμος για να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις, με το ανοιχτό πουκάμισο του πολιτικού που δεν καταδέχεται «να βλέπει τον κόσμο πίσω από μια γραβάτα» –η έκφραση νομίζω ότι ανήκει στον Αντρέ Μπρετόν–, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, ο Αλέξης Τσίπρας προχθές στον ΣΚΑΪ έδειξε πως έχει αφήσει πίσω του τη νευρικότητα του προέδρου του δεκαπενταμελούς που θέλει να γίνει πρόεδρος σκέτο. Τα λοιπά δεν έχουν και τόση σημασία και το ξέρει κι ο ίδιος πως δεν έχουν τόση σημασία για το τηλεοπτικό κοινό που από καταβολής τηλοψίας ταυτίζει το μήνυμα με το μέσο. Η παρουσία είναι ισχυρότερη από τα επιχειρήματα και ο Τσίπρας και οι επιτελείς του γνωρίζουν πολύ καλά πως το παιχνίδι της πολιτικής κερδίζεται όταν η εικόνα σου προσφέρεται σαν δώρο στον θεατή, όταν πείθεις τον άλλον πως είσαι εκεί για να ευεργετήσεις τον άλλον με την παρουσία σου.
Τι σημασία έχει πού θα ψάξει να βρει τα 2 δισεκατομμύρια με τα οποία θα τροφοδοτήσει την αγορά στις εκατό πρώτες ημέρες της διακυβέρνησής του, και αν το Plan B είναι και Plan A; Τι σημασία έχει αν σκοπεύει να λειτουργήσει εκτός αγορών αλλά εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, όπου η ορθότητα της σύνταξης των ελληνικών προδίδει τη νοημοσύνη και τη σημασία των λέξεων. Τι σημασία έχει αν ξαφνικά θυμάται και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία διαφωνεί με την πολιτική της Μέρκελ και του Σόιμπλε, και την οποία παρουσίασε σαν να ήταν η χρηματοπιστωτική εκδοχή της Die Linke; Και τι βάρος μπορεί να έχει η διαβεβαίωση πως δεν πρόκειται να βάλει να διοικήσουν «κατσαπλιάδες» τις ελληνικές τράπεζες στις οποίες ο ίδιος «έχει εμπιστοσύνη», συγχρόνως όμως θέλει και να τις ελέγχει. Τι σημασία έχει αν ζητάει από τους ψηφοφόρους αυτοδυναμία, αλλά συγχρόνως επιμένει πως θέλει να συνεργαστεί. Με ποιους; Με την Αριστερά. Εννοείτε τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Απαπα! Με αυτούς τον χωρίζει πολιτιστικό χάσμα, πλην όμως δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την «αξιομνημόνευτη» συνέπειά τους. Κοινώς τον ρόλο του τρελού στην αυλή του βασιλιά που λέει την αλήθεια. Καταγγέλλει η κ. Ξουλίδου και ο κ. Τσίπρας εισπράττει την υπεραξία της υποτιθέμενης αποστασίας. Back to the USSR που έλεγαν και τα «Σκαθάρια». Από αντιφάσεις η πολιτική μας ζωή, δόξα τω Θεώ, έχει χορτάσει. Το θέμα είναι να τις εκφέρεις χωρίς να δείχνεις αμηχανία, όπως τόσοι και τόσοι πριν από τον κ. Τσίπρα μας έπεισαν πως θα ευεργετήσουν τον τόπο, όμως αυτός ο πεισματάρης ο τόπος δεν ευεργετείται και δεν σώζεται με τίποτε.
Οσο τον άκουγα να μιλάει για «ρήξη», το μυαλό μου πήγαινε σε έναν άλλον πολιτικό που κέρδισε εκλογές στο όνομα της «ρήξης», τον Νικολά Σαρκοζί. Προϊόν του πολιτικού συστήματος με το οποίο ήθελε να έρθει σε ρήξη, εντέλει το μόνο που κατάφερε ήταν να έρθει σε ρήξη με τον εαυτό του. Αφήστε που όσο έβλεπα τον κ. Τσίπρα σκεφτόμουν τη σεβάσμια μορφή του Παναγιώτη Λαφαζάνη και αναρωτιόμουν μήπως φτάσαμε στους καιρούς εκείνους που, όπως λέει και ο Ησίοδος αν δεν κάνω λάθος, θα γεννιούνται γερασμένα παιδιά.