Η εν εξελίξει κρίση στις σχέσεις της κυβερνήσεως με την τρόικα προσέλαβε δραματικές διαστάσεις υπό το φάσμα της προκηρύξεως εκλογών, εάν η παρούσα Βουλή δεν εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η κατάλυση της μοναρχίας, που χαιρέτισαν οι εμπνευστές του δημοψηφίσματος, πριν από σαράντα χρόνια, ως μείζον επίτευγμα της μεταπολιτεύσεως, δημιουργεί ανά πενταετία αναταράξεις -μικρές ή μεγάλες αδιάφορο- σε ένα πολιτικό σύστημα, ασύμβατο με τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας.
Εδώ και έξι μήνες η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, που διαθέτουν εκατόν πενήντα πέντε βουλευτές, ασχολείται με την εξασφάλιση είκοσι πέντε επιπλέον ψήφων ώστε να επιτευχθεί ο «μαγικός αριθμός» των εκατόν ογδόντα για να αποτραπεί η διάλυση της παρούσης Βουλής.
Δεν εξετάζουμε τη βασιμότητα ή μη των καταγγελιών του προέδρου των ΑΝΕΛ κ. Πάνου Καμμένου ούτε και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα περί μεθοδεύσεως αποστασίας. Παρεμπιπτόντως σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1980 και με ψήφους βουλευτών της Εθνικής Παρατάξεως και του Κέντρου, που διελύθησαν στη συνέχεια. Αλλά ο ακραίος Ανδρέας Παπανδρέου δεν αμφισβήτησε τη συνταγματικότητα της εκλογής ούτε κατήγγειλε μεθόδευση «αποστασίας».
Το μείζον θέμα και άκρως υποτιμητικό για βουλευτές -εκτός του κυβερνητικού συνασπισμού- που έχουν πιθανόν την πρόθεση να ψηφίσουν για την ανάδειξη Προέδρου από την παρούσα Βουλή, είναι ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ανακοινώσει όνομα υποψηφίου. Κατά συνέπεια, η όλη διαδικασία προωθείται με όρους «μνημονιακούς» και σωτηρίας της Ελλάδος εντός του ευρωπαϊκού συστήματος ή μιας περιπέτειας προς το άγνωστο. Με άλλα λόγια, στη βάση ακριβώς που θέτει το θέμα της προεδρικής εκλογής ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από την «καταστροφική» πολιτική της κυβερνήσεως.
Κυρίως, όμως, το άγχος προώρων εκλογών οδήγησε τους τελευταίους έξι μήνες την κυβέρνηση στην υιοθέτηση της συνθηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύγκρουση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ο πρωθυπουργός έσπευσε να εξαγγείλει την εκδίωξή του, η δαιμονοποίηση της Γερμανίας, η εξαγγελία του τέλους της πολιτικής των Μνημονίων εξοικείωσαν τους πολίτες αλλά και τους εταίρους της Ελλάδας με την προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αλλά η «στρατηγική» αυτή έχει υπονομεύσει την αξιοπιστία της κυβερνήσεως και δημιούργησε πολιτικό τραγέλαφο. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ιδιότυπος πολιτικός που δεν ηγείται κόμματος· ασύντακτο λεφούσι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαθέτει οπαδούς, διότι αδυνατεί να κινητοποιήσει έστω και μερικές χιλιάδες. Εχει όμως ψηφοφόρους. Προαγωγοί κατά συνέπεια του κ. Τσίπρα στην πολιτική σκηνή είναι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Η υφιστάμενη πολιτική τάξη, σε φάση παρακμής, αναδεικνύει τον πολιτικό που θα τη διαδεχθεί. Αυτό ισχύει δυστυχώς παντού και πάντα.