Η χώρα τελεί σε κατάσταση πολιτικής κρίσης. Με ανοιχτά, αλλά άδηλα, όλα τα ενδεχόμενα, στις αμέσως επόμενες μέρες. Ομως, το πλέον ανησυχητικό είναι ότι ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση έχουν την πρωτοβουλία ή την ευθύνη για την πρόκληση της κρίσης, η οποία ελέγχεται από τους εταίρους και δανειστές. Στην ουσία οι πολιτικοί μας ηγέτες παρακολουθούν ως θεατές την εξέλιξη των «διαπραγματεύσεων» με την τρόικα, αδυνατώντας να διαγνώσουν τις πραγματικές προθέσεις των εταίρων. Η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι μέσα στις επόμενες (μόνον) δύο εβδομάδες θα επέλθει μια σημαντική προσέγγιση και θα αποδειχθεί ότι εταίροι και δανειστές δεν θα «περιμένουν» την προεδρική εκλογή «για να δουν και να αποφασίσουν». Οσο και να φαίνεται αντιφατικό, το ίδιο προσδοκά διακαώς και ο κ. Τσίπρας. Μόνο με τον τρόπο αυτό η πολιτική του θα διατηρήσει, μέχρι την προεδρική εκλογή, το σημερινό της υπόβαθρο της αμφισβήτησης και της καταγγελίας. Διαφορετικά, αν δεν υπάρξει μια «διαβλητή» και επιδεχόμενη καταγγελίας συμφωνία, στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν καλά πως εταίροι και σύμμαχοι έχουν αποφασίσει να αφήσουν την καυτή πατάτα στο κόμμα τους, προκειμένου να δοκιμασθεί άμεσα και αποφασιστικά η αντοχή του, στην περίπτωση που θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα.
Κατά την τελευταία εκδοχή, ίσως κάποιοι εταίροι προσδοκούν ότι η παράταση του αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις και μια ανεξέλεγκτη οικονομική διαταραχή, που ενδεχομένως θα προκληθεί, θα «συνετίσει» τη σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων, που σήμερα έχουν ταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπωσδήποτε, όμως, μια τέτοια σκέψη (καθ’ όλα αμφίβολη ως προς την αντίδραση των συγκεκριμένων ψηφοφόρων), ουδόλως ευνοεί τα κυβερνώντα, σήμερα, κόμματα. Διότι πρωτίστως το «σχέδιο» προϋποθέτει ένα νέο και επικίνδυνο κλυδωνισμό της οικονομίας μας και πιθανώς την ακύρωση των επώδυνων θυσιών, τις οποίες έχει υποστεί ο ελληνικός λαός επί μια τετραετία. Πέραν τούτου, όμως, το σημαντικότερο είναι, όπως προαναφέραμε, ότι μετά την απώλεια σημαντικού μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, που εκχωρήσαμε με τα Μνημόνια, κινδυνεύουμε να απολέσουμε τώρα και κάθε έλεγχο των πολιτικών μας εξελίξεων. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται η κρίση ούτε οι «ραδιουργίες» των εταίρων μας. Ευθύνονται αποκλειστικά τα πολιτικά μας κόμματα, τα ποία εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με γνώμονα όχι το πώς θα υπηρετήσουν πραγματικά το συμφέρον της χώρας, αλλά το πώς μπορούν κερδίσουν και να αξιοποιήσουν τη σοβούσα κρίση. (Το συμπέρασμα αυτό βαρύνει ανάλογα την «ανεύθυνη», διαχρονικά, αντιπολίτευση, όσο και την «υπεύθυνη», επίσης περιπτωσιακά, κυβέρνηση.
Στις Δημοκρατίες οι εκλογές αναθέτουν στον νικητή το πηδάλιο τους σκάφους, ενώ στον ηττημένο εμπιστεύονται τον εξίσου σημαντικό ρόλο του έρματος. Με τον τρόπο αυτό λειτουργεί ομαλά, αξιόπιστα και αποτελεσματικά η εναλλαγή των δύο «ρόλων» στη διακυβέρνηση του σκάφους. Τα σημερινά δεδομένα πιστοποιούν ότι ο μεν «κυβερνήτης» ερωτοτροπεί με την ιδέα να ρίξει την ευθύνη ναυαγίου στην έλλειψη έρματος, η δε αντιπολίτευση να καταγγείλει το γεγονός στην απουσία πηδαλιούχου… Κατ’ άλλα, σ’ όλους εμάς, που αποτελούμε το πλήρωμα και τους επιβάτες του σκάφους, περιέρχεται η ευθύνη της «πλεύσης», Δηλαδή, να διαχωρίσουμε τις θέσεις μας και να αποδοκιμάσουμε εκείνους που μας καλούν να τους εμπιστευτούμε, συνάδοντες την «αξέχαστη» επιτυχία του Μενέλαου Θεοφανίδη: «Πάμε στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα»…