Στο ομιχλώδες τοπίο των ημερών έκανε την εμφάνισή της η σκιά ενός ψηλού ευθυτενούς μεσήλικου, η φυσιογνωμία ενός κομψού πολιτικού ο οποίος μπορεί να μην κληρονόμησε από τον πατέρα του και τον παππού του το χάρισμα του λαϊκού ρήτορος, κληρονόμησε όμως το όνομα. Και το όνομα φτάνει. Θυμάμαι το βράδυ των εκλογών του 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε για μία ακόμη φορά θριαμβεύσει με το ιλιγγιώδες ποσοστό του 44 τοις εκατό, κάτι γέροντες οπαδούς του οι οποίοι συγκεντρωμένοι μπροστά στη Χαριλάου Τρικούπη παρίσταναν τον ενθουσιώδη ελληνικό λαό να του φωνάζουν: «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς». Δεν ξέρω αν εκείνο το βράδυ ο ίδιος ταυτίσθηκε με τον Αμλετ, τον πρίγκιπα της κανονικής Δανίας, όταν συναντήθηκε στα τείχη της Ελσινόρης με το φάντασμα του πατέρα του. Δεν έδειξε πάντως να καταλαβαίνει και όπως και να το κάνουμε, και ο Αμλετ χρειάστηκε έναν Σαίξπηρ για να αναδείξει τους κραδασμούς της συνείδησής του, δυστυχώς δε η Δανία του Νότου παράγει εξαιρετικές ελιές, τηλεοπτικές διάνοιες και εξαιρετικούς κληρονόμους αλλά Σαίξπηρ δεν έχει. Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου λοιπόν, αφού είδε ότι τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρησή του από τη θέση του ηγεμόνα πάσης Ελλάδος ουδείς ενδιαφέρθηκε να καταγράψει το εσωτερικό του δράμα, αποφάσισε να καλύψει ο ίδιος το κενό. Ως εκ τούτου, συνέθεσε πόνημα 1.800 λέξεων, ήτοι περίπου 7 σελίδων κανονικού σχήματος Α4, το οποίο απευθύνει προς «όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας για διαμόρφωση μιας βιώσιμης πορείας για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό». Με δύο λόγια, όλα τα είχαμε, αυτός μας έλειπε.
Στο έργο αυτό, γραμμένο σε πεζό λόγο αλλά με έντονο το ποιητικό, λυρικό στοιχείο, ο Γεώργιος δεν αναφέρεται μεν στην πράσινη ανάπτυξη και στο όραμά του για μια Δανία του Νότου, αλλά εκφράζεται εκ βαθέων. Πολλοί θα το χαρακτήριζαν κάτι σαν εσωτερικό μονόλογο εις αναζήτηση ακροατών, άλλοι μια βαθιά εξομολόγηση ενός ταλαιπωρημένου από τα φριχτά βασανιστήρια της λογικής μυαλού και ορισμένοι μια ανακεφαλαίωση όλων των κοινών τόπων μιας πολιτικής που δεν υπήρξε ποτέ πολιτική αλλά δεν το βάζει κάτω. Διαπιστώνει λοιπόν «κρίση της δημοκρατίας», βάζοντας τον δάκτυλο εις τον τύπον των ήλων στηλιτεύει το πελατειακό σύστημα –ναι, ναι–, υπερασπίζεται την πρότασή του για δημοψήφισμα το 2011 και με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον ρίχνει την άκρως πρωτότυπη, επαναστατική θα τολμούσα να πω, ιδέα του «συμβολαίου με τον λαό», το οποίο όμως, σε αντίθεση με τα άλλα συμβόλαια, θα είναι «συμβόλαιο δικό μας». Ζήτησε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, απείλησε όμως πως εάν δεν επιτευχθεί θα ιδρύσει δικό του κόμμα. Με δύο λόγια, όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε.
Για όλα μίλησε, όμως στις 1.800 λέξεις, δεν βρήκε ούτε μία λέξη για τον στενότερο συνεργάτη του, κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, του οποίου αποφασίσθηκε η παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο. Ούτε μία λέξη συμπαράστασης, ή έστω αποκήρυξης. Ναι, ο Γεώργιος είναι πολιτικός ηγέτης, ατενίζει το μέλλον και δεν μπορεί να χάνει χρόνο με τους φίλους του από το παρελθόν. Να υποθέσουμε, δε, πως έπεσε κι αυτός από τα σύννεφα όταν έμαθε τα περί λίστας Λαγκάρντ, δεν τον είχαν ενημερώσει, το έμαθε από τα παιδιά στο γυμναστήριο. Και να θυμίσουμε, έτσι για την Ιστορία, ότι ο Γεώργιος απείχε από όλες τις ψηφοφορίες της Βουλής που αφορούσαν την παραπομπή του πρώην στενού του συνεργάτη. Δεν ήθελε προφανώς να τον κατηγορήσουν για μεροληψία.
Είναι θέμα πολιτικής εντιμότητας, αξιοπιστίας; Είναι πάνω απ’ όλα θέμα ήθους, και δη αυτής της ποιότητας του ήθους που αφορά τον καθέναν από εμάς, ακόμη κι αν δεν συνομιλούμε με το μέλλον ή τη Δανία.