Και χθες το Χρηματιστήριο στην Αθήνα έπεσε, κατά 7,35%, στις 827,98 μονάδες. Hταν η τρίτη ημέρα κατά σειρά―σήμερα είναι άγνωστο τι θα γίνει. Η πτώση οφείλεται στην απόσυρση ξένων επενδυτών, οι οποίοι έχουν απογοητευθεί βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να πλησιάζει τον στόχο του: να κάνει μπάχαλο την Ελλάδα. Τα διαβάζουμε, άλλωστε, στις αναλύσεις του διεθνούς Tύπου στα εγκυρότερα φύλλα και όλες αυτές οι αναλύσεις συμπυκνώνονται στο πολύ απλό, με το οποίο κανείς δεν θα διαφωνήσει: οι ξένοι εκτιμούν ότι το κόμμα του οποίου ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει ζημιά στην Ελλάδα και την οικονομία της. Νομίζω, λοιπόν, ότι όπως κάποτε στα γήπεδα ερχόταν «η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα», τώρα, σε τούτη την κρίσιμη περίσταση για τον Υπαρκτό Ελληνισμό, έφθασε η ώρα του Δημήτρη Στρατούλη…
Γιατί το λέω αυτό. Διότι, προχθές, δεύτερη ημέρα πτώσης των αγορών και ανόδου των ελληνικών spreads, ο Δ. Στρατούλης βγήκε εν εξάλλω από το βήμα της Βουλής, παρακαλώ, και κατήγγειλε, με το γνωστό ύφος του μαινόμενου λενινίσκου, ότι η αρνητική στάση των αγορών συνιστά «τρομοκρατικού τύπου εκφοβιστική παρέμβαση στο λαό (σ.σ.: το λαό είναι ουδέτερο…), στην Αριστερά και ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ». Ακούγοντάς τον, μπορούσες μια χαρά να φαντασθείς πώς πρέπει να έμοιαζε ο Ξέρξης όταν του ήλθε η πρωτότυπη ιδέα να μαστιγώσει τον Ελλήσποντο. Φαεινή, πράγματι! Αμφιβόλου αποτελεσματικότητος όμως, καθώς ο Ηρόδοτος μας μεταφέρει ότι, ίσως προκειμένου να εξιλεωθεί για την αλόγιστη αυτή πράξη του, ο Ξέρξης αργότερα προσέφερε πολύτιμα αναθήματα στη θάλασσα: έναν χρυσό κρατήρα και ένα ξίφος.
Εννοείται, βέβαια, ότι δεν το παίρνω σοβαρά αυτό που είπε ο Στρατούλης. (Το έχω πει και δεν θα κουραστώ να το ξαναλέω με κάθε ευκαιρία: αριστεροί είναι οι άνθρωποι δεν είναι κορόιδα.) Θέλω να πω, ξέρω ότι δεν το πιστεύει ο ίδιος. Το λέει επειδή πρέπει να το πει για το ποίμνιόν του. Για να μη διαταραχθεί η τετράγωνη πίστη τους ότι οι αγορές προσωποποιούνται σε ένα τέρας, σαν αυτά που φτιάχνουν οι ευφάνταστοι γελοιογράφοι. Ενα τέρας που μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνο ένας ήρωας των λαϊκών αγώνων: ο Στρατούλης με το μαστίγιο του Ξέρξη.
Η ωραία αυτή παράσταση του φλογερού επαναστάτη Δημήτρη μάς επιτρέπει να θαυμάσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό προϊόν δεν φέρνει κάτι καινούργιο, αλλά στην πραγματικότητα συνδυάζει επιτυχημένα πατροπαράδοτα υλικά και παραδόσεις. Κατ’ αρχάς, η επιμονή στον μπαμπούλα των αγορών δεν διαφέρει από τη στάση των συντηρητικών πολιτικών του παρελθόντος που επέσειαν τον φόβο του Θεού για να καθοδηγούν τους αγράμματους χωρικούς. Ενα ανάλογο πνευματικό προλεταριάτο αγράμματων καθοδηγεί ο σύντροφος Στρατούλης όταν επισείει την μπαρούφα της «τρομοκρατίας των αγορών», αντί να παίρνει θέση ουσιαστικά επί του θέματος «τι είναι και πώς λειτουργούν οι αγορές». Οπως ο Γκόρτζος αλλοτινών εποχών, ο Στρατούλης απευθύνεται σε ένα κοινό που το έφτιαξαν οι ίδιοι, καθώς επί τριάντα χρόνια η Αριστερά είχε (και εξακολουθεί να έχει) την Παιδεία στα χέρια της.
Τέλος, ο Στρατούλης είναι τόσο εντελώς πασοκαρία όταν προσωποποιεί το ζήτημα με τις αγορές! Θυμίζει Δημήτρη Μαρούδα και Βαγγέλη Γιαννόπουλο στις δόξες τους. Το ίδιο αστείος, το ίδιο κωμικός, το ίδιο εκτός πραγματικότητας…
Ενα αστέρι γεννήθηκε
Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε ένα παιδικό τραγουδάκι που λέει: «Αχ, κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας». Αυτό ήταν το σάουντρακ μέσα στο μυαλό μου καθώς ξεκαρδιζόμουνα από τα γέλια βλέποντας στην οθόνη το βίντεο με τον δήθεν απεργό πείνας Μιχελογιαννάκη να μασουλάει. (Αξίζει, πραγματικά, να το αναζητήσετε στο Διαδίκτυο.) Μασουλάει κάτι σαν παξιμάδι. Παξιμάδι κρητικό; Παξιμάδι του Δάνη; Ειλικρινά, δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω… Δεν είχε καταλάβει, βλέπετε, ότι η κάμερα συνέχιζε να καταγράφει τη δοκιμασία του―ήταν η τέταρτη ημέρα της απεργίας του, θυμίζω.
Μην παρεξηγηθεί, παρακαλώ, η αναφορά στο ξύλο. Νοείται χαϊδευτικά, με τρυφερότητα, όπως όταν λέμε το συγκεκριμένο τραγουδάκι σε ένα μωρό. Ο Μιχελογιαννάκης είναι ένας απίθανος χαρακτήρας, που αν τον είχε επινοήσει ο συγγραφέας κωμικής σειράς, θα λέγαμε: «Τς, τς! Μα πώς τις σκέφτονται αυτές τις βλακείες;». Είναι σπάνιος χαρακτήρας, από αυτούς που δεν συναντάς σε κάθε κοινοβουλευτική φουρνιά. Το ταλέντο και η αυθεντικότητά του στην, ούτως ειπείν, κουζουλάδα είναι του επιπέδου ενός Βουνάτσου (παλιά δόξα του κοινοβουλευτικού χαβαλέ, θα τον θυμούνται οι παλιοί…), χωρίς βέβαια τη μόρφωση του Βουνάτσου. Αν η θεά Τύχη το θελήσει και ο Μιχελογιαννάκης καταφέρει να έχει μακρά σταδιοδρομία στο Κοινοβούλιο, θα αναδειχθεί κάποτε στο μέλλον―ναι, το πιστεύω―ως ζωντανό μνημείο του πολιτισμού της Υπαρκτής περιόδου του Ελληνισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιχελογιαννάκης ξεκίνησε την καριέρα του ως φανατικός υποστηρικτής… του Γιώργου. Το περιβόητο «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται», για τον Γιώργο το είχε πει―το είχε γράψει μάλιστα ο αθεόφοβος, διότι τη δήλωσή του εκείνη τη διάβαζε από χειρόγραφο…