Κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του είκοσι, όταν η ομάδα των σουρεαλιστών καλλιτεχνών στη Γαλλία πίστευαν πως θα φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο, για να τον δουν ανάποδα μπας και τον καταλάβουν, ο Λουί Αραγκόν είχε προτείνει να βάλουν βόμβα σε ένα βαγόνι της πρώτης θέσης σε κάποιο τρένο για να προκαλέσουν σκάνδαλο. Ο Σαλβαντόρ Νταλί, γνησιότερος σουρεαλιστής από τον Αραγκόν, που κατέληξε στα προεκλογικά μπαλκόνια του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, είχε πει πως αν θέλουν να προκαλέσουν πραγματικό σκάνδαλο θα ήταν καλύτερα να έβαζαν βόμβα σε ένα βαγόνι της τρίτης θέσης. Εκτοτε, λέγεται, πως ο Αραγκόν δεν ξαναμίλησε στον Νταλί. Πλην όμως, ως απεδείχθη, η ιστορία μάλλον δικαίωσε τον δεύτερο. Τις προάλλες, αξημέρωτα, μια ομάδα νέων που, ως γνωστόν, αποτελούν την ελπίδα αυτής της χώρας, πετάχτηκε από το οχυρό των Εξαρχείων, σταμάτησε ένα λεωφορείο που περνούσε, ανάγκασε τους επιβάτες να κατέβουν με την απειλή ότι αν δεν κατέβουν θα τους κάψουν και πέταξε μια μολότοφ στο εσωτερικό του οχήματος, το οποίο και έσωσε ο οδηγός του με τον πυροσβεστήρα του. Οντως ο Νταλί πρόβλεψε ότι κάποτε οι επαναστάτες θα βάζουν βόμβες, ή θα πετούν μολότοφ, στα βαγόνια της τρίτης θέσης, έπεσε έξω όμως στη δυνατότητα πρόκλησης σκανδάλου. Διότι κανείς δεν τους συμπαραστάθηκε.
Στη χώρα που περπατάει με τα χέρια και σκέφτεται με τα πόδια δεν θεωρείται σκάνδαλο το γεγονός ότι μία από τις ομάδες της φυλής των Εξαρχείων επιτίθεται στις εξίμισι το πρωί σε ένα λεωφορείο, το οποίο, κατά τεκμήριο, μεταφέρει την ώρα εκείνη διάφορους ταλαίπωρους μεροκαματιάρηδες, όσους τυχερούς έχουν ακόμη την υποχρέωση να σηκώνονται αξημέρωτα για να πάνε να βγάλουν μεροκάματο και δεν είναι στο ταμείο ανεργίας. Για τα ήθη και τα έθιμα της φυλής των Εξαρχείων, βέβαια, αυτοί θεωρούνται υπηρέτες του συστήματος και το στοιχειώδες αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης επιβάλλει την εξόντωσή τους. Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τι θα γινόταν αν κάποιος απ’ αυτούς τους ταλαίπωρους, ο οποίος έχασε τη δουλειά του επειδή δεν μπόρεσε να φτάσει στην ώρα του την ημέρα εκείνη, ξεκινούσε απεργία πείνας. Αν θα ξεσήκωνε κύμα συμπαράστασης, αν ο πατέρας του θα έβγαινε κάθε μέρα να κάνει δηλώσεις στα κανάλια λες και είναι μάνατζερ τραγουδιστή, αν θα τον δέχονταν ο πρωθυπουργός και ο αρχιεπίσκοπος και αν θα κατάφερνε να κατατεθεί τροπολογία για λογαριασμό του.