Ζούμε ίσως τις πιο δραματικές μέρες των τελευταίων σαράντα ετών. Η μοίρα παίζει ένα παράξενο παιχνίδι στην Ελλάδα. Βρισκόμαστε στο παρά πέντε της δικαίωσης των θυσιών του λαού μας, αλλά ταυτόχρονα και στο παρά πέντε μιας μεγάλης καταστροφής.
Γιατί είμαστε στο παρά πέντε της δικαίωσης; Διότι απομακρυνθήκαμε από τον γκρεμό του 2012. Παραμείναμε στο ευρώ. Κρατήσαμε όρθιες τις τράπεζες. Πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα. Καταρτίσαμε τον πρώτο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό από το 1948. Και βασισμένοι σε αυτά, βγήκαμε, δοκιμαστικά έστω, στις αγορές τον περασμένο Απρίλιο.
Εγινε επίσης δουλειά υποδομής και διαρθρωτικές αλλαγές, παρά τις αντιδράσεις, ώστε να μπουν τα θεμέλια της ανάπτυξης. Τα σταματημένα έργα στους τέσσερις αυτοκινητόδρομους ξεκίνησαν πάλι από το 2013. Στο ΕΣΠΑ, ανεβήκαμε από τη 18η στη 3η θέση της Ε.Ε., ως προς τις απορροφήσεις. Η αγορά των φορτηγών απελευθερώθηκε πλήρως. Ο νέος αγορανομικός κώδικας ενισχύει τον ανταγωνισμό, καθώς επιτρέπει σε περισσότερες επιχειρήσεις να πωλούν περισσότερα προϊόντα, σε περισσότερα σημεία. Με τη διαβληθείσα «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ προωθήθηκαν 281 παρεμβάσεις απελευθέρωσης της αγοράς και τα αποτελέσματα γίνονται ορατά. Στα βιβλία γίνονται μεγάλες εκπτώσεις, οι τιμές των απορρυπαντικών υποχωρούν, τα καταστήματα ανοίγουν περισσότερες Κυριακές – παρά την αντίσταση από τη συμμαχία της ακινησίας. Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την απλούστευση των αδειοδοτήσεων των επιχειρήσεων αποδίδει. Ηδη, καταργήθηκε η υποχρέωση άδειας λειτουργίας για 103 οικονομικές δραστηριότητες και 897 επαγγέλματα που παράγουν το 14,3% του ΑΕΠ.
Ναι, θα μπορούσαμε να είμαστε πιο θαρραλέοι στις μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, χάρη σε αυτές τις αλλαγές, η Ελλάδα από την 100ή θέση ανήλθε στην 61η μεταξύ 189 χωρών στην κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ανταγωνιστικότητα. Περάσαμε από τη βαθιά ύφεση του -7% σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ήδη από το β΄ τρίμηνο του 2014. Πριν προκύψουν οι αμφιβολίες λόγω προεδρικής εκλογής, οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών συνέκλιναν σε ανάπτυξη +3% περίπου για το 2015 και 2016. Δηλαδή, σε δημιουργία έως και 300.000 νέων θέσεων εργασίας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, βρισκόμαστε στο παρά πέντε της δικαίωσης. Μπορούμε ακόμη να επιλέξουμε να συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο, ξεμπλέκοντας ταυτόχρονα από το Μνημόνιο, έστω και διά της «προληπτικής γραμμής στήριξης» που θα υπάρχει για ένα έτος.
Από την άλλη πλευρά, ο κίνδυνος που διατρέχουμε και πάλι είναι να πέσουμε στον γκρεμό και μάλιστα μετά από επιπλέον θυσίες, κόπους και φόρους. Διότι, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται εκτός ευρωπαϊκής λογικής και διεκδικεί την εξουσία με τρεις εξωπραγματικές και επικίνδυνες δεσμεύσεις:
Πρώτον, διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους. Η πρόταση αυτή θα εισπράξει ένα κατηγορηματικό «όχι» από τους εταίρους μας. Θα οδηγήσει σε σύγκρουση, σε οικονομική απομόνωση και τελικά, σε νέο, χειρότερο μνημόνιο. Χειρότερο, καθώς η χώρα δεν θα μπορεί να δανείζεται για να αποπληρώνει τα παλιά της δάνεια.
Δεύτερον, άμεση καταβολή 12 δισ. ευρώ για την κάλυψη κοινωνικών αιτημάτων. Κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, η διαφορά της κυβέρνησης με την τρόικα ήταν περίπου 1-1,5 δισ. ευρώ. Φανταστείτε ποιο χάσμα θα δημιουργήσουν τα 12 δισ. του ΣΥΡΙΖΑ – εκτός φυσικά κι αν καλυφθούν με φόρους, δηλαδή με τέσσερις ΕΝΦΙΑ !
Τρίτον, κατάργηση των «μνημονιακών» νόμων και διακοπή αποκρατικοποιήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντίθετος στον νόμο 4264/2014 για τις αδειοδοτήσεις των επιχειρήσεων, θεωρώντας τον υπερβολικά φιλοεπενδυτικό! Είναι απέναντι στη μεγαλύτερη αποκρατικοποίηση των τελευταίων ετών, δηλαδή στην παραχώρηση χρήσης 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Υπόσχεται επανακρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που κόστιζε στον φορολογούμενο ένα εκατ. ευρώ την ημέρα! Με αυτές τις αντιλήψεις, οι επενδυτές που έχουν ακόμη 200 χώρες στον πλανήτη για να επενδύσουν, δεν πρόκειται ποτέ να κοιτάξουν την Ελλάδα. Και έτσι οι άνεργοι θα καταδικασθούν σε μόνιμη ανεργία.
Πιστεύω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να εκπληρώσει έστω και μία από αυτές τις «δεσμεύσεις», η βλάβη θα είναι μη αναστρέψιμη. Εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, η Ελλάδα προσπαθεί να γίνει από επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Με τις θυσίες γενεών Ελλήνων καταφέραμε πολλά. Σήμερα, όμως, ο κίνδυνος μιας «βαλκανοποίησης» είναι πιο ορατός από ποτέ.
Οι βουλευτές οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της υπευθυνότητας ή θα αναζητήσουμε το δέντρο με τα λεφτά. Σε αυτό το ερώτημα καλείται να απαντήσει η Βουλή εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Εύχομαι να απαντήσει θετικά, ώστε οι ευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας να προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα. Αλλά να προχωρήσουν με όλη τους την καρδιά και με όλες τους τις δυνάμεις.
Ωστόσο, ακόμη κι αν μια αναστέλλουσα μειοψηφία στη Βουλή αναζητήσει το λεφτόδεντρο, είμαι βέβαιος ότι στη συνέχεια ο λαός θα δώσει υπεύθυνη απάντηση. Η κρίση φούντωσε τον λαϊκισμό και φούσκωσε τα δημαγωγικά κόμματα. Τα κόμματα αυτά δικαιούνται να αυτοκτονήσουν. Δεν θα πάρουν, όμως, μαζί τους στην καταστροφή και όλους τους Ελληνες.
* Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είναι βουλευτής της Ν.Δ. στη Β΄ Αθηνών.