Είναι η μυστική πίσω αυλή, ο κρυφός σκοτεινός θάλαμος σχεδόν κάθε δημοκρατίας. «Μαύρα σημεία» ονόμαζε η CIA, σύμφωνα με την πολυσυζητημένη πρόσφατη έκθεση της Επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας των ΗΠΑ, τα κέντρα σε τουλάχιστον πέντε χώρες, Ταϊλάνδη, Αφγανιστάν, Ρουμανία, Πολωνία, Λιθουανία, όπου, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ανακρίνονταν (από ιδιωτική εταιρεία) ύποπτοι για τρομοκρατία.
Τα βασανιστήρια καταδικάζονται ασυζητητί από όλα τα ανεπτυγμένα κράτη (απαγορεύονται ρητώς από τη διεθνή έννομη τάξη -Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ της 10ης/12/1948-, από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, από όλα τα ελληνικά συντάγματα), ωστόσο σιωπηρώς υιοθετούνται ευρέως ως ανακριτική πρακτική. Οπως ευρέως αλλά σιωπηρώς πιστεύεται ότι μόνο μέσω του πόνου μπορεί κανείς να φτάσει στην αλήθεια. Η Μαρίν Λεπέν, που χαρακτήρισε χρήσιμα τα βασανιστήρια, ξεσηκώνοντας θύελλα αρνητικών σχολίων, απλώς είπε αυτό που οι κυβερνήσεις αρνούνται να παραδεχθούν δημόσια.
Μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής οργάνων βασανισμού λειτουργεί εδώ και δεκαετίες, κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η Κίνα θεωρείται σήμερα η κατεξοχήν παραγωγός χώρα σύγχρονων οργάνων βασανισμού. Οπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, 130 κινεζικές εταιρείες, κυρίως κρατικές επιχειρήσεις, κατασκευάζουν και εξάγουν από κλομπ, μανίκια, ζώνες, ραβδάκια που προκαλούν ηλεκτροσόκ, εργαλεία καταπληξίας, πιστολάκια που αποφορτίζουν από απόσταση, όπλα προσωρινής παράλυσης (ο ηλεκτρισμός το αγαπημένο εργαλείο, πονάει και αφήνει ελάχιστα ίχνη, μια μασκαρεμένη θηριωδία) μέχρι μέγγενες, κρίκους, ρόπαλα με καρφιά, καθίσματα ακινητοποίησης κρατουμένων. Μόνο μία από αυτές διατηρεί εμπορικές σχέσεις με 40 αφρικανικές χώρες.
Και δεν είναι μόνο οι αναπτυσσόμενες, είναι και οι προοδευμένες χώρες. Ενώ τα θεωρούν έγκλημα εντός, τα υποθάλπουν εκτός, κερδοσκοπώντας απ’ αυτά, ανεξέλεγκτα. Μολονότι στην Ε.Ε. απαγορεύεται η εισαγωγή ή εξαγωγή οργάνων βασανισμού, ορισμένες χώρες-μέλη συνεχίζουν να αγοράζουν και στη συνέχεια να εξάγουν εξαρτήματα για τινάγματα των 50.000 βολτ και λοιπά εργαλεία του πόνου, σε κομμάτια, ως… «συσκευές».
Από τη Διεθνή Αμνηστία έχουν καταγραφεί φρικιαστικές πρακτικές σε περισσότερες από 141 χώρες, κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, σε σκοτεινά κελιά φυλακών, σε μυστικά κέντρα κράτησης, από άτομα που δεν έρχονται ποτέ αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη. Η μη τιμωρία των βασανισμών λειτουργεί ως μήνυμα ότι είναι αποδεκτοί από τις κυβερνήσεις. Ετσι, αν το 44% των πολιτών, σύμφωνα με διεθνή έρευνα, φοβάται ότι θα υποστεί βασανιστήρια σε περίπτωση που τεθεί υπό κράτηση, κατά μέσο όρο ένα 36% τα θεωρεί «αναγκαία». Μια αποδεκτή ρουτίνα (για το 74% σε Κίνα και Ινδία, το 29% στη Βρετανία, το 12% στην Ελλάδα).
Είμαστε πολιτισμένοι μόνο στο μέτρο που δεν διαλαλούμε τα σφαγεία μας. Αρχές του δυτικού πολιτισμού… διεθνείς συμβάσεις απαγόρευσης… Oι λέξεις είναι ελεήμονες, μας ξεγελούν και μας παρηγορούν. Ωστόσο, η δημοκρατία δεν είναι στρώμα για να κοιμηθείς, όπως έλεγε ο Ιταλός συγγραφέας Αντόνιο Ταμπούκι, αλλά «χαλί φακίρη». Χρειάζεται εγρήγορση και χώρο στην καρδιά, όχι συλλογικό λήθαργο και ήρωες της αδιαφορίας.