Οι Γάλλοι ήταν ανέκαθεν πιο εκφραστικοί και πιο ευφάνταστοι. Γι’ αυτό σκέφτηκαν να καλέσουν τους βουλευτές τους (αρκετοί από αυτούς μεταμφιεσμένοι) να πάρουν μέρος σ’ ένα διαφορετικό ριάλιτι. Ο κάθε βουλευτής ή γερουσιαστής υποδύεται, όχι στο πλατό των τηλεοπτικών στούντιο αλλά στην πραγματική ζωή, μερικές από τις ώρες ενός εργαζομένου. Κάνει κανονικά τη δουλειά του, όσες ώρες απασχολείται και ο πραγματικός εργαζόμενος. Ο καθένας από τους πολιτικούς γίνεται υπάλληλος σούπερ μάρκετ, οδηγός, γκαρσόνι, διάφορα επαγγέλματα, διαφορετικά και ενδιαφέροντα. Και καθόλου glamour…
Μπορείς να μην κάνεις παραλληλισμούς; Μπορείς να μη σκεφτείς αμέσως τι θα γινόταν εάν υπήρχε και στην Ελλάδα το αντίστοιχο ριάλιτι; Και μπορείς να μην αρχίσεις να φαντάζεσαι ποιοι από τους πολιτικούς της σημερινής Βουλής θα μπορούσαν να υποδυθούν για λίγο τους… κανονικούς ανθρώπους;
Οι συνδυασμοί είναι απεριόριστοι, ανάλογα με τις επιθυμίες του καθενός (που μπορεί να έχουν και στοιχεία χαιρεκακίας, ανθρώπινα είναι αυτά τα πάθη).
Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πόσο εύκολα θα πήγαιναν οι Ελληνες πολιτικοί σε μια τέτοια διαδικασία. Αν θυμάμαι καλά, η μόνη που είχε πάρει, ακομπλεξάριστα, μέρος σε διαδικασία τηλεοπτικού παιχνιδιού, διόλου συνηθισμένου μάλιστα, αφήνοντας στην άκρη τους τύπους και τους καθωπρεπισμούς που ακολουθούν την ιδιότητα του πολιτικού, ήταν, πριν από ένα-δυο χρόνια, η Φωτεινή Πιπιλή, που για τις ανάγκες του σόου έμαθε να χορεύει δύσκολους χορούς.
Θυμάμαι επίσης κάποια παλαιότερα ρεπορτάζ που ρωτούσαν εν ενεργεία πολιτικούς πόσο κάνει το κουλούρι ή πόσο κάνει το εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Νομίζω όλοι λάθεψαν…
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ποιοι από τους σημερινούς 300 θα άφηναν κατά μέρος τους λόγους και τους τηλεοπτικούς διαπληκτισμούς και θα ανακατεύονταν με τον κόσμο; Δεν νομίζω ότι θα βρίσκονταν αρκετοί πρόθυμοι, και αρκετοί θα ιδεολογικοποιούσαν (ανάλογα με την πολιτική καταγωγή και τοποθέτηση) την αρνητική τους απάντηση. Θα ήθελα πάντως, διακαώς, να κρύβεται πίσω από έναν οδηγό ΤΑΧΙ ένας μεταμφιεσμένος βουλευτής. Πόσο πιο άμεση συνάφεια με τον κόσμο θα μπορούσε να έχει κανείς; Και να τον τσιγκλάει, μάλιστα, να επιδιώκει την πολιτική κουβέντα, όπως κάνουν οι ταξιτζήδες δηλαδή…
Φοβάμαι ότι αυτό το ριάλιτι δεν θα το δούμε ποτέ στην Ελλάδα. Τουλάχιστον με το ίδιο consept. Γιατί οι Ελληνες πολιτικοί ξέρουν να παίζουν μόνο τον συγκεκριμένο ρόλο. Να φωνάζουν όσο πιο δυνατά γίνεται (για να σκεπάσουν τους συνομιλητές τους και να ακυρώσουν τη συζήτηση), να προσπερνούν τις δύσκολες ερωτήσεις σφυρίζοντας αδιάφορα και να υπερασπίζονται, οπωσδήποτε, το κοινό καλό. Αλλά είμαι πολύ σίγουρη ότι οι περισσότεροι ακόμη δεν γνωρίζουν πόσο κάνει το κουλούρι…