Οι Γαλάτες, στις περιπέτειες του Αστερίξ, ένα μόνο φοβούνται: μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Και σαν δεισιδαίμονες της προχριστιανικής εποχής, προσεύχονταν στον αρχιθεό τους, τον Τουτάτη, και σε μια ντουζίνα υποδεέστερες θεότητες που τον περιέβαλλαν. Εμείς, στο εδώ και στο τώρα μας, λιγότερο δεισιδαίμονες πια, θεωρητικά δεν έχουμε λόγο να εντείνουμε τις προσευχές μας. Προς τι, όταν ακούμε συνεχώς από τα πλέον επίσημα χείλη, αξιωματούχων της πολιτείας και της Εκκλησίας, ότι ο Θεός εξακολουθεί να σκέπει το περιούσιο έθνος του. Βλασφημία; Ναι, εάν πίστη και ευσέβεια θεωρείται η εθνικοποίηση του Θεού και ο εξελληνισμός του ή οι προπονητικές διαβεβαιώσεις πως η Παναγία αποφάσισε να σώσει τον ΠΑΟΚ στο 93΄, διά χειρών του τερματοφύλακά του.
Εφόσον οι ουρανοί είναι δικοί μας, έχουμε να φοβόμαστε μόνο για όσα συμβαίνουν επί γης, όπου πάντως η λέξη «φόβος» και τα συνώνυμά της είναι το σουξέ των ημερών. Οχι για όλα βέβαια. Αλλά για όσα ξεπερνούν καταφανώς τις δυνάμεις μας, πολιτικές, πνευματικές και ψυχικές. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να κόβονται τα ήπατά μας με το απειλητικό άρθρο της τάδε γερμανικής εφημερίδας, που έτσι έχει μάθει να κάνει τη δουλειά της. Δεν χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε με το γκρίζο τηλεγράφημα του δείνα πρακτορείου ειδήσεων και φημών· με τις δυσοίωνες προβλέψεις του οικονομολόγου κυρίου Αλφα, που έπεσε έξω πέντε φορές ώς τώρα, αυτό όμως ουδόλως μείωσε την υπεροψία του· ή με τα «σενάρια τρόμου» που διακινούν επενδυτικοί όμιλοι, μανιώδεις χρήστες του στρατηγήματος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, και διεθνείς οίκοι που η εκτός θεσμών παντοδυναμία τους έχει προκαλέσει την οργή χωρών πολύ πιο ισχυρών από την Ελλάδα.
Και δεν χρειάζεται, βέβαια, να καταντήσουμε αυτό που πολλοί θέλουν να καταντήσουμε, ψοφοδεείς δηλαδή και με τη σκέψη παγιδευμένη, δίνοντας βάρος στα τρομοκρατικά λεγόμενα διαφόρων θεατρίνων της παραδημοσιογραφίας, που, ακροβολισμένοι στα ερτζιανά, ωρύονται για ΑΤΜ που «την επομένη» δεν θα έχουν σέντσι. Τα λόγια τους είναι τόσο σοβαρά όσο και όταν, μόλις χθες, ωρύονταν πως έχουμε νέα Κατοχή και κατήγγελλαν σαν Κουίσλιγκ τους κυβερνητικούς, που τώρα τους δοξάζουν.
Φυσικά και νοιάζονται οι πολίτες για το παρόν της πατρίδας τους. Φυσικά και αγωνιούν για το μέλλον της, για το πώς θα πιάσουν τόπο οι βαριές θυσίες. Φυσικά και προσβάλλονται από τον τιμωρητικό πατερναλισμό των πιστωτών μας. Ιδιαίτερα οι εταίροι μας θα όφειλαν να αποφασίζουν με σαφώς πολιτικότερους όρους, Να μη μετρούν την Ελλάδα σαν ασήμαντη σε σχέση με τη Γαλλία ή την Ιταλία, άρα σαν πιθανότερο αποπομπαίο τράγο.
Φυσικά και δεν είναι εύκολο να παρηγορηθούν οι Ελληνες με τη διαβεβαίωση του κ. Χαρδούβελη πως «η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει τη χώρα από κάθε κίνδυνο». Φυσικά και ανησυχούν όταν ακούνε ότι και οι νέοι σχεδιασμοί της τρόικας ακολουθούν μια πεπατημένη, που αντί αναπτύξεως αύξησε την ανεργία. Ψοφοδεείς όμως δεν είναι. Η καλλιέργεια φόβου ενδέχεται να αποβεί καλλιέργεια θυμού.