Πόσο πίσω θα γυρίσουμε ως χώρα;

Πόσο πίσω θα γυρίσουμε ως χώρα;

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Πόση φωτογραφική ρύθμιση για νομιμοποιήσεις παρανομιών και εγκλημάτων κατά του φυσικού μας περιβάλλοντος μπορεί να αντέξει η χώρα; Πόσους ακόμα νόμους μπορεί να ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων για καταβαράθρωση του ήδη ισχνού περιβαλλοντικού δικαίου, ενίσχυση της αδιαφάνειας και της παρανομίας;», αναρωτιέται ο Δημήτρης Καραβέλλας, γενικός διευθυντής WWF Ελλάδος, σε χθεσινό άρθρο του στην «Κ». Σήμερα, αν τελικά ψηφιστεί το σχέδιο νόμου του ΥΠΕΚΑ για την εισφορά γης και τις απαλλοτριώσεις, μεταξύ άλλων θα αποκτήσουν και βούλα νομιμότητας «φυτεμένες ελιές σε καμένη δασική γη».

Σε άλλο ρεπορτάζ της «Κ», την ίδια ημέρα, ο Γιώργος Λιάλιος περιγράφει τον κίνδυνο που διατρέχει η Πλάκα να μετατραπεί σε κέντρο επιχειρηματικής ασυδοσίας μέσα από ρυθμίσεις που αφορούν άδειες λειτουργίας καταστημάτων. Και σε αυτή την περίπτωση -για την οποία ο Δήμος Αθηναίων δεν είχε καν ερωτηθεί- πρωταγωνιστής είναι και πάλι το ΥΠΕΚΑ.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν: ένα σχέδιο νόμου που αποχαρακτηρίζει καμένη δασική γη και επιβραβεύει νομικά παρανομίες· μια περιοχή της Αθήνας η οποία γνώρισε τη λύτρωση από την κόλαση (με τις παρεμβάσεις του Στέφανου Μάνου και του Αντώνη Τρίτση) ετοιμάζεται να γίνει και πάλι παράδειγμα προς αποφυγήν· μια ρύθμιση (της Πλάκας) που είχε προωθηθεί και στο παρελθόν για να ψηφιστεί, το 2008 και το 2013, επιστρέφει και πάλι βρίσκοντας, προφανώς, πρόσφορο έδαφος. Σε ένα πρόχειρο φυλλομέτρημα της ειδησεογραφίας των τελευταίων μηνών εντυπωσιάζει η… κατανόηση που επιδεικνύει ο υφυπουργός ΠΕΚΑ, Νίκος Ταγαράς, για υποθέσεις που εγείρουν πολλά ερωτήματα και αντιδράσεις.

Μέσα στην πολιτική αστάθεια των ημερών, η χώρα θυμίζει όλο και περισσότερο αφύλακτη διάβαση. Θα πείτε: μα, καλά, ανέκαθεν δεν ψηφίζονταν νομοσχέδια που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα; Προφανώς. Είναι μάλιστα θαυμαστοί στην επιμονή, αντοχή και εκτίμηση των καταστάσεων όλοι όσοι θρέφονται από την ανομία. Εχουν αντιληφθεί ότι όσο και να υψωθούν οι φωνές και να κοκκινίσουν από την ένταση (όχι, προς Θεού, ντροπή) οι παρειές εκείνων που εμφανίζονται διαπρύσιοι κατά των συμφερόντων, όλο και κάποια ευκαιρία θα βρεθεί, κάποια λιγότερο αυστηρή συνείδηση, κάποιος κολλητός σε θέση-κλειδί, πρόθυμος να εξυπηρετήσει το «αίτημά» τους.

Δύσκολα θα αγχωθούν, σπάνια θα εκνευριστούν. Γνωρίζουν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος τους. Ειδικά περίοδοι όπως αυτή που διανύουμε, που η σκυταλοδρομία της καμένης γης (την οποία παραδίδει ο προηγούμενος στον επόμενο κ.ο.κ.) δηλώνει και το μέγεθος της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού. Πόσο πίσω μπορούμε να γυρίσουμε ως χώρα; Για πόσο ακόμα θα έχουμε την πολυτέλεια να ρωτάμε;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή