Οταν ο κ. Σαμαράς αποφάσισε την επίσπευση της προεδρικής εκλογής δεν διακατεχόταν από την υπεραισιοδοξία πως η παρούσα Βουλή μπορούσε να εκλέξει Πρόεδρο. Το πιθανότερο είναι ότι γνώριζε, πως η διαδικασία θα απέληγε στη διεξαγωγή εκλογών. Συνεπώς, δεν είχε λόγο να παρατείνει την «εκκρεμότητα» αυτή για περίπου ένα δίμηνο, εξαντλώντας τις συνταγματικές προθεσμίες. Διότι, μέσα στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση όφειλε να ανοίξει τα χαρτιά της, ενόψει του κλεισίματος των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, με πιθανότερο αποτέλεσμα να υποχρεωθεί σε εκλογές τον Μάρτιο, από δυσμενέστερη θέση. Επισπεύδοντας τις διαδικασίες, ο πρωθυπουργός προέβλεψε το τι θα επακολουθούσε. Η απόφασή του επέτεινε την ανησυχία των εταίρων και των αγορών, που διαπίστωσαν πως το υφιστάμενο «αδιέξοδο» θα καλούνταν να το άρουν με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τούτο αύξησε κατακόρυφα τις πιέσεις, προκειμένου το κόμμα αυτό να αποκαλύψει, με πληρότητα και σαφήνεια, τις προθέσεις του ενόψει εξουσίας. Ο κ. Τσίπρας, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στην απαίτηση δανειστών και εταίρων, εξωθήθηκε σε διαμαρτυρίες και καταγγελίες «για ωμή επέμβαση στα πολιτικά μας πράγματα». Αυτό μας μάρανε, ύστερα από τα τέσσερα χρόνια της αυτόβουλης και ταπεινωτικής υποταγής μας στα Μνημόνια. Ας μη μας πουν, δε, οι κύριοι της Κουμουνδούρου, ότι αυτοί ούτε ενέκριναν ούτε ψήφισαν τα Μνημόνια. Το κόμμα τους, τότε, εκπροσωπούσε μόλις το 4% και η επιρροή του στα πολιτικά δρώμενα ήταν ανύπαρκτη. Αντίθετα, η ευθύνη των αριστερών κομμάτων για την κατάντια που μας οδήγησε στα Μνημόνια είναι αδιαμφισβήτητη και καταγεγραμμένη. («Κ» 18-5-14).
Με τα δεδομένα αυτά ο κ. Σαμαράς στηρίχθηκε περισσότερο στο νέο κλίμα ανησυχίας και προβληματισμού, που θα προκαλούσε στο εσωτερικό η απόφαση επίσπευσης της προεδρικής εκλογής. Εξακολουθεί «να προσβλέπει» στη συγκέντρωση των 180 ψήφων, για λόγους τακτικής. Αφενός, επιδιώκει τη διαφοροποίηση όσων περισσότερων βουλευτών, από τους ανεξάρτητους, τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ. Και αφετέρου να επιρρίψει την αποκλειστική ευθύνη των «κρισιμότατων» εκλογών στους πολιτικούς του αντιπάλους· με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αντιτάσσεται στις πρόωρες εκλογές. Γι’ αυτό ο κ. Σαμαράς απορρίπτει κάθε πρόταση «συνδιαλλαγής» ενόψει της 29ης Δεκεμβρίου, διακηρύσσοντας την εμμονή του στις «καθαρές λύσεις». Γνωρίζει, άλλωστε, ότι μια τέτοια «πρωτοβουλία» θα προσέκρουε στο μπετόν των «αντιμνημονιακών», αποδυναμώνοντας, ταυτόχρονα, τη δική του στρατηγική επιλογή. Ο δε στρατηγικός του στόχος, μέχρι στιγμής, ενισχύεται. Πρώτον, με την όποια αύξηση του αριθμού της προεδρικής επιλογής, δεύτερον, δε, με το σταδιακό κλείσιμο της ψαλίδας της διαφοράς που χωρίζει Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ από τον προπορευόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς, θα διερωτηθείτε, γιατί, τότε, ορισμένοι βουλευτές της Ν.Δ., με εμφατικότερη περίπτωση την κ. Μπακογιάννη, εμμένουν στην ανάληψη πρωτοβουλιών «συνδιαλλαγής». Πρόκειται, μάλλον, για προσωπικές και άδηλες επιδιώξεις. Αντίθετα, η «διαλλακτική μεταστροφή» του κ. Βενιζέλου και ομάδας βουλευτών του επιτάσσεται από την ανάγκη να εμφανισθεί το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές σαφώς διαφοροποιημένο έναντι της Ν.Δ.
(ΥΓ.: Φίλες και φίλοι, που φτάσατε μέχρι το τέλος, είμαι βέβαιος πως η σημερινή «ανάλυση» σας κούρασε. Πιστεύω, όμως, πως όλα τα παραπάνω πρέπει να τα αξιολογήσουμε και να τα κρίνουμε, προκειμένου να αποφασίσουμε στις κάλπες, ύστερα από 45 ημέρες).