Οι πολιτικές ζυμώσεις με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες μοιάζουν με ένα σπασμωδικό πηγαινέλα, χωρίς μακρόπνοη στόχευση. Τρίτος πόλος, τρίτος δρόμος, κομμάτια και θρύψαλα κομμάτων, που μολονότι πασχίζουν να αναβαπτιστούν δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν από το παλιό στίγμα του πελατειακού λαϊκισμού, από τις αντιπαλότητες, τις έριδες, τις συγκρούσεις. Αναιμική γλώσσα και έλλειμμα κινήτρων, ισχνές ιδέες και μηδαμινή προσπάθεια προσαρμογής, μια στρεβλή πολιτική κουλτούρα, ένα κενό ταυτότητας και μια αγωνία διαλυτική.
Σίγουρα ζούμε σε ένα άβολο μεσοδιάστημα, που γεννά πολλά νοσηρά, ακραίους λόγους, παράδοξους φορείς, βεβιασμένες συμπεριφορές, βιαστικές πράξεις. Οχι κόμματα, κομμάτια. Οχι ψύχραιμη καταγραφή των προσδοκιών και μετασχηματισμό τους σε πράξη, αλλά αγώνας προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καμία ασφαλής εγγύηση ότι θα έχει συνέχεια ή όποια καλή αρχή, ότι δεν θα εναποτεθούν και άλλα βάρη πάνω στους αδυνάτους.
Σε πολιτικό είδωλο εκφυλίστηκε η πολιτική. Κομματικά στελέχη αλλάζουν στρατόπεδο, συνασπίζονται, προσχωρούν σε νέα σχήματα ή αποχωρούν από αυτά, ως μέλη ενός θιάσου, που δεν θέλουν να αποδεχθούν την αμετάκλητη φθορά. Οτι δεν πείθουν. Οτι δεν προσδίδουν στις θέσεις τους ιδεολογικό περιεχόμενο – η κρίση ανέστρεψε πρόσημα και έσβησε διαχωριστικές γραμμές. Παραδοσιακά η Δεξιά μαχόταν για τη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων ενώ η Αριστερά για την αλλαγή των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών. Σήμερα οι στοχεύσεις έχουν τροποποιηθεί. Η Αριστερά δείχνει να μάχεται για όλο περισσότερο κράτος, όλο και ισχυρότερο Δημόσιο (όμως στην εποχή της κρίσης το κράτος μετατράπηκε σε μηχανισμό οικονομικής συμπίεσης των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων), όσο η Δεξιά επιχειρεί όλο και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, όλο και ευρύτερο ελεύθερο ανταγωνισμό. Πανευρωπαϊκά, οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις δεν διαφοροποιήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες και αρκετές σοσιαλιστικές επέβαλαν προγράμματα λιτότητας. Μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους διατηρείται η διάκριση ανάμεσα στη μεταρρυθμιστική Αριστερά και τη συντηρητική Δεξιά. Στη συνέχεια, η Αριστερά, όπου ανέλαβε την εξουσία, κυβέρνησε όπως περίπου και οι αντίπαλοί της, δηλαδή χωρίς να ανατρέψει προϋπάρχουσες συμφωνίες και δομές.
Αμφιβολία, βαθιά ηθική ανησυχία (η κρίση δεν αναδείχθηκε σε ευκαιρία απομάκρυνσης από το καταστροφικό μοντέλο σκέψης και δράσης που παγίωσε τις ελληνικές παθογένειες), κόπωση από το πολυετές ψηλάφισμα στο σκοτάδι (παραμένει το χαώδες πεδίο από γκρεμισμένες βεβαιότητες), πάντα σε απόσταση αναπνοής από τη βασιλεία του τρόμου. Και ο τρόμος γεννά τις δύο ασυμβίβαστες κοινότητες: των δημίων και των θυμάτων.
Ωστόσο, όσο οι πολίτες συμμετέχουν στην πολιτική ζωή, κριτικάροντας και αντιδρώντας στη χρεοκοπία και στον εκφαυλισμό της, όσο αμφισβητούν υποσχέσεις, όσο επιχειρούν να διακρίνουν το όραμα από την ιδιοτέλεια, υπάρχει ελπίδα να συντελεστεί μια αλλαγή, η πολιτική να παραμείνει ζωντανή. Να γεννηθούν όνειρα δραστήρια που θα κλείσουν τους κύκλους της αμφιταλάντευσης, η οποία μας εγκλείει στον κοινό ζόφο, θα ενισχύσουν την ιδέα της συνέχειας. Δεν μας αναμένει σίγουρα ο παράδεισος, αλλά υπάρχει οπωσδήποτε ένας χρόνος, καμωμένος όχι μόνο από θανάτους αλλά και από αναστάσεις.