Το πιθανότερο είναι ότι από την αυριανή ψηφοφορία δεν θα προκύψει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν επιστρατεύσουμε τα ποσοστά, έστω αυθαίρετα, μπορούμε να πούμε ότι κατά 90-95% τα «Σταύρος Δήμας» δεν θα φτάσουν στο 180 και η χώρα θα μπει αμέσως σε προεκλογική περίοδο. Ετσι, είτε στις 25 Ιανουαρίου, είτε την 1η Φεβρουαρίου, είτε το αργότερο στις 8 του ίδιου μήνα, θα διενεργηθούν εκλογές, ανάλογα με την ημερομηνία που θα επιλέξει ο Α. Σαμαράς. Μέσα, δηλαδή, σε 40 ημέρες από αύριο, καθώς υπάρχει περιθώριο δέκα ημερών μέχρι να προκηρυχθούν και μετά πρέπει να διεξαχθούν μέσα σε 30 ημέρες. Αυτό προβλέπει η τυπική διαδικασία, αλλά βεβαίως η προεκλογική αντιπαράθεση έχει ήδη αρχίσει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αντιπαράθεση θα γίνει στη γραμμή «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», που έχει χαραχθεί στα χρόνια της κρίσης. Σ’ αυτή τη γραμμή θα βαδίσει ο Αλ. Τσίπρας και στην ίδια γραμμή θα τον αντιμετωπίσει ο Αντ. Σαμαράς. Ο πρώτος για να καταλάβει την εξουσία, ο δεύτερος για να τη διατηρήσει, αλλά και για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αν η επόμενη μέρα τον βρει ηττημένο. Οχι ότι δεν θα έχει τα δικά του εσωκομματικά προβλήματα ο Αλ. Τσίπρας, αν η επόμενη μέρα βρει εκείνον ηττημένο, αλλά κρίνοντας από τα σημερινά ποσοστά των δημοσκοπήσεων και το κλίμα που επικρατεί, αυτός είναι το «φαβορί» στην αφετηρία της προεκλογικής μάχης. Χωρίς να σημαίνει ότι η εικόνα και η αίσθηση που υπάρχουν δεν μπορεί να αλλάξει στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Ολοι πιστεύουν και σωστά ότι η προεκλογική μάχη θα δοθεί σε κλίμα ακραίας πόλωσης και με προσωπικούς χαρακτηρισμούς, κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι φανερό ότι ο Α. Σαμαράς θα επικαλείται συνεχώς όλους τους κινδύνους που θα απειλούν τη χώρα αν νικήσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και τις συνέπειες φυσικά για τους πολίτες και την οικονομική τους υπόσταση. Αναμφισβήτητα περιμένει, ενδεχομένως και ελπίζει, ότι αυτές οι συνέπειες θα γίνονται όλο και πιο αισθητές κατά τον χρόνο που μεσολαβεί ώς τις εκλογές, λόγω των αντιδράσεων που θα εκδηλωθούν σε διεθνές επίπεδο. Από τις αγορές, τις Βρυξέλλες, τους εταίρους και τα μίντια, πιο συγκεκριμένα. Ο στόχος είναι βέβαια η μεταστροφή του εκλογικού σώματος, αν θεωρήσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του ακούει τις καμπάνες του κινδύνου, αντιλαμβάνεται, μπορεί και θέλει να εκλογικεύσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη ζωή του και δεν είναι εντελώς αλλοτριωμένο από τον λαϊκισμό.
Από την πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας θα προσπαθήσει να πορευτεί πατώντας σε δύο βάρκες. Θα επαναλαμβάνει συνεχώς τις εξαγγελίες, τις υποσχέσεις, τις καταγγελίες και τις «παλικαριές» που τον έφεραν σε θέση να διεκδικεί την εξουσία και ταυτόχρονα θα είναι αναγκασμένος να καθησυχάζει τους διεθνείς παράγοντες και τους νοικοκυραίους. Δύσκολα και αντιφατικά πράγματα, καθώς κάθε φορά που οι διεθνείς παράγοντες εκλαμβάνουν αρνητικά αυτά που θα λέει, θα δείχνουν τα δόντια τους και οι συνέπειες θα είναι άμεσα ορατές ή και αισθητές. Το ίδιο όμως θα συμβαίνει κάθε φορά που θα εμφανίζεται μετριοπαθής και καθησυχαστικός, με τα στελέχη του κόμματός και τους πολίτες που είναι πεισμένοι ότι μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, αν λειτουργεί ως… αντισυστημικός.
Με λίγα λόγια, ο Αλ. Τσίπρας και τα άλλα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα καλούνται συνεχώς να ξεκαθαρίσουν τι θα κάνουν αν φτάσουν στην εξουσία, με δεδομένο ότι η παράταση του μνημονίου λήγει στις 28 Φεβρουαρίου και η Ελλάδα θα βρίσκεται σε κενό προστασίας, αν πέσουν πάνω σε τοίχο όταν θα επιχειρήσουν να επαναδιαπραγματευθούν τις υποχρεώσεις της χώρας, αν η ΕΚΤ αρνηθεί την εξασφάλιση παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, αν οι δανειστές δεν θελήσουν να συζητήσουν το «κούρεμα» του χρέους, αν οι αγορές ανεβάσουν spreads και επιτόκια στον Θεό, αν…, αν…, αν…; Εχουν άραγε ένα πειστικό plan B που να μπορούν να το παρουσιάσουν; Βεβαίως, ο Αλ. Τσίπρας δεν θα περιοριστεί στην άμυνα. Σίγουρα έχει δικά του επιθετικά όπλα, δεν ξέρουμε όμως αν το βεληνεκές τους φτάνει εκτός συνόρων.