Τελικώς η μόνη σταθερότητα που παρουσιάζει η χώρα είναι η κυβερνητική αστάθεια. Οχι μόνο τώρα λόγω της μεγάλης κρίσης. Από το 2004 έχουμε να δούμε κυβέρνηση ολόκληρης τετραετίας. Από το 2007 (όταν -θυμάστε;- η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή έκανε πρόωρες εκλογές επειδή τέλειωσε το πρόγραμμα επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας!) μέσα σε οκτώ χρόνια κάναμε αντί για δύο, τέσσερις φορές εκλογές· διπλές αυτές του 2012 και κάποιοι, ένθεν κακείθεν, υπολογίζουν να είναι διπλές και το 2015.
Βεβαίως θα ζούσαμε το μέγιστο πολιτικό παράδοξο αν είχαμε κυβερνητική ευστάθεια εν μέσω τέτοιας κρίσης, αλλά ο διετής κύκλος των κυβερνήσεων του Μνημονίου είναι απλώς η επιτάχυνση παλαιότερων πολιτικών κακοδαιμονιών. Πολλοί ξεχνούν ότι έχουν ξαναγίνει εκλογές επειδή δεν έχει συγκεντρωθεί η απαιτούμενη προεδρική πλειοψηφία: το 1990 ανετράπη η τρικομματική κυβέρνηση από τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με μοχλό την προεδρική εκλογή και δεν ξέρουμε τι συνέβη το 2000, όταν η Ν.Δ. άλλαξε την τελευταία κυριολεκτικώς στιγμή πλεύση, ψήφισε μεν τον κ. Κωστή Στεφανόπουλο, αλλά οι εκλογές έγιναν έξι μήνες πριν από τη λήξη της πρώτης θητείας του κ. Κώστα Σημίτη.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι δομές λειτουργίας του πολιτικού συστήματος παραμένουν ως είχαν και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρνει καμιά ριζοσπαστική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα, αλλά απλώς αναπαράγει τις παθογένειές του. Ο εκβιασμός των εκλογών διά της προεδρικής εκλογής μαζί με τη ρητορεία του κόμματος (με τα ταξίματα σε όλους επί παντός) δείχνουν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση δεν θα ζήσουμε τις ανατροπές που φοβούνται πολλοί, αλλά αντιθέτως θα αναπαραγάγει το παλιό μοντέλο της μεταπολίτευσης, πολύ πιο «κουρεμένο» διότι λεφτά και δανεικά δεν υπάρχουν. Το γεγονός ότι αυτήν την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα το μικροκομματικό συμφέρον θριάμβευσε, δείχνει και τους όρους πολιτικοποίησης της γενιάς Τσίπρα· όχι μόνο πορεύεται με τα παλιά συνθήματα, πορεύεται και με τις παλιές πρακτικές. Εδώ, δίκην παρένθεσης, πρέπει να σημειώσουμε την αναλογία που παρατήρησε ο αρχιτέκτονας κ. Κωνσταντίνος Αλεξάκος, ο οποίος έγραψε στο Facebook: «Θυμάστε την πρόταση να ψηφιστεί από 180 βουλευτές το πρώτο Μνημόνιο; Ζήστε την, σήμερα. Για (νέο) Μνημόνιο έγινε και το σημερινό (σ.σ.: η καταψήφιση της κυβερνητικής πρότασης). Με το μάτι στην καρέκλα».
Δυστυχώς οι πρόωρες εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν κομίζουν καμιά θετική αλλαγή στη χώρα. Είχαμε μια κυβέρνηση που κουτοπόνηρα αντιστεκόταν σε κάθε δομική μεταρρύθμιση και θα αποκτήσουμε (πιθανώς) μια κυβέρνηση που θα αντιστέκεται στις αλλαγές, αλλά με… άποψη. Είχαμε μια κυβέρνηση που διόριζε με πελατειακά κριτήρια, θα αποκτήσουμε πιθανώς μια κυβέρνηση που θα διορίζει με… επαναστατικά κριτήρια. Ακούσατε πουθενά από τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις ευχές, καμιά πρόταση για αξιολογικό σύστημα στελέχωσης του Δημοσίου;
Εν τω μεταξύ, όσο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα εκπαιδεύονται, η οικονομία θα λιμνάζει ακόμη περισσότερο κι ας ελπίσουμε ότι οι εταίροι και δανειστές θα κάνουν υπομονή μέχρι να ενηλικιωθεί και αυτή η γενιά των παχέων συνθημάτων στο σκληρό αμόνι της πραγματικότητας. Κέρδος θα είναι κι αυτό για τη χώρα, αρκεί το κόστος της ενηλικίωσης να μη γίνει αβάσταχτο.