Ενα μεσογειακό ναυάγιο

2' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν άκουσα τις πρώτες ειδήσεις για το φλεγόμενο στα στενά του Οτράντο «Norman Atlantic» και τη συνεργασία ελληνικών και ιταλικών αρχών, επειδή ακόμη δεν είχαν ανακοινωθεί θύματα, σκέφτηκα πως η διαχείριση του ατυχήματος και της διάσωσης θα μπορούσε να αποτελέσει πρόκριμα για την πολλά υποσχόμενη συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Ομως η ταλαιπωρημένη κυρία με το φοβισμένο σκυλάκι στην αγκαλιά λίγο αργότερα ήταν κατηγορηματική: οι Ιταλοί διασώστες τής άρπαξαν το σωσίβιο για να το δώσουν σε κάποιον δικό τους και την κλώτσησαν για να μην πάρει τη θέση του στη λέμβο. Κάποιος επίσης είπε πως ο πλοίαρχος δεν μιλούσε παρά μόνον ιταλικά, λες και δεν ήξερε πως στη Μεσόγειο η συνεννόηση γίνεται μέσω Λονδίνου. Κάποιος άλλος αποκάλυψε πως στο ελληνικό υπουργείο Ναυτιλίας δεν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει ιταλικά, άγνοια στην οποία απέδωσε τις δυσκολίες ταυτοποίησης των θυμάτων, των αγνοουμένων και των επιβατών. Δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ τις αλληλοκατηγορίες και βέβαια τον τραγέλαφο με τον ακριβή αριθμό των επιβαινόντων στο πλοίο, των διασωθέντων και των αγνοουμένων, όπου αποδεικνύεται ότι είμαστε ικανοί, και εμείς και οι αγαπημένοι μας γείτονες, όχι μόνον να διαφωνούμε στη σημασία των λέξεων αλλά και στη σημασία των αριθμών.

Και επειδή το ίδιο το γεγονός δεν σηκώνει αστεία, να πω απλώς ότι το πιο εντυπωσιακό είναι πως ό,τι στις πρώτες ώρες φαινόταν σαν σοβαρό ατύχημα, μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα μετατράπηκε σε πραγματική τραγωδία. Είναι λίγο ώς πολύ η μοίρα των εγχειρημάτων που ξεκινούν πάντα με αισιόδοξες προοπτικές στη Μεσόγειο και στην καλύτερη περίπτωση πέφτουν στο κενό; Και για να μην παρεξηγηθώ: δεν πιστεύω ότι είναι κάτι ιδιαίτερο που μας συμβαίνει και μας εμποδίζει να είμαστε αποτελεσματικοί στη διαχείριση των κρίσεων. Τέτοιου είδους «κρίσεις», όπως η ναυτική τραγωδία, είναι και αυτές διεθνοποιημένες, οπότε ο τρόπος αντιμετώπισής τους δεν υπόκειται σε εθνικά χαρακτηριστικά, αλλά στις δυνατότητες των μέσων που διαθέτει κανείς και της οργάνωσης. Αυτά για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν, και να υπόσχονται, μια πολιτική των χωρών του Νότου που θα καταφέρει να μας απαλλάξει από την τυραννία των αγορών. Φοβάμαι πως με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες που επικρατούν στα πελάγη, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα από όσο μας τα παρουσιάζουν οι καλοθελητές της απελευθέρωσής μας. Αναφέρομαι στον κ. Τσίπρα, στον κ. Ιγκλέσιας των «Ποδέμος», που σχολίασε τα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής παρ’ ημίν λέγοντας: «Ξεκινάμε από την Ελλάδα». Αναφέρομαι και στην κ. Μαρίν Λεπέν, η οποία δεν έχασε την ευκαιρία να εκφράσει τη χαρά του Εθνικού Μετώπου για το χαστούκι που κατάφεραν οι Ελληνες βουλευτές στον υποψήφιο της ΕΚΤ και του ΔΝΤ κ. Σταύρο Δήμα. Ανέφερε μάλιστα πως ό,τι συνέβη στην Ελλάδα είναι το δημοκρατικό όνειρο όλων των λαών και δεν παρέλειψε να σημειώσει πως «η Ελλάδα είναι το ωραιότερο σύμβολο για να καταφέρει στην Ευρωπαία ύδρα το πλήγμα που ελπίζουμε να είναι μοιραίο». Υπαγε οπίσω μου, vade retro, δεν ξέρω αν θα στείλουν ευχαριστήριο twitter από την Κουμουνδούρου στην κ. Λεπέν, εκείνη όμως δικαιούται διά να ομιλεί διότι τη Μεσογειακή Ενωση πρώτος την ενεπνεύσθη ο Σαρλ Μωρράς, φιλέλλην και ιδεολογικός ταγός της γαλλικής ακροδεξιάς. Εγώ βέβαια δικαιούμαι να αναρωτηθώ πώς είναι δυνατόν η Λεπέν να μιλάει την ίδια γλώσσα με τον Τσίπρα και σε ποια γλώσσα θα συνεννοηθούν όλοι αυτοί για να απελευθερώσουν την Ευρώπη από τις αγορές και αν το αποτέλεσμα θα είναι αντάξιο των συνεννοήσεων για τη διάσωση των ναυαγών της Αδριατικής. Φαντασθείτε τι έχει να γίνει όταν μιλήσει και ο κωμικός κ. Γκρίλο. Υπάρχει και η γλώσσα του πομφόλυγα, θα μου πείτε, γλώσσα διεθνής και υπερβατική, αφού δεν γνωρίζει σύνορα και διαχωρισμούς Δεξιάς και Αριστεράς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή