Πώς μπορεί να σκέφτεται ένα παιδί που στρατολογήθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας τη δεκαετία του ενενήντα, όταν δηλαδή όλη η ευρωπαϊκή ήπειρος, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, αισθανόταν ανακουφισμένη από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού; Τι αντίληψη έφτιαξε για τον κόσμο, ποια ήταν τα διαβάσματά του και σε ποιους δρόμους έτρεχε η φαντασία του παιδιού αυτού, που στη συνέχεια απέδειξε πως η ένταξή του στην ΚΝΕ δεν ήταν τυχαία, πως εκεί έμαθε τους τρόπους να αναπτύσσει τα πολιτικά του ταλέντα; Πώς μπορεί να σκέφτεται αυτό το παιδί όταν, ώριμος άνδρας πια και δημοκρατικός ηγέτης, ζητάει τη συνεργασία, ή έστω την ανοχή του ΚΚΕ για να επιτύχει, επιτέλους, η Αριστερά αυτό που δεν κατάφερε να επιτύχει το 1944. Πώς βλέπει με δύο λόγια ο κ. Τσίπρας τον σημερινό κόσμο και τη θέση της Ελλάδας, της οποίας επιδιώκει να ηγηθεί μέσα σ’ αυτόν; Θα μου πείτε ότι ο ίδιος δεν έχει κουραστεί να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους πως είναι ευρωπαϊστής, και δεν έχει πάψει να καθησυχάζει τους εταίρους ότι θα σεβαστεί το κοινό μας νόμισμα, ότι αποκλείει τις μονομερείς ενέργειες, χωρίς βέβαια να αποκλείει τη σκληρή διαπραγμάτευση την οποία έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του, μαζί με την αποκατάσταση μισθών, συντάξεων και τηλεοπτικών εκπομπών της ΕΡΤ. Ανάγκα και θεοί πείθονται, ως εκ τούτου, και αυτοί που δεν είναι θεοί αλλά κοινοί θνητοί διαλέγουν τις δικές του απαντήσεις στο μεγάλο ερωτηματικό που ακούει στο όνομα Ελλάς. Και επιλέγουν να κρατήσουν τις καθησυχαστικές του διαβεβαιώσεις και να αγνοήσουν τους οραματισμούς του περί κρατικού αερομεταφορέα την ίδια μέρα που η Κύπρος αναγκάζεται να κλείσει τον δικό της υπό το βάρος των προστίμων που επέβαλε η Ε.Ε. λόγω κρατικής χρηματοδότησης. Θα μου πείτε άλλο Κύπρος, άλλο Ελλάδα. Εδώ, όσα πρόστιμα κι αν μας ρίξουν, τις χωματερές της εθνικής μας υπερηφάνειας δεν πρόκειται να τις κλείσουμε.
Προσβλέπουν στην αθέτηση των υποσχέσεών του, στο περίφημο εκείνο ανδρεοπαπανδρεϊκό «δεν μας ψήφισαν για να εφαρμόσουμε αυτά που τους υποσχεθήκαμε»; Τώρα τους έμαθαν τους Ελληνες. Ξελένε με την ίδια ευκολία που λένε. Κι αν όμως ο Τσίπρας λέει αλήθεια; Αν όντως σκοπεύει να δημιουργήσει κρατική ακτοπλοΐα, κρατικό αερομεταφορέα και να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους, και μερικούς ακόμη αδικημένους; Μα αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Παραγνωρίζουν τη δύναμη του βολονταρισμού, του βασικού συστατικού της κομμουνιστικής παιδείας. Θα πετύχουμε το πενταετές βρέξει χιονίσει, κι αν δεν βγει φταίνε οι εχθροί του λαού που δεν βγήκε. Ο κ. Μηλιός, που έχει γευτεί τα πνευματικά νάματα της Πολιτιστικής Επανάστασης, ξέρει πως το «Μεγάλο Αλμα προς τα Μπρος» του προέδρου Μάο τη δεκαετία του πενήντα δεν στηριζόταν στην πραγματικότητα, αλλά στη θέληση του Μεγάλου Τιμονιέρη. Αποφάσισε πως έπρεπε να πενταπλασιάσουν την απόδοση ανά εκτάριο, καταστράφηκαν κάτι εκατομμύρια εκτάρια και πέθαναν από λιμό πάνω από τριάντα εκατομμύρια πληθυσμός. Η κυρία Μακρή, η Ιωάννα της Κοζάνης, το είπε εν τη αφελεία της: «Αν μας κόψουν τη χρηματοδότηση θα κόψουμε έως εκατό δισεκατομμύρια ευρώ». Χωρίς αντίκρισμα; Μα ποιος νοιάζεται για την πραγματικότητα όταν υπάρχει η πολιτική βούληση. Μην ξεχνάτε ότι στο σημείο αυτό οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις: η πλειονότητα πιστεύει ότι την κρίση κάποιοι τη θέλησαν και θα γλιτώσουμε από δαύτη αν κάποιοι το θελήσουν. Φτάνει να το θελήσουν. Και κάπως έτσι το μυαλό αναπόφευκτα οδηγείται στον προσκοπικό βολονταρισμό της παλιάς καλής ΚΝΕ, που «έλεγε στη ζωή το μέγα ναι», όπως έγραφε μη υπολογίζοντας την υστεροφημία του ο Γιάννης Ρίτσος.