Ας αφήσουμε κατά μέρος το παρελθόν. Και ας ρίξουμε μια ματιά στο ομιχλώδες παρόν, εκεί όπου ζητούν την ψήφο μας πολιτικοί χωρίς πολιτικές, υποσχόμενοι ένα μέλλον αβαθές, ρηχό όπως η ρητορεία τους ή η σιωπή τους. Σ’ αυτό το παρόν, που ένα ενθουσιώδες πλήθος υποδέχεται έναν πρώην πρωθυπουργό και νυν υποψήφιο βουλευτή σε συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάζοντας «Ηρθε η ώρα του Καραμανλή». Προφανώς κάτι είχαν στο μυαλό τους, κάτι αντίστοιχο με αυτό που ένα άλλο πλήθος άκουγε έναν άλλον πρωθυπουργό να το παροτρύνει από το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη: «Πάμε!» Να πάμε, δεν έχω αντίρρηση, αν ξέραμε όμως και για πού το βάλαμε θα ήταν καλύτερα. Οπως θα ήταν καλύτερα εάν κάποιος μου έλεγε για ποιον λόγο πιστεύει πως ήρθε η ώρα του Καραμανλή. Τι είναι αυτό που έκανε ή είπε στα χρόνια αυτά της δοκιμασίας για να με πείσει πως ήρθε η ώρα του; Πότε, επιτέλους, θα σπάσει την περίφημη σιωπή του για να καταλάβουμε κι εμείς οι αφελείς πως όντως κάτι έχει να μας πει;
Αφελείς, αφελέστατοι και παρά τα παθήματά μας τραγικά αθώοι, αν δεν έχουμε ακόμη καταλάβει πως η πολιτική μας ζωή, αν αποδείχθηκε εκτός των άλλων ανάξια των περιστάσεων και των δυσκολιών, είναι γιατί στηρίζεται στα φυλετικά αντανακλαστικά και στις λεγόμενες δημοκρατικές δυναστείες.
Σιωπηλός και μουτρωμένος από τα ορεινά του Κοινοβουλίου ο ένας, παρακολούθησε τα τεκταινόμενα χωρίς να πει ούτε δυο λέξεις, μουτρωμένος ο άλλος, σαν θυμωμένο παιδί, μας άφησε την μπάλα μας και έτρεχε δεξιά κι αριστερά για να δίνει διαλέξεις και να παίζει με ανθρώπους που τον καταλαβαίνουν. Γνωρίζοντας και ο ένας και ο άλλος πως τα πτυχία των αμερικανικών πανεπιστημίων που διαθέτουν δεν στάθηκαν ικανά για να διαγράψουν την ιδιότητα των φυλετικών αρχηγών που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την τρίτη πολιτική φυλή, τη φυλή της μεγάλης αριστεράς.
Και πάλι το επαναλαμβάνω. Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν τους, δεν με ενδιαφέρουν τα σφάλματά τους. Αυτούς τους ίδιους θα έπρεπε να τους ενδιαφέρουν, όπως ενδιέφεραν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974 και γι’ αυτό έγινε εθνάρχης. Αν βρουν λίγο χρόνο από την περισυλλογή τους ας θυμηθούν το περίφημο εκείνο του «Γατόπαρδου»: «Πρέπει να αλλάξουμε αν θέλουμε να μείνουμε ίδιοι». Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το παρόν: τι έχει να μας πει ο Κώστας Καραμανλής και τι τον εμπόδισε τόσα χρόνια να το πει, και τι ο Γεώργιος Ανδρέα, ο οποίος παρά τη φλυαρία του δεν κατάφερε να μας το πει. Η κατάσταση είναι σοβαρή για να ασχολούμαστε με οικογενειακά τραπέζια. Και η κατάσταση θα γίνει ακόμη σοβαρότερη μετά τις εκλογές, όταν οι πολιτικές δυνάμεις θα υποχρεωθούν να ανασυνταχθούν, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους.