Από τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά που δέχθηκε να πάρει την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ώς τον Λάκη Λαζόπουλο, που δεν δέχθηκε να πάρει την πρώτη θέση του ευρωψηφοδελτίου του ιδίου κόμματος, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Και δεν είναι μόνο ζήτημα διανοητικού και μορφωτικού επιπέδου. Υποθέτω, αν δεν πέφτω έξω, ότι και η αίσθηση του χιούμορ του ενός δεν θα συμπίπτει με την αίσθηση του χιούμορ του άλλου, όμως αυτό έχουν τα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων. Πρέπει να εκφράζουν όλα τα στρώματα του πληθυσμού, ακόμη και όσους δεν έχουν διαβάσει ούτε γραμμή από Τσουκαλά –ενδεχομένως να νομίζουν πως γράφει έξοχα αστυνομικά–, ακόμη και όσους θεωρούν πως ο Λαζόπουλος είναι διανοούμενος πρώτης γραμμής και όταν αναρωτιούνται «πού είναι ο πνευματικός μας κόσμος», στο μυαλό τους έρχεται η προσεχής δήλωση του Χάρρυ Κλυνν. Αυτά έχει η δημοκρατία. Θα έλεγα ότι η απόσταση από την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας και την τελευταία τιμητική, που την καταλαμβάνει ο κ. Πελεγρίνης, είναι επίσης μεγάλη, όμως θα θεωρηθεί κοινοτοπία, οπότε δεν το λέω. Αναρωτιέμαι απλώς τι έχει στο μυαλό του ένας πολυγραφότατος πανεπιστημιακός, όπως ο κ. Τσουκαλάς, όταν στα 77 του αποφασίζει να σταδιοδρομήσει στο Κοινοβούλιο. Θα μου πείτε, όταν είσαι νέος στην ψυχή, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν. Μπορείτε να μου πείτε ότι κρίνει και ο ίδιος, όπως και οι υπόλοιποι, πως το επίπεδο έχει πέσει πολύ και αναλαμβάνει τον ευγενή, πλην όμως άχαρο, ρόλο του εκπολιτιστή. Εξάλλου, ο ίδιος πάντα πίστευε πως η θέση των διανοουμένων είναι στην πολιτική, ακόμη και στη «χαμηλή». Το είχε γράψει το 1985 σε άρθρο του οποίου τη διάδοση είχε αναλάβει ο αείμνηστος Μένιος Κουτσόγιωργας, τότε που η ψήφος στην Αριστερά ή τη Δεξιά ήταν ζήτημα οντολογίας, και στη συνέχεια είχε τηρήσει τις δεσμεύσεις του. Το 1999 είχε υποστηρίξει την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, ως μονόδρομο για την ύπαρξή της, και στη συνέχεια συμμετείχε στο Δ.Σ. της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Τότε ήταν θεωρητικός του εκσυγχρονισμού.
Σήμερα, για να περιγράψει τον παγκόσμιο καπιταλισμό μιλάει για ένα «μετακανονιστικό σύστημα» και για «νεοφιλελεύθερη προϊδέαση». Οι οικείοι του θα πρέπει να τον συμβουλεύσουν να προσέχει ποια ορολογία θα χρησιμοποιεί στις συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, διότι ενδέχεται η συνάδελφός του και ομοϊδεάτισσά του κ. Ραχήλ Μακρή να εκλάβει τους ως άνω όρους ως υποτιμητικούς ή ακόμη και σεξιστικούς, και επειδή έχει μια έφεση στην κατάθεση αγωγών να τον εμπλέξει σε τίποτε δικαστικές περιπέτειες. Αναρωτιέμαι, δε, με ποιον τρόπο αντιλαμβάνεται η φυλή των πρώην συνδικαλιστών, Πασόκων και συναφών επαγγελμάτων, την «αντισυστημική εξέλιξη» που ευαγγελίζεται ο κ. Τσουκαλάς στα γραπτά του. Ή την καστοριαδική «πολιτική αυτονομία» που έχει εντάξει στην εργαλειοθήκη της σκέψης του ως αντίπαλον δέος της «οικονομικής ετερονομίας», πώς αλλιώς εκτός από το περίφημο: «Αν έχεις την πολιτική βούληση να μην πληρώσεις, απλώς δεν πληρώνεις, σύντροφε». Φτάνει η πολιτική βούληση; Οχι βέβαια, χρειάζονται και μέτρα, και αν δεν κάνω λάθος σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε πως αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον ιό του καταναλωτισμού, γιατί να μην απαγορεύσουμε τα αυτοκίνητα πάνω από 1.000 κυβικά; Κοινώς, όταν ο ίδιος, προσπαθώντας να μεταφράσει την ενδιαφέρουσα ομολογουμένως σκέψη του σε πολιτική ακούγεται μάλλον αφελής, φαντασθείτε τι έχει να γίνει όταν θελήσουν να τη μεταφράσουν πολιτικοί σαν τον κ. Λαφαζάνη, που δεν την καταλαβαίνουν ούτε στο πρωτότυπο. Θα μου πείτε ότι παριστάνω τον αφελή. Μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας είναι, ε, δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος.