Ο κ. Γιάνννης Βαρουφάκης –δεν θυμάμαι αν ο ίδιος επιθυμεί να γράφει το Γιάνννης με τρία νι– ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης λοιπόν –ή μήπως το γράφει με ένα νιν, πάντως δεν το γράφει με δύο– ο κ. Βαρουφάκης, τέλος πάντων, με τρία ή με ένα τα νι, πάντως προς Θεού όχι με δύο όπως η πλέμπα, προχθές κάλεσε τον ελληνικό λαό να πει «Οχι στα Μνημόνια» όπως είπαμε «Οχι» στον Μουσολίνι το 1940, κατέληξε δε πως προτιμότερος ο θάνατος αν δεν βρεθεί συμφωνία. Θα έλεγα πως το «προτιμότερος» είναι μάλλον περιττό στον συλλογισμό αφού αν δεν βρεθεί συμφωνία είτε προτιμότερος είτε όχι ο θάνατος είναι βέβαιος. Ή όπως είπε ο κ. Πελεγρίνης, που τιμά με το κύρος του το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, «πιο τιμή σ’ αυτούς που πάνε στη μάχη ενώ ξέρουν ότι θα πεθάνουν». Την επομένη, βέβαια, ο κ. Γιάνννης Βαρουφάκης -εντέλει με τρία νι γράφεται- διευκρίνισε πως εννοούσε ότι πρέπει «να σταματήσει ο θανάσιμος εναγκαλισμός της Ελλάδας με το χρέος», κάτι στο οποίο κανείς δεν έχει αντίρρηση υποθέτω. Οπως και δεν έχω αντίρρηση πως οι προθέσεις του καθηγητή Οικονομικών είναι ευγενείς: γυμνασμένος και ευφραδής όπως είναι κατέβηκε στον στίβο της προεκλογικής αντιπαράθεσης για να καταθέσει τη λάμψη της αυταρέσκειάς του σ’ έναν αγώνα που μάλλον ανία και χασμουρητά φέρνει στο κοινό της δημοκρατίας. Σκέφτηκε δε πως δεν αξίζει να εκχωρήσουμε τα πνευματικά δικαιώματα της Ιστορίας του Γένους στο υπέροχο εκείνο τρίο του κινήματος ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ. που υπηρετεί με συνέπεια την κωμική παράδοση του ελληνισμού. Παραπέμπω στο χθεσινό φύλλο της «Κ» όπου στην σελίδα 16 παραπλεύρως δημοσιεύεται αναμνηστική φωτογραφία της ηγεσίας του κινήματος με τον αρχηγό στο κέντρο, αριστερά του τον εκπρόσωπο του Κολοκοτρώνη με ματογυάλια και δεξιά τον εκπρόσωπο του Παπαφλέσσα με ράσα -έτσι τους αποκαλεί ο αρχηγός, «εκπροσώπους» του ενός και του άλλου.
Επειδή θεωρώ πως πάντα έχουν σημασία και το λεξιλόγιο και τα σχήματα λόγου και οι αναφορές που συνθέτουν τον ιστό της ρητορείας, θα ήθελα να επισημάνω στον κ. Τσίπρα πως κάποια στιγμή θα πρέπει να λάβει υπόψη του πως αν απευθύνεται στις μεσαίες τάξεις, ως θα όφειλε, αυτές που αποδεκατίσθηκαν από τις πολιτικές των τελευταίων ετών, ας υπολογίσει ορισμένες κοινωνικές και ψυχολογικές παραμέτρους απαραίτητες για τα περαιτέρω. Οι μεσαίες τάξεις, εκτός από την οικονομική καταπόνηση, είναι ψυχολογικά εξουθενωμένες και το σημαντικότερο ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει όποιος αναλάβει την ηγεσία της χώρας είναι η κοινωνική κόπωση. Κόπωση η οποία εντείνεται από την ανία αυτής της σύντομης μεν, αλλά χωρίς ενδιαφέρον δε, προεκλογικής εκστρατείας. Παράδοξο θα μου πείτε. Η εκστρατεία για τις «πιο κρίσιμες» εκλογές της μεταπολίτευσης είναι και η πιο βαρετή. Γιατί; Γιατί ό,τι ακούς είναι σαν το έχεις ξανακούσει και η απουσία διαλόγου, σε συνδυασμό με τις ακρότητες ένθεν κακείθεν, μοιάζει να αγνοεί επιδεικτικά τον πραγματικό τους πρωταγωνιστή, αυτά τα μεσαία στρώματα που εντέλει θα αποφασίσουν για την έκβασή τους. Δεν ξέρω πόσοι από τους ψηφοφόρους ταυτίζονται με τον ηρωισμό ενός Παπαφλέσσα, ενός Κολοκοτρώνη ή ενός Γιάνννη Βαρουφάκη. Εκείνο που ξέρω είναι πως όσο μικρότερος είναι ο βάλτος τόσο πιο πολύ φωνάζουν τα βατράχια – παραλλαγή μαρξιστικού δημώδους. Και όσο λιγότερες ιδέες κυκλοφορούν τόσο πιο έντονο το ύφος της αντιπαράθεσης, και τόσο πιο ηρωικό το λεξιλόγιο στα «μετερίζια» της δημοκρατίας, λυρισμού επιτρέποντος.
ΥΓ.: Αντελήφθην μετά λύπης μου πως ο κ. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς πρέπει να περνάει δύσκολες στιγμές. Αλλιώς δεν αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα της ανοιχτής επιστολής συμπαράστασης που απέστειλαν έντεκα συνάδελφοί του ευχόμενοι «καλή δύναμη στις δυσμενείς για τη χώρα και την Ευρώπη συνθήκες».