Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα αύριο το βράδυ και θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση με κορμό τον ίδιο. Η Ν.Δ. δεν έκανε ουσιαστικά καμπάνια ή μάλλον έκανε μία καμπάνια που εξηγείται μόνο αν ήθελε πραγματικά να έλθει δεύτερη. Οι νοικοκύρηδες, οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται πόσα μπορεί να χάσει η χώρα θα την ψηφίσουν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ ψηφίσει ένα δεξιό κόμμα θα το κάνουν. Ισως μάλιστα καταφέρουν, αυτοί οι αγχωμένοι ψηφοφόροι της τελευταίας στιγμής, να κλείσουν την ψαλίδα. Πολλοί θα στηρίξουν μικρότερα κόμματα με σαφή φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό γιατί απογοητεύθηκαν από την κυβέρνηση, ιδιαίτερα από τον Μάιο και μετά. Ολα αυτά θα αναλυθούν με ψυχραιμία και σύνεση όταν πέσει η σκόνη. Ισως, μάλιστα, να υπάρχει και ειδικό σεμινάριο πολιτικής επιστήμης με τον τίτλο «Πώς να μην κλωτσάς την καρδάρα αφού την έχεις γεμίσει γάλα με πολύ κόπο…».
Πάμε όμως λίγο πίσω, να θυμηθούμε πού ήταν η χώρα πριν μπούμε στην περιπέτεια της προεδρικής εκλογής. Είχαμε εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης το τελευταίο τρίμηνο του 2014 και όλες, μα όλες οι προβλέψεις έδειχαν ότι το 2015 θα έφτανε το 3%. Είχαμε ακόμη κάνει δειλά βήματα στη νέα επιχειρηματικότητα και μια μικρή μείωση της ανεργίας. Το κυριότερο; Πολλοί Ελληνες και ξένοι επενδυτές είχαν ήδη τοποθετηθεί στην ελληνική αγορά ή σχεδίαζαν μεγάλα deals. Success story; Οχι, και ποτέ δεν το ισχυρισθήκαμε από αυτές τις στήλες. Είχαμε όμως όλες τις προϋποθέσεις να πάμε καλύτερα. Οπως έλεγε ένας ξένος φίλος «η οικονομία σας θα πήγαινε καλύτερα, παρά τους πολιτικούς σας…».
Οι πολιτικοί μας, όμως, έκαναν το θαύμα τους. Για ένα γινάτι, για την εξουσία και μόνο βιάστηκε η αντιπολίτευση να πάει τη χώρα σε εκλογές. Δείτε το λίγο ψύχραιμα. Ας υποθέσουμε ότι ο κ. Σαμαράς έκλεινε τη διαπραγμάτευση, επωμιζόταν το κόστος και φτάναμε στο φθινόπωρο. Το Μνημόνιο θα τελείωνε και θα… κουτσοβγαίναμε στις αγορές. Η οικονομία θα πήγαινε καλά και δεν θα είχαμε μπροστά μας «παγόβουνα». Οι λήξεις ομολόγων το 2016 είναι πολύ μικρές και ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε τότε να κάνει περίπου ό,τι θέλει, ακόμη και να αγνοήσει εντελώς τον κ. Σόιμπλε ή την κ. Λαγκάρντ. Ηθελε όμως την εξουσία τώρα, γιατί οι πολιτικοί μας ξέρουν ένα παιχνίδι να παίζουν μόνο. Τα «γεράκια» έστησαν την παγίδα αριστοτεχνικά. Τράβηξαν το χαλί στον κ. Σαμαρά, στέρησαν τα 7 δισ. από τη χώρα (και τον κ. Τσίπρα) και περιμένουν. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που λέει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και αυτά που έχουν στο μυαλό τους αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι τεράστια, άπειρη. Η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που θα έπρεπε να κάνει ο κ. Τσίπρας για να συμβιβασθεί με αυτά που θα μπορούσαν να δεχθούν οι δικοί του μέσα στο κόμμα και τη Βουλή είναι επίσης χαώδης. Και μην μπερδεύουμε τι λέει ο Χ αρθρογράφος ή ο Ψ ευρωβουλευτής για να φτιαχνόμαστε μόνοι μας πως η Ευρώπη αλλάζει και συνεπώς μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καβαλήσει το τρένο. Το πιθανότερο είναι είτε το τρένο της χαλάρωσης να περάσει από μπροστά μας και να μην το πάρουμε είδηση είτε, ακόμη χειρότερα, να μας πατήσει γιατί το περιμέναμε στο λάθος σημείο, τη λάθος ώρα.
Είναι δύσκολο αυτή την ώρα να προβλέψει οιοσδήποτε τι θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες. Οι έξω περιμένουν την κωλοτούμπα. Οι μέσα θεωρούν βέβαιο ότι οι έξω θα πάρουν μετάλλιο ενόργανης γυμναστικής. Το λογικό είναι ένας συμβιβασμός. Η λογική δεν είναι όμως πάντοτε η κινητήριος και καθοριστική δύναμη της Ιστορίας. Κάθε άλλο…