Εθιμο ή κακό χούι, η ουσία είναι ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δυσκολευόμαστε να βρούμε ηττημένο. Να βρούμε ηγέτη που να αναγνωρίζει ευθαρσώς ότι το κόμμα του ηττήθηκε, χωρίς την επίκληση μετριαστικών ή απαλλακτικών «ναι μεν αλλά». Συνήθως οι νικητές (πραγματικοί συν κατά φαντασίαν) είναι ισάριθμοι με τους ανταγωνιζόμενους, που φυσικά δεν διεκδικούν όλοι το ίδιο τρόπαιο.
Και τώρα κάτι ανάλογο συμβαίνει: Νικητής βεβαίως ο κ. Τσίπρας, αν και η μη αυτοδυναμία τον υποχρεώνει σε κυβερνητική συνεργασία με τον -επίσης νικητή- κ. Καμμένο, γεγονός που σίγουρα δεν προσθέτει στη χαρά των καθαυτό αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν τη γυρνάει σε χαρμολύπη), μια και ελάχιστα κοινά έχουν με τον κόσμο των ΑΝΕΛ. Νικητές δυστυχώς οι φασίστες της Χ.Α., παρά την κάποια μείωση του ποσοστού της. Νικητής ο κ. Θεοδωράκης, παρότι το «Ποτάμι» δεν πέτυχε τον κύριο στόχο του, την τρίτη θέση. Νικητής ο κ. Κουτσούμπας· φάνηκε και από το πλατύ χαμόγελό του, όπου δεν χώρεσε η σκέψη ότι ίσως οι οπαδοί του ΚΚΕ νιώθουν τη δική τους χαρμολύπη, αφού, μπροστά στην ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς, οι ίδιοι υποβαθμίζονται σε θεατές ή και αρνητές της. Νικητής ο κ. Βενιζέλος, αφού υπερκέρασε τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος όμως, όπως σεμνά είπε, «πραγματοποίησε άθλο και μόνο με τη συμμετοχή του στις εκλογές». Νικητής ο κ. Λεβέντης. Και θριαμβευτής ο κ. Γκλέτσος. Δύο ζεϊμπεκιές και να το 2%. Ακόμα και ο κ. Κουβέλης χαιρέτισε την πολιτική αλλαγή, διαβεβαιώνοντας ότι «συμβάλαμε για την πραγματοποίησή της με τη στάση μας».
Δύσκολα πάντως θα φανταζόταν κανείς ότι θα ’ρχόταν καιρός που ο επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης θα απέφευγε το πικρό ποτήρι του (αυτο)ελέγχου χρησιμοποιώντας κατά λέξη την εξήγηση που έδιναν πάντοτε τα κόμματα της Αριστεράς για να δικαιολογήσουν την ήττα ή τη στασιμότητά τους. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο προδρομικός Συνασπισμός και το ΚΚΕ εσωτερικού και το ΚΚΕ και οι μικρές οργανώσεις της άκρας Αριστεράς είχαν εκ των προτέρων έτοιμη την ανακοίνωση για το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα: «Αντέξαμε μέσα σε πολύ δυσμενείς συνθήκες». Αν οι «δυσμενείς συνθήκες», έτσι αόριστα, επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν την αποτυχία, το σοφά επιλεγμένο ρήμα «αντέξαμε» πάει ένα βήμα παραπέρα: Απαιτεί τον έπαινο εκεί που το πιο φυσικό είναι ο αυστηρός έλεγχος. Και δίνει το ελεύθερο στην αυταρέσκεια να πανηγυρίσει, όταν το πολιτικά τίμιο είναι η αυτοκριτική. Και μάλιστα όχι εκείνη η ανούσια που συνοψίζεται στο κλισεδάκι «ε, κάναμε και μερικά λάθη».
Το ρήμα «αντέξαμε» επέλεξε λοιπόν και ο κ. Σαμαράς, μην αντέχοντας και αυτός την ήττα και την εξ αυτής απορρέουσα ευθύνη: «Η Ν.Δ. άντεξε. Είναι όρθια». Επικαλέστηκε μάλιστα προς επικουρίαν του ισχυρισμού του το γεγονός ότι το κόμμα του έχασε μόνο δύο εκατοστιαίες μονάδες εν σχέσει με τις εκλογές του 2012. Αν ήθελε να νιώσει οπωσδήποτε νικητής, θα μπορούσε να συγκρίνει το τωρινό 27,8% με το 22,8% της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές. Πέντε μονάδες πάνω. Θρίαμβος.