Ειλικρινά δεν ξέρω -ποιος μπορεί να ξέρει, άραγε;- ποια θα είναι η κατάληξη των συζητήσεων με τους θεσμικούς εταίρους για το ζήτημα του χρέους. Εκείνο που βλέπω, ωστόσο, είναι ότι, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά και εξοντωτικά μνημονιακά χρόνια, οι συζητήσεις με επίκεντρο την Ελλάδα δεν γίνονται με όρους προσβλητικούς για τη χώρα και τους κατοίκους της. Εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν. Αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να μιλάμε για έναν κανόνα που σέβεται τον εαυτό του;
Ισως αυτό το ξαφνικό κύμα θετικών προς την Αθήνα δημόσιων τοποθετήσεων από ξένους αξιωματούχους (με εξαίρεση την περίπτωση του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, που ενστικτωδώς θεωρώ πως είναι απολύτως αυθεντική) να μην αποτελεί παρά την πρώτη κίνηση σ’ ένα μικρής διάρκειας blame game, στην κατάληξη του οποίου υπάρχει μια καθόλου καλή για την ελληνική πλευρά -προσχεδιασμένη- από καιρό κατάληξη. Ισως… Σε κάθε περίπτωση, είναι μέσα σε όλα αυτά τουλάχιστον διασκεδαστικό να βλέπουμε τα όποια αρνητικά για την ελληνική πλευρά να εστιάζονται απλώς στο ντύσιμο και στη… στάση του σώματος του νέου υπουργού Οικονομικών. Αν μη τι άλλο είναι μια «ανάσα» να βλέπεις να επικρίνουν είτε τον Αλέξη Τσίπρα που δεν φοράει γραβάτα είτε τον Γιάννη Βαρουφάκη που έχει το χέρι στην τσέπη ακόμα και στις χειραψίες με τους συνομιλητές του, αντί του να αναδεικνύουν ό,τι πιο αρνητικό χαρακτηρίζει διαχρονικά τους Ελληνες ως λαό, όπως γίνεται διαρκώς από το 2010.
Βεβαίως, τα της διευθέτησης των διαφορών μας με τους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα όποια επικοινωνιακά παραπολιτικής μορφής έχουν ημερομηνία λήξης. Και η ημερομηνία αυτή δεν είναι μακριά: θα έρθει ή τότε που θα συμφωνηθεί κοινά αποδεκτή λύση επί του «ελληνικού ζητήματος» ή όταν θα τεθεί επί τάπητος με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ένα από τα πολλά και μεγάλα προβλήματα που παραμένουν ανοιχτά εντός των συνόρων. Θα είναι κάτι που θα αφορά τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια; Την ΕΡΤ ή τους αστέγους; Τα νοσοκομεία ή το φασιστικό φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία; Θα είναι μια «δοκιμασία» στο μέτωπο των πλειστηριασμών έναντι χρεών των ιδιοκτητών τους προς τις τράπεζες ή η θεσμοθέτηση του φόρου-διαδόχου του ΕΝΦΙΑ;
Η τριήμερη κοινοβουλευτική διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης και η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, στα τέλη της τρέχουσας – αρχές της επόμενης εβδομάδας, προφανώς θα δώσει σαφές στίγμα γραφής για πρωθυπουργό και υπουργούς: θα δείξουν, έπειτα από το πρόσφατο «τσουνάμι» δηλώσεων-υποσχέσεών τους έξω από το Προεδρικό Μέγαρο την ημέρα της ορκωμοσίας τους και άλλες ημέρες σε διάφορα ΜΜΕ, ποιο συγκεκριμένα είναι το σχέδιό τους. Μέτρο βάσει του οποίου θα κριθούν σε αυτή τη συγκυρία; Η απόσταση των Προγραμματικών, σε όλα τα επίπεδα, από το πολυσυζητημένο προεκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αμέσως μετά, όλοι θα κριθούν από την ταχύτητα της εφαρμογής του.