Η ευφορία που επικρατεί στον κόσμο μετά τις εκλογές, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ για τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας και τις περιποιήσεις των Ευρωπαίων, δημιουργεί ένα κλίμα το οποίο εύκολα μπορεί να σε παρασύρει να σκεφθείς: «Μα ήταν τόσο εύκολο τελικά;». Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, όλα όσα συμβαίνουν μέχρι τώρα συμβαίνουν με χαρακτηριστική ευκολία. Ηταν εύκολο να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), εύκολο να σχηματίσει κυβέρνηση, εύκολο να θέσει το ζήτημα του χρέους και της ανάπτυξης στους εταίρους, εύκολο και για εκείνους να τον ακούσουν με κατανόηση.
Εξίσου εύκολα και γρήγορα, επίσης, έγινε από πλευράς των κυβερνητικών και η προσαρμογή των τρόπων και του ύφους τους στα μέτρα των συνομιλητών τους―πλην της γραβάτας, φυσικά. Στα όσα δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους ή έπειτα από συναντήσεις, αναγνωρίζουμε παλιές, πατροπαράδοτες και αγαπημένες μεθόδους του Υπαρκτού Ελληνισμού, τις οποίες είχαν χρησιμοποιήσει και οι προηγούμενοι στις σχέσεις με τους εταίρους-δανειστές: εσκεμμένη χρονοτριβή, παρακάλια και υποσχέσεις (π.χ., Βαρουφάκης στη γερμανική Zeit: «Δεν θα δημιουργήσουμε ξανά ελλείμματα, ποτέ, ποτέ, ποτέ»), κολακείες (π.χ., όταν ο Βαρουφάκης πάλι επιδαψιλεύει τον τίτλο του «διανοουμένου της Ευρωζώνης» στον Σόιμπλε) και, φυσικά, υποχωρήσεις, όπως στο θέμα του «κουρέματος» του χρέους.
Ολες αυτές οι μεταβολές όμως δεν προχωρούν πέρα από την επιφάνεια. Δεν θέλουμε μεν τα 7 δισ. της τρόικας, ζητούμε ωστόσο την άδεια για έντοκα γραμμάτια 10 δισ. Πάψαμε μεν να μιλάμε για «κούρεμα» χρέους, αλλά τα perpetual bonds του Γ. Βαρουφάκη δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το «κούρεμα». Επιπλέον, στο εσωτερικό μέτωπο (το οποίο ξεχάσαμε τελείως), οι εξαγγελίες των υπουργών συγκρούονται ευθέως με το κήρυγμα περί αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που δέχεται ο πρωθυπουργός από τους Ευρωπαίους συνομιλητές του.
Ομοίως, επιφανειακές είναι και οι μεταβολές στη στάση των Ευρωπαίων. Χαριεντίζονται με τον Αλ. Τσίπρα ή τον Γ. Βαρουφάκη, αλλά ο κοινός τόπος των δηλώσεών τους είναι ότι τονίζουν όλοι τον σεβασμό στους θεσμούς και τους κανόνες της Ευρώπης, ενώ την ίδια ώρα, στο βάθος, οι θέσεις της Γερμανίας μένουν απαράλλακτες. Ακόμη και η περίφημη πρώτη γραβάτα που απέκτησε στη ζωή του ο Αλ. Τσίπρας, διά χειρών Ρέντσι μάλιστα, μια υπόμνηση είναι της πραγματικότητας που οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των Ελλήνων αγνοούν. Διότι όλες οι γραβάτες σήμερα στην Ευρώπη κατασκευάζονται στην Ιταλία―ακόμη και στην Jermyn Street του Λονδίνου σήμερα δεν βρίσκεις παρά γραβάτες made in Italy. Ηταν επίσης μια υπόμνηση με σαφώς πειρακτική (αν όχι ειρωνική) πρόθεση, διότι η απουσία γραβάτας είναι για τους συριζαίους σύμβολο της πολιτικής ταυτότητάς τους―όπως, κατά σύμπτωση, είναι και για τους Ιρανούς. Θα τολμούσε ποτέ ο οιοσδήποτε πρωθυπουργός της Ιταλίας να προσφέρει στον Ιρανό ομόλογό του μια γραβάτα;
Με όλα αυτά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ειρηνική επανάσταση που ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να φέρει «στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της κυρίας Μέρκελ» (δικά του λόγια) μόνο ως αστείο ακούγεται στα «ευήκοα ώτα» (δικά του επίσης) των Ευρωπαίων συνομιλητών του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι, όπως και στην Ευρώπη έτσι και στην Ελλάδα, η επανάσταση ματαιώνεται. Σε ό,τι αφορά εμάς, απλώς αναβάλλεται. Αν θα συμβεί ή όχι είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα του Αλ. Τσίπρα να συμψηφίσει τις υποσχέσεις που ο ίδιος έδωσε, αλλά και τις εξωπραγματικές απαιτήσεις που προβάλλει η ακροαριστερή πτέρυγα της κυβέρνησης, με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει τώρα στην Ευρώπη…
Ο Αγών μου
Τώρα που οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου φαντάζουν σαν να έγιναν πριν από τρεις μήνες (τόσο γρήγορα που τρέχουν οι εξελίξεις), είναι η ώρα κατάλληλη να σας αποκαλύψω τον προεκλογικό αγώνα που έδωσα υπέρ Γιώργου και Κινήματος. Ανήμερα τα Θεοφάνια, λοιπόν, βρέθηκα προσκεκλημένος κάπου στα βόρεια προάστια, κοντά στο σπίτι των Παπανδρέου, και μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στην περιοχή. Παρατήρησα τις κάμερες ασφαλείας στις μάντρες και τις εισόδους των σπιτιών και αμέσως μου ήρθε η ιδέα. Αν τόσες κάμερες δεν είναι τοποθετημένες εκεί για φιγούρα ή για αποτρεπτικούς λόγους, δεν μπορεί, κάποιος πρέπει να βλέπει τις εικόνες που καταγράφουν. Επομένως, τι πρέπει να κάνω για να περάσω το μήνυμα του Κινήματος στους ενοίκους αυτών των σπιτιών; Να μιλήσω στις κάμερες που έχουν έξω από τα σπίτια τους!
Αυτό και έκανα, με πλήρη συναίσθηση του ρόλου μου. Ετοίμασα στο μυαλό μου ένα κειμενάκι με τα βασικά, που να μην κρατάει πάνω από 45 δεύτερα, και, σε ύφος δασκαλίστικο (αλλά του καλού, του αγαπητού δασκάλου), ξεκίνησα να λέω στην κάμερα: «Συγκεντρωθείτε λίγο και δώστε προσοχή. Λοιπόν, εδώ πιο κάτω, το γειτονόπουλο ο Γιωργάκης κατεβαίνει στις εκλογές με ένα κόμμα που το έφτιαξε μόνος του». Συνέχισα τονίζοντας πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να του δώσουν την ψήφο τους, ότι είναι ορφανός από πατέρα και κινδυνεύει να μείνει χωρίς δουλειά, ότι χωρίς κόμμα στη Βουλή μπορεί να τον διώξουν και από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, ότι είναι ακίνδυνος ως απλός βουλευτής και άλλα τέτοια στο ίδιο πνεύμα.
Εκανα το ίδιο ακριβώς σε κάθε κάμερα ασφαλείας που συναντούσα. Αλίμονο, όμως, η ετυμηγορία της κάλπης δεν δικαίωσε τον ευγενή και πρωτότυπο αγώνα μου. Τώρα περιμένω να βρεθώ ξανά στην ίδια περιοχή και ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω: θα ξαναπάω στις ίδιες κάμερες―τις θυμάμαι μία μία―και θα τους τα ψάλω ένα χεράκι!