Θα έλεγε κανείς ότι αποκτήσαμε «ανοσία» στον φόβο της κατάρρευσης. Ομως όχι. Για άλλη μια φορά περνάμε τις ώρες μας νιώθοντας ότι ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού. Το τρέχον σκηνικό. H EKT σταματά να δέχεται ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο, ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει ότι δεσμεύεται από τη λαϊκή εντολή, το Βερολίνο λέει «όχι» σε όλες τις εξαγγελίες της ελληνικής κυβέρνησης, που τονίζει ότι δεν εκβιάζεται. Κατά τα άλλα, μόνο με αυστηρά κριτήρια η χρηματοδότηση από τον ELA (έκτακτη χρηματοδότηση), απλόχερη συμπάθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους αλλά αμφίβολη στήριξη, πτώση 10% των ελληνικών τίτλων στην αμερικανική αγορά… Με μικρά διαλείμματα είναι σχεδόν διαρκής η αγωνία του κλεισίματος της στρόφιγγας του δανεισμού και της πτώχευσης. Συνεχής η ελεγχόμενη διαδικασία ατελών βηματισμών εξόδου από την κρίση, τα παιχνίδια χρονοτριβής και δύσκολων λύσεων (οι λαοί χωρίζονται σε όσους μπορούν -και στηρίζονται από την αγορά- και σε όσους δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους). Διαρκώς η Ελλάδα «μπαμπούλας» που στοιχειώνει τις ευρωπαϊκές ημέρες, το «ατύχημα» στην παγκόσμια σκακιέρα. Το δράμα ενδέχεται να συνεχιστεί και μετά τις όποιες, επόμενες, κινήσεις.
Οσο κι αν βαφτίζουμε φενακισμούς, κινδυνολογία και επίδειξη ισχύος ένα μέρος της πραγματικότητας, οι περισσότεροι δεν είμαστε αλώβητοι. Τα φθαρμένα λόγια αποκτούν κάθε φορά ένα ανανεούμενο περιεχόμενο. Κι ας λέμε ότι και προ κρίσης ήμασταν απαισιόδοξοι και αυτο-τοποθετούμασταν στο χείλος του γκρεμού ενώ απείχαμε εντυπωσιακά από αυτόν (τότε δεν το εννοούσαμε επακριβώς, ήταν ένα από τα ελληνικά στερεότυπα· πίσω από την αβασάνιστη δήλωση κρυβόταν συχνά η απουσία οράματος). Από τη στιγμή που ο πολίτης σταμάτησε να ζει με βραχυπρόθεσμους υλικούς στόχους και με πολλές βεβαιότητες ράγισε το πατροπαράδοτο έρμα της αδιαμφισβήτητης αντοχής στα δύσκολα και τρύπωσε στις μέρες μας η αβεβαιότητα, η προσωρινότητα, η σύγχυση, ο πανικός (καταστάσεις που ζουν όσοι δεν καταφέρνουν να ελέγξουν τη ζωή τους) και η άβυσσος άρχισε να λαμβάνει όνομα και υπόσταση.
Θα αλληλοεξοντωθούμε κατά τα ειωθότα; Μάλλον όλα θα εξαρτηθούν από το πώς θα επανακαθορίσουμε τις θέσεις μας: ως αντίπαλα στρατόπεδα ή ως μέρος του κοινού προβλήματος. Τι πρόκειται να συμβεί; Μπορεί όλα, μπορεί και τίποτα από την πληθώρα των εκδοχών που ξεδιπλώνουν οι σύγχρονοι προφήτες.
Εντός, το σημαντικό είναι οι κυβερνώντες να οργανώσουν τις προσπάθειες υπέρ της παραγωγικής αναδιάρθρωσης και της όσο πιο δίκαιης κατανομής των βαρών, κατά της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των αναχρονιστικών κινήσεων συντήρησης του βολέματος, και να τις οδηγήσουν στη μέγιστη απόδοσή τους. Στο πλαίσιο μιας πολιτικής τάξης έξω από τον τυφλό μηχανισμό της αυτοκαταστροφής, την παράδοση του διχασμού και της μισαλλοδοξίας.
Εκτός, και οι δύο πλευρές (Ελλάδα – Ευρώπη) έχουν διαπράξει λάθη. Για να προχωρήσουμε, θα πρέπει αμφότερες να υποχωρήσουν από τα αμετακίνητα σημεία τους και να συνεργαστούν. Θα το κάνουν;