Παρότι η αναδρομική εικοτολογία δεν συγκινεί την Ιστορία και δεν επηρεάζει τη φορά των πραγμάτων, είναι εύλογο το ερώτημα κατά πόσο θα είχε μεταβληθεί η εκλογική συμπεριφορά των πολιτών αν η ηγεσία της Χ.Α. είχε δικαστεί πριν από τις 25 Ιανουαρίου. Αν δηλαδή η Χ.Α. θα είχε πείσει και πάλι περί τους 390.000 ψηφοφόρους, αποσπώντας ένα ποσοστό παραπλήσιο στο 6,28%, στην περίπτωση που το κατηγορητήριο είχε αποδειχθεί μέχρι κεραίας και ο κ. Μιχαλολιάκος και όσοι τον λατρεύουν δουλικά σαν αρχηγό τους επέστρεφαν στη φυλακή ως και δικαστικώς πιστοποιημένα μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Τώρα, όσοι φοβόμαστε ή και ντρεπόμαστε για την τρίτη θέση της Χ.Α. στην προτίμηση των Ελλήνων, το μόνο που έχουμε να επικαλεστούμε (όχι τόσο προς πολιτική εξήγηση όσο προς σχετική ψυχική ανακούφιση) είναι η πιθανότητα να δόθηκε από αρκετούς «ψήφος συμπαράστασης σε διωκόμενους»· ψήφος συναισθηματικής ταύτισης δηλαδή παρά ιδεολογικής.
Αλλά με τη Χ.Α. πολλά έγιναν αργά. Σχεδόν όλα. Οσο γρήγορη ήταν η εκλογική της ανάπτυξη (από το 0,9% του 2009 στο 6,92% του 2012 και στο 9,4% των περσινών ευρωεκλογών) τόσο ράθυμα αποδείχθηκαν τα δημοκρατικά, αντιφασιστικά αντανακλαστικά της Πολιτείας (και συγκεκριμένα της προηγούμενης, νεοδημοκρατικώς αγόμενης κυβέρνησης), των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των περισσότερων κομμάτων και της Δικαιοσύνης. Στις γειτονιές η συμμορία είχε αρχίσει προ πολλού το «εξελληνιστικό» της έργο, χτυπώντας αλλοδαπούς και ημεδαπούς και τρομοκρατώντας κάθε «διαφορετικό», οποιονδήποτε δεν ταίριαζε στο κοστούμι «ελληνικότητας» που είχαν κόψει οι φιλοναζιστές (μια φαιά χλαμύδα με μπορντούρα τον αγκυλωτό σταυρό). Στα κανάλια όμως σπουδαίοι και τρανοί εκπομπάρχες συνέχιζαν να επιδαψιλεύουν σε χρυσαυγίτες προσκεκλημένους τους την εύνοιά τους. Εύνοια που εκδηλωνόταν με ακίνδυνα λαϊφστυλίστικα ερωτήματα προς τους μελανοχίτωνες ή με πλήρη αδιαφορία για όσα είχαν ήδη γίνει γνωστά για τη βιαιότατη δράση τους (για να μην παραλείψουμε και τα περί «σοβαρής Χ.Α.» ειπωθέντα). Οσο για τη στάση της Ν.Δ., η ιστορία Μπαλτάκου έδειξε πολλά και στους τελευταίους δήθεν ανυποψίαστους, μάλλον όμως δεν τους δίδαξε κιόλας.
Πολλά θα δείξει και η δίκη: πώς στήθηκε η μηχανή, αν είναι «απλώς αποκριάτικα φερσίματα» οι ναζιστικές στολές και το βάναυσο δασκάλεμα νηπίων στο «Χάιλ Χίτλερ», και «απλώς παιχνίδια» οι κουμπουριές στα βουνά. Δεν θα μπορέσει όμως να αποδείξει πού οφείλεται η ραγδαία, καρκινική διόγκωση του νεοναζιστικού μορφώματος· ποια η σχέση της με το δόγμα της φυλετικής μοναδικότητας και υπεροχής που μας υποδέχεται στην κολυμπήθρα, όταν βαφτιζόμαστε· πόσο διευκολύνθηκε από τα αμοραλιστικά κομματικά παίγνια, από τα ξενοφοβικά κηρύγματα αρκετών ιεραρχών, αλλά και από τη λατρεία της βίας που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ολα αυτά είναι υπόθεση της πολιτικής. Οχι των δικαστηρίων.