Το 2014 το Atelier Σπύρου Βασιλείου έκλεισε 10 χρόνια λειτουργίας του. Μπαίνοντας στη δεύτερη δεκαετία με νέο αίμα στη διεύθυνση, τις εγγονές του Αντωνία-Αγγελική Φωτοπούλου, κόρη της Δήμητρας, και Λούση Ελλιοτ-Καμπάνη, κόρη της Δροσούλας Ελλιοτ-Βασιλείου, το Μουσείο-Αtelier του Μπαρμπα-Σπύρου παραμένει ολοζώντανος χώρος θαυμασμού και τιμής του παππού τους, όπως δηλώνουν, αποφασισμένες να συνεχίσουν τις δράσεις του Μουσείου στην Ακρόπολη, Γουέμπστερ 5α, αλλά και να βάλουν τη δική τους προσωπική πινελιά! Η αρχή έγινε με το αριστουργηματικό Ημερολόγιο, με δώδεκα έργα του Βασιλείου για τους μήνες του έτους 2015, αλλά με θεματική ξεχωριστή, εμπνευσμένη από κείμενο της Ελένης Βακαλό για τον μεγάλο ζωγράφο.
«Ο Σπύρος Βασιλείου έκανε Pop-Art πριν από την Pop-Art», γράφει η Ελένη Βακαλό. «Κοινά αντικείμενα, καθημερινά, μία λάμπα, μία ραπτομηχανή, μία ομπρέλα, έπαιρναν την αναπάντεχη θέση τους δίπλα σ’ ένα τοπίο, σε μια Nature-Morte, σε μια θέα εσωτερικού. Συγκολλημένα κομμάτια μιας οικείας πραγματικότητας δίνουν από τη διήγηση της ζωγραφικής του μια γεύση περισσότερο παρά μια περιγραφή. Ενώ όμως η γεύση της Pop-Art είναι πικρή, βγαίνει από σαρκασμό, δείχνει την αίσθηση του μηχανικού και του ασήμαντου της καθημερινής πραγματικότητας, ο Βασιλείου σ’ αυτήν βλέπει την ποίηση της ζωής. Ο,τι απομένει στον άνθρωπο να χαρεί και να εκτιμήσει. Το χιούμορ του στην αλλαγή των διαστάσεων, στις συσχετίσεις των αντικειμένων, είναι θυμοσοφικό. Δεν σατιρίζει αντιθέσεις. Ισως λιγάκι μάλιστα κοροϊδεύει, σαν κάτι ξένο στη φύση του ανθρώπου, αυτόν τον διχασμό που εκφράζει η Pop. Μας θυμίζει τη θητεία του Βασιλείου στις λαϊκές ζωγραφιές και στον μηχανισμό του, μνήμες από τον υπερρεαλισμό. Χωρίς να είναι ούτε υπερρεαλιστής. Περισσότερο εδώ το χιούμορ του καλύπτει μια καλοκάγαθη συγκίνηση, με τους γνωστούς τόνους της κουβεντιαστής τέχνης, που ήταν προνόμιο των παλιών».
Και παρακάτω η Ελένη Βακαλό μιλάει για «την ανάγκη αποθησαύρισης πραγμάτων συγκεκριμένων, γνωστών και αγαπητών, που κάνουν την ευφορία του ανθρώπου αγαθό οικογενειακό, αγαθό της συντροφιάς, αγαθό άνετης απευθείας επαφής με τους άλλους. Και μας παρέχει έδαφος σταθερό επαφής. Είναι η παύση, δεν είναι το άγνωστο. Ησυχάζει και μοιάζει να μας λέει, αντίθετα από την Pop: “Ναι, η λάμπα, η ραπτομηχανή, η ομπρέλα μου, εδώ είναι. Κι αν αδειάσει ο κόσμος, σ’ όποιο αχανές, το βαρκάκι, μια γλάστρα, είναι εδώ”». Και οι «Χαρταετοί», έργο του 1965, που πετούν σε χρυσό ουρανό πάνω από τα σύρματα της ΔΕΗ, είναι κάθε Καθαρά Δευτέρα σταθερό σημείο επαφής του εθίμου με τον χρόνο. Οπως και το «Μαγιάτικο Στεφάνι», έργο του 1981, στον μήνα Μάιο, γιορτάζοντας την Πρωτομαγιά. Και διακοπές στον καταγάλανο Ιούλιο της αγαπημένης του οικογένειας στην παραλία της Ερέτριας, με ένα καΐκι στο βάθος, υπόσχεση μιας βόλτας στο ασυναγώνιστο ελληνικό καλοκαίρι…
Και ας πάμε στον μήνα Δεκέμβριο, στο έργο «Μια μικρή ιστορία», 1964. Η ομπρέλα του ζωγράφου στο τιμόνι, στον μουντό ουρανό αχνογράφονται τα κατάρτια των καϊκιών που έχουν σαλπάρει.
Μία Pop-Art που αγγίζει τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου μέσα στην οικογένεια φέρει την υπογραφή του Σπύρου Βασιλείου που το έργο του ζει στο Ατελιέ της Γουέμπστερ στην Ακρόπολη, απ’ όπου πέρασαν ο Σπύρος και η Κική Βασιλείου, τα παιδιά τους, η Δροσούλα Ελλιοτ-Βασιλείου και η Δήμητρα Φωτοπούλου-Βασιλείου, και τώρα τα εγγόνια τους που διευθύνουν το Atelier, και που μας χάρισαν το εξαιρετικό αυτό Ημερολόγιο. Τυπώθηκε από το Atelier Σπύρου Βασιλείου σε 300 συλλεκτικά αντίτυπα, την επιμέλεια της έκδοσης είχαν η Αντωνία-Αγγελική και η Λούση, το απόσπασμα της Ελένης Βακαλό είναι από το βιβλίο του Σπύρου Βασιλείου «Φώτα και Σκιές», Αθήνα 1969, είναι δε σε πολυτονική γραφή.
ΤΗΛΕΦΟΣ