Η πραγματική διαπραγμάτευση που έχει να κάνει η νέα κυβέρνηση της χώρας ξεκινάει αύριο στο Eurogroup. Τα μηνύματα που φτάνουν στην Αθήνα δεν είναι αισιόδοξα. Το αντίθετο μάλιστα. Στην Ευρώπη υπάρχει προϊούσα κόπωση με τις αλυσιδωτές επιπλοκές της ελληνικής περιπέτειας. Οσα φαίνεται ότι έχει ετοιμάσει το οικονομικό επιτελείο για το τραπέζι της συζήτησης δεν επαρκούν για την επίτευξη πραγματικής και μακρόπνοης συμφωνίας.
Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει επειδή ο βασικός διαπραγματευτής Γιάνης Βαρουφάκης διατυπώνει προτάσεις οι οποίες «πετούν την μπάλα στην κερκίδα». Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν οι εταίροι εμφανιστούν πρόθυμοι να τις εξετάσουν, θα χρειαστούν χρόνο ατελείωτων συζητήσεων.
Παράδειγμα, τα ομόλογα, που σπανίως χρησιμοποιήθηκαν, γνωστά ως «διαρκή» ή «αέναα» ή «χωρίς τέλος», τα οποία πληρώνουν μόνον τόκους, πολύ υψηλούς πάντως, πάνω από 8%, αφού δεν υπόσχονται επιστροφή του δανεισθέντος κεφαλαίου. Εξάλλου, είναι πρακτικώς αδύνατον να αποδεχθεί η κεντρική τράπεζα παρόμοιους τίτλους.
Αυτά που ευχαρίστως θα δεχθούν οι εταίροι μας είναι όσα έγραφαν και ξανάγραφαν στα Μνημόνια και ποτέ δεν ολοκλήρωνε η προηγούμενη κυβέρνηση. Η φορολογική αναδιοργάνωση, το απηνές κυνηγητό της φοροδιαφυγής και η διασφάλιση της πληγωμένης ανεξαρτησίας της υπηρεσίας εσόδων θα μπορούσε να είναι ένα από τα 4-6 προαπαιτούμενα που θα δικαιολογούσαν τη σταδιακή απελευθέρωση δανείων προς την Ελλάδα, στη διάρκεια αυτής της μεταβατικής εξάμηνης περιόδου.
Ομως, σχεδόν όλα τα άλλα, ειδικά όσα δημοσίως δηλώνουν οι υπουργοί της κυβέρνησης, κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που απαιτεί η εξεύρεση ενός έντιμου συμβιβασμού με τα θεσμικά όργανα της Ενωσης.
Κάποια μάλιστα αγγίζουν την παραδοξότητα. Παράδειγμα: ο υπουργός Οικονομικών γύρισε την Ευρώπη ζητώντας το «κούρεμα» χρεών της Ελλάδας προς άλλα κράτη και την ίδια την Ευρωζώνη. Το κύριο επιχείρημά του ήταν ότι «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο». Η επαναλαμβανόμενη αυτή δήλωση Βαρουφάκη προκαλεί φυγή κεφαλαίων και δικαιολογεί τον περαιτέρω υποβιβασμό στη βαθμολόγηση που διενεργούν οι μεγάλοι οίκοι αξιολόγησης σε ό,τι αφορά τον ελληνικό κίνδυνο.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η δήλωση «μη βιωσιμότητας» δημιούργησε μια απροσδόκητη δυσκολία στην ΕΚΤ και τη Ζώνη του Ευρώ. Πράγματι, εφόσον τη λάβουν τοις μετρητοίς, η ΕΚΤ πρέπει να σταματήσει τη χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος, το ΔΝΤ πρέπει να επανεξετάσει τη σχέση του και η Επιτροπή να εισηγηθεί μέτρα ενισχυμένης εποπτείας προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η διαπραγματευτική τακτική του κ. Βαρουφάκη θα είχε νόημα αν ήταν οπαδός της σουμπετεριανής «δημιουργικής καταστροφής», αλλά, από όσο γνωρίζω, δεν το έχει ποτέ παραδεχθεί.