«Αν επιχειρήσουν κάποιοι να στείλουν τελεσίγραφα στην ελληνική πλευρά, τότε να ξέρουν ότι επέλεξαν λάθος χώρα, λάθος λαό και λάθος κυβέρνηση». Τα τρία τελευταία λάθη, χώρα-λαός-κυβέρνηση, αν προστεθούν βγάζουν ως άθροισμα τον κ. Λαφαζάνη.
Ακούγοντας την ομιλία του χθες στη Βουλή, όθεν και η παραπομπή, τσιτάτο στη γλώσσα του παλαιομαρξισμού, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα του κατ’ επάγγελμα ασυμβίβαστου αγωνιστή δεν είναι ούτε το χρέος ούτε η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Στόχος του δεν είναι καν να αλλάξει η Ευρώπη.
Στόχος του είναι να φύγει η Ευρώπη από την Ευρώπη. Διότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι είναι η Ευρώπη και, το χειρότερο, ότι την κατοικούν Ευρωπαίοι. Επειδή δε θεωρώ ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος του εγχειρήματος, υποθέτω ότι δεν περιμένει ότι ο στόχος θα επιτευχθεί εντός των πρώτων εκατό ημερών. Ή, έστω, μέσα σε μία ή δύο τετραετίες.
Αυτό δεν έχει καμία σημασία όμως για τον κ. Λαφαζάνη. Στα καθήκοντα του ασυμβίβαστου αγωνιστή δεν περιλαμβάνεται η επίτευξη των στόχων. Ετσι διατυπώθηκαν στη δεκαετία του ’70, όταν η κομμουνιστική αριστερά στη χώρα μας έμαθε να γεύεται τις χαρές και τις χάρες του κοινοβουλευτισμού. Κι έτσι παραμένουν και σήμερα. Σαν τα πρωτοσέλιδα του «Ριζοσπάστη».
Αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχει ο κ. Λαφαζάνης, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως χαρακτήρας του πολιτικού δράματος, με τον κ. Παρασκευόπουλο. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, εκτός των άλλων, ανακοίνωσε τη διεύρυνση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Κάτι που ένα ευρωπαϊκό υποτίθεται κόμμα, όπως η Νέα Δημοκρατία, είχε απορρίψει εξαιτίας ενός αγκυλωμένου επαρχιωτισμού που της στοίχισε πολύ περισσότερο από όσο μπορεί η ίδια να υπολογίσει. Είναι ένα μέτρο που αφορά πολλούς συμπολίτες μας, μετράει όμως και για την αποτίμηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι σημαντικό, πέραν των άλλων, διότι φέρνει την Ελλάδα λίγο πιο κοντά στην ευρωπαϊκή νοοτροπία. Αν η Νέα Δημοκρατία αποφασίσει, επιτέλους, να αναλάβει τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο μιας ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, οφείλει να το υποστηρίξει. Εστω και για τον συμβολισμό.
Αναρωτιέμαι επίσης τι σχέση έχει η παλαιοκομμουνιστική ρητορεία του κ. Λαφαζάνη με την πρόταση της κυρίας Χριστοδουλοπούλου για τη χορήγηση ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών. Δεν φτάνει το ευρώ για να συμμετέχει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Χρειάζεται και αλλαγή νοοτροπίας.
Τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη προσπαθεί να βρει τρόπους για να αφομοιώσει κοινωνικά τους μετανάστες, το κουτοπόνηρο ελληνικό Δημόσιο κάνει ό,τι μπορεί για να τους εμπνεύσει τη νοοτροπία της μειονότητας. Να απομονώσει παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν εδώ και έμαθαν εδώ τα κολλυβογράμματα της ημετέρας παιδείας. Κολλυβογράμματα ήσαν και θα παραμείνουν. Κρίνοντας τουλάχιστον από τις ομιλίες του κ. Μπαλτά και του κ. Κουράκη. Οι ανθρωπολογικές διαφορές που τους χωρίζουν είναι μεγάλες, όπως και το μέτρο της σοβαρότητας· ο κ. Μπαλτάς δεν προσπαθεί να ανταγωνιστεί τον Κάτουλλο, όμως και ο ένας και ο άλλος επεδόθησαν σε γυμναστικές επιδείξεις προοδευτικού λυρισμού. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσω την επιμονή τους στο αγνώστων λοιπών στοιχείων «δημοκρατικό» σχολείο;
Σάλτσα γλυκόξινη ή σκέτη σάλτσα;