Ο ελληνικός λαός υπέφερε πολύ τα τελευταία χρόνια. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι έχουμε απόλυτη επίγνωση. Ως πρόεδρος της διακομματικής ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου για τον αγώνα κατά της φτώχειας, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για τις καταστροφικές συνέπειες της ανεργίας και της ύφεσης. Η μεγάλη αύξηση των ανισοτήτων θα έπρεπε να προκαλεί μεγάλη ανησυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό είναι το ισχυρότερο επιχείρημα του κ. Τσίπρα. Εάν θέλει να αγωνιστεί για την επανεξισορρόπηση των οικονομικών πολιτικών της Ενωσης, για την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, θα βρει συμμάχους.
Αντιθέτως, δεν μπορεί να συνεχίσει να λέει παραμύθια στον ελληνικό λαό. Γιατί έτσι βρίσκεται εγκλωβισμένος σε τρία αδιέξοδα:
Ενα ιστορικό αδιέξοδο, που είναι το αίτημα επανορθώσεων από τη Γερμανία. Μετά το 1945, η λογική της συνεργασίας (σχέδιο Μάρσαλ, διακήρυξη Σούμαν) αντικατέστησε τη λογική της εκδίκησης και της ταπείνωσης που χαρακτήριζε τη συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919. Αντί να ταπεινώνουμε τον «παλιό εχθρό» αποφασίστηκε να γυρίσουμε σελίδα και να οικοδομήσουμε το μέλλον μαζί του. Η Ελλάδα ωφελήθηκε ποικιλοτρόπως, και στα θέματα ασφαλείας της από την ύπαρξη του Βορειοατλαντικού Συμφώνου αλλά και από την κοινοτική αλληλεγγύη, πρώτα στο πλαίσιο της ΕΟΚ και κατόπιν της Ε.Ε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από το 1981 και μετά εκταμιεύτηκαν στην Ελλάδα 68 δισ. ευρώ προερχόμενα από τα διαρθρωτικά ταμεία. Δεν μπορούμε να κερδίζουμε σε όλα τα ταμπλό!
Το 1990, η συνθήκη οριστικής διευθέτησης του γερμανικού ζητήματος που συνήφθη ανάμεσα στα δύο γερμανικά κράτη και στις τέσσερις σύμμαχες χώρες του 1945 (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, ΕΣΣΔ, Γαλλία) έθεσε τέλος σε όλες τις διεκδικήσεις που συνδέονταν με τον πόλεμο, για όλα τα κράτη που είχαν εμπλακεί. Αυτή η συμφωνία διευθέτησε το ζήτημα των συνόρων της ενωμένης Γερμανίας και ρύθμισε τα εκκρεμή στρατιωτικά ζητήματα (αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων). Η αμφισβήτηση αυτής της συνθήκης ισοδυναμεί με άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας.
Ενα λογικό αδιέξοδο: Η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην αντιπαράθεση (με τη μονομερή καταγγελία των δεσμεύσεών της) και τη συνεργασία. Εάν θέλει να παραμείνει στη Ζώνη του Ευρώ πρέπει να αναγνωρίσει ότι η κυριαρχία της δεν είναι απόλυτη αλλά μοιρασμένη, όπως και της Γερμανίας ή της Γαλλίας. Επειτα από τεράστιες προσπάθειες, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία βγήκαν από τα δεσμευτικά προγράμματα που συνόδευαν τα σχέδια διάσωσής τους. Ο στόχος όλων είναι να συμβεί το ίδιο και με την Ελλάδα.
Ενα πολιτικό αδιέξοδο: Ο νικητής μιας εθνικής εκλογικής αναμέτρησης έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να επηρεάσει τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Ωστόσο, αφενός δεν κέρδισε τις εκλογές στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, των οποίων οι κυβερνήσεις πρέπει επίσης να λογοδοτήσουν στην κοινή τους γνώμη (στη Γαλλία, τουλάχιστον 42 δισ. ευρώ διακυβεύονται στις συμφωνίες π”ου έγιναν για την Ελλάδα) και αφετέρου συνδέεται με τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, είτε του αρέσει είτε όχι!
Κανένας δεν καταδιώκει την Ελλάδα, μια χώρα που χαίρει μεγάλου σεβασμού, με τεράστια ιστορία, που έτυχε μεγάλης προσοχής από τις Βρυξέλλες τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να παίξει το παιγνίδι συλλογικά. Η κάθε πλευρά πρέπει να δείξει σεβασμό και να ακούσει τα επιχειρήματα της άλλης. Η θεά Αθηνά θα ήταν πολύ ικανοποιημένη εάν η ύβρις έδινε τη θέση της στη λογική.
* H κ. Sylvie Goulard είναι Γαλλίδα ευρωβουλευτής (Ομάδα Φιλελευθέρων) και συγγραφέας, μαζί με τον Mario Monti, του βιβλίου «Για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη».