CONTRA INTELLIGENTIAM: (Από επιφυλλίδα στην «Κ» του Αμ. [ύντα] Α. -και όχι Μ., όπως από τυπογραφικό σφάλμα αναγράφεται – Παπαβασιλείου με τίτλο «Οι ανυποψίαστοι της άκρας αριστεράς».) Οι πνευματικοί άνθρωποι της άκρας αριστεράς είναι… φανατικοί παντογνώσται! Εχοντας ως βασικό όργανο τον ιστορικό υλισμό και την μαρξιστική διαλεκτική (που της έκοψαν χωρίς οίκτο, το… κεφάλι [εννοεί ίσως τον Νικολάι Μπουχάριν;]), διασχίζουν την ατέλειωτη σειρά των διεθνών προβλημάτων με την αυταρέσκεια που επιτρέπει η άγνοια. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει. Κατέχουν τα πάντα: από τα μυστικά της ρωσοκινεζικής διενέξεως μέχρι των ανακατατάξεων στις τάξεις του αλβανικού κομμουνιστικού κόμματος, κι από την υψηλή «μαγειρική» του σοσιαλιστικού ρεαλισμού ως την τέχνη του μαγειρέματος «δηλώσεων μετανοίας»… Εύθικτοι σ’ όλα, κατήγοροι για τους πάντας. Ψιλικατζήδες, όταν πρόκειται να κρίνουν τους άλλους, μένουν ειρηνικά αδιάφοροι στις επικρίσεις των άλλων. Είναι οι αλάνθαστοι και οι άμωμοι. Ολοι οι άλλοι οι έξω του κομμουνιστικού κόμματος, είναι οι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει εις βάρος του πνεύματος: Είναι οι «αντιδραστικοί», είναι οι «καπιταλιστές», είναι οι «εξαγορασμένες συνειδήσεις». Αυτοί, οι πνευματικοί άνθρωποι της άκρας αριστεράς, είναι οι στυλοβάται της πνευματικής ελευθερίας […]. Γνωρίζουν τα πάντα, εκτός από κάποιους Ρώσους συγγραφείς ονόματι Σινυάφσκι και Ντάνιελ, κι από κάποια δίκη που γίνεται στη Μόσχα με υπόδικους τους δύο αυτούς. Πώς, αλήθεια, συμβαίνει να τα αγνοούν αυτά; […] Θα θέλαμε να ρωτήσουμε τους πνευματικούς ανθρώπους της άκρας αριστεράς, π.χ., τον κ. Αυγέρη, τον κ. Βάρναλη, τον κ. Βρεττάκο, τον κ. Γιάννη Ιμβριώτη: πότε, αλήθεια, θα πάρουν μια θέση -οποιαδήποτε- απέναντι στο γεγονός της δίκης της Μόσχας; Πότε θα μιλήσουν; Ας προσέξουν: το ουσιώδες -το ουσιώδες σχετικά με την πνευματική τους υπόσταση- δεν είναι να πάρουν μια θέση αντίθετη στα συμφέροντα του ιδεολογικού κόσμου όπου ανήκουν, αλλά να εκφράσουν μέσα στο άπλετο φως του δημοσίου βήματος την όποια πεποίθηση νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να εκφράσουν. […] Τους ζητείται να δείξουν μια συνέπεια στα καθήκοντά των ως ιδεολογικώς στρατευμένων πνευματικών εργατών.
[Σημ. «Φ»: Υπήρξαν ωστόσο πνευματικοί άνθρωποι της αριστεράς που επέκριναν τους Σοβιετικούς στην υπόθεση Σινυάφσκι και Ντάνιελ, βλ. Δημήτρης Ραυτόπουλος «“Η Επιθεώρηση Τέχνης” και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός», Αθήνα, Καστανιώτης, 1985. Ο Αμύντας Α. Παπαβασιλείου προσεχώρησε στο δικτατορικό καθεστώς που προέκυψε μετά την επιτυχία του πραξικοπήματος των Συνταγματαρχών.]