Με τη μορφή τηλεπαιχνιδιού παρουσιάστηκαν από το CNN οι προχθεσινές κρίσιμες για την Ελλάδα διαπραγματεύσεις στο έκτακτο Eurogroup. Αλέξης Τσίπρας και Αγκελα Μέρκελ ήταν οι βασικοί παίκτες μιας τηλε-μαχίας, με τον τίτλο «Let’s Make A Deal» – «Ας κάνουμε μια συμφωνία» ή «εκεί όπου το τηλεπαιχνίδι συναντά την πραγματική ζωή». Κατά την παρουσιάστρια «οι δύο παίκτες δείχνουν αποφασισμένοι να κερδίσουν όσα περισσότερα γίνεται για τα εσωτερικά τους ακροατήρια. Το διακύβευμα είναι υψηλό λόγω ενδεχόμενου Grexit. Η Ελλάδα θέλει να ακυρώσει την υφιστάμενη συμφωνία και να ανταλλάξει το παλιό της χρέος με ένα λιγότερο επαχθές. Η κ. Μέρκελ δείχνει αρκετά ανοιχτόμυαλη, όμως πίσω από τις κλειστές πόρτες η κυβέρνησή της τηρεί σκληρή στάση. Υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, που δεν χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες αν η χώρα δεν βρίσκεται σε πρόγραμμα. Υπάρχουν τρεις επιλογές – πόρτες. Πίσω από την πρώτη πόρτα είναι ένα είδος συμφωνίας με τους πιστωτές για μια μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής του χρέους. Πίσω από τη δεύτερη πόρτα η επιστροφή της Ελλάδας στον δρόμο της ανάπτυξης, κάτι που δεν επιτεύχθηκε με τη λιτότητα. Ομως αν καταρρεύσουν οι διαπραγματεύσεις υπάρχει και μια τρίτη πόρτα πίσω από την οποία βρίσκεται μια… γιγαντιαία πεταλούδα ή στην περίπτωση της Ευρώπης μια άτακτη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ο χρόνος τρέχει, ας προσέξουν οι διαγωνιζόμενοι να μη διαλέξουν τη λάθος πόρτα…».
Τηλεπαιχνίδι είχε γίνει παλιότερα η ελληνική κρίση από το βρετανικό Channel 4. Τρεις βρετανικές οικογένειες προσπαθούν να ζήσουν α λα ελληνικά, με τη στήριξη της Ε.Ε.: ένας κομμωτής ανακαλύπτει τη δυνατότητα που του δίνεται -όπως και σε άλλες 600 επαγγελματικές κατηγορίες- να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα, ένας οδηγός λεωφορείου παίρνει διπλάσιο του συνήθους μισθό με επιδόματα όπως εκείνο της έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, ένας γιατρός ανακαλύπτει τον «ελληνικό τρόπο» απόκρυψης των εισοδημάτων του.
Κατ’ αρχήν είναι η υπεραπλούστευση -κάθε άλλο παρά ο ορθότερος τρόπος για να ενημερώνει κάποιος το κοινό του σχετικά με τα τεκταινόμενα σε μια άλλη χώρα- που αφαιρεί από τα δεδομένα κάθε ιστορική, πολιτισμική ιδιαιτερότητα και αντικαθιστά τα πολλαπλά τους μηνύματα με ένα χοντροκομμένο στερεότυπο. Πέραν αυτής, υπάρχει και μια άλλη ολισθηρή (δηλαδή αναποτελεσματική) για τη διαδικασία της ενημέρωσης, πρακτική: η μετατροπή μιας κρίσιμης κατάστασης, μιας τραγωδίας σε ψυχαγωγία. Διότι όταν το γεγονός γίνεται θέαμα, διαχωρίζεται από την πραγματικότητα, απαλλάσσεται από κάθε αίτιο, απομονώνεται από το κουραστικό νήμα της διάρκειας και καταναλώνεται μόνο ως διασκεδαστικό οπτικοακουστικό υλικό. Το ενδιαφέρον -και ίσως οι σκέψεις, οι προβληματισμοί- του θεατή εξαντλούνται με τη λήξη της «παράστασης» και δεν επεκτείνονται πέραν αυτής. Δεν τίθεται θέμα ψεύδους ή αλήθειας, αλλά ακύρωσης της ιστορικής βαρύτητας του συμβάντος, που λαμβάνει μια γελοιογραφική, γκροτέσκα μορφή και πλέον επιζεί ως (εν προκειμένω, αρνητικός) μύθος.