Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέτει θέμα ηγεσίας στη Ν.Δ., δήλωσε – και θα ήταν περιττό να το κάνει, πιστεύω, διότι το ζήτημα έχει τεθεί από μόνο του. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ήδη ξεπερασθεί, όταν αυτή την ώρα στελέχη της Ν.Δ. συζητούν μεταξύ τους σοβαρά, ακόμη και το ενδεχόμενο μιας νέας αρχής, δηλαδή της ίδρυσης νέου κόμματος. Τα επιχειρήματα όσων εξετάζουν την ιδέα αυτή είναι δύο: η ανάγκη του συγχρονισμού με την επικρατούσα στον κόσμο εντύπωση της ανανέωσης (σωστό) και η δυνατότητα απαλλαγής από τα χρέη της Ν.Δ. στις τράπεζες (λάθος, πολύ φοβάμαι – διότι δεν νομίζω να διαγράφονται τόσο εύκολα χρέη 130 εκατ. και μάλιστα με τη σημερινή κυβέρνηση).
Εντούτοις, η ακινησία, η λογική του «μη θίγετε τα κακώς κείμενα», δεν μπορεί να είναι επιλογή για τη Ν.Δ., καθώς η συντήρηση της παρούσας κατάστασης δεν οδηγεί πουθενά και μάλλον επιταχύνει τη φθορά. Συνεπώς, η Ν.Δ., εφόσον θέλει να επιβιώσει, ώστε στο εγγύς μέλλον να προβάλει ξανά ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, είναι υποχρεωμένη να αλλάξει – μην ρωτάτε τι: να αλλάξει αρχηγό, όνομα, ιδέες, γραβάτα, ας είναι οτιδήποτε, φτάνει να αλλάξει αισθητά.
Εύκολα λέγεται αυτό (και μάλιστα από έναν τρίτο, όπως εγώ), δύσκολα όμως γίνεται. Οι εσωτερικές αναταράξεις από τη διαδικασία αυτή είναι η μικρότερη από τις δυσκολίες που θα συναντήσει η Ν.Δ. στον δρόμο προς την ανανέωσή της. Η μεγαλύτερη θα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) θα επιχειρήσει να απαξιώσει αυτή την προσπάθεια με κάθε τρόπο, για τον λόγο ότι η αδράνεια της αντιπολίτευσης συμφέρει απολύτως την κυβέρνηση. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και προϋπόθεση για να διασφαλίσει την πολιτική κυριαρχία. Τώρα, ιδίως, που οι συριζαίοι έχουν στα χέρια τους τα μέσα και τις δυνατότητες που τους εξασφαλίζει η εξουσία, μπορούμε εκ των προτέρων να περιμένουμε ότι ο νέος αρχηγός θα υποστεί τα πάνδεινα.
Αν όλα αυτά ευσταθούν, τότε το δίλημμα της Κεντροδεξιάς σήμερα συνοψίζεται ως εξής: είτε μένει ως έχει, διευκολύνοντας έτσι την παντοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) είτε αλλάζει, διακινδυνεύοντας όμως ότι η νέα ηγεσία της μπορεί να αποδειχθεί αναλώσιμη.
Δύσκολο; Κάτι περισσότερο από δύσκολο. Ποιος είπε όμως ότι η ζωή είναι εύκολη;
Mad Men
Στη Βρετανία αυτό τον καιρό ο δημοσιογραφικός κόσμος διαβάζει μανιωδώς το βιβλίο του Σαμ Ντελάνι «Mad Men & Bad Men» (λογοπαίγνιο βασισμένο στον τίτλο της γνωστής τηλεοπτικής σειράς), στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται την σχέση διαφήμισης και πολιτικής. Η αφήγηση διανθίζεται με άγνωστα περιστατικά ανεκδοτολογικού χαρακτήρα. Λόγου χάρη, ο διαφημιστής Τζέρεμι Σκοτ, που έκανε την καμπάνια με την οποία το 1970 εξελέγη στην πρωθυπουργία ο Τεντ Χιθ, περιγράφει στον συγγραφέα τον ανορθόδοξο τρόπο με τον οποίο πέτυχε να κλείσει το συμβόλαιο με τους Τόριδες.
Θυμάται, συγκεκριμένα, πως στην κρίσιμη συνάντηση με τα «θηρία» του κόμματος, για να τους καλοπιάσει είχε ετοιμάσει ένα τραπέζι με καναπεδάκια από το Fortnum & Mason, δηλαδή ένα τραπέζι με ό,τι καλύτερο. Επειδή όμως ήθελε να είναι σίγουρος για την καλή διάθεση των συνομιλητών του, έτριψε μερικά χάπια αμφεταμίνης (ήσαν νόμιμα τότε) και πασπάλισε με τη σκόνη τους τα καναπεδάκια. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει όμως ήταν τη βουλιμία του Χιθ και του Μπίλι Γουάιτλο, οι οποίοι κατασπάραξαν και τις πιατέλες. Το αποτέλεσμα ήταν αφού τελείωσε η δουλειά και υπεγράφη το συμβόλαιο, Χιθ και Γουάιτλο, αμφότεροι σε κατάσταση υπερδιέγερσης, δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από εκεί. Φυσικά, δεν έμαθαν τι τους είχε συμβεί. Είμαι βέβαιος όμως ότι διατήρησαν μια πολύ ευχάριστη ανάμνηση από την πρώτη –και, υποθέτω, μοναδική– φορά στη ζωή τους που έκαναν χρήση ουσιών, έστω και αν δεν το έμαθαν ποτέ.
Οι βασανιστές της CIA
Την ώρα που ο μικρανιψιός του ένδοξου στρατηγού Θρασυβούλου Τσακαλώτου διαπραγματεύεται (πείτε το συζητά, αν προτιμάτε) με την τέως τρόικα, δηλαδή με τους Κοστέλο, Γκιγιάλ και Μαζούχ, στο γερμανικό Spiegel δημοσιεύθηκε συνέντευξη του Σούπερ Βαρούφα, στην οποία παρομοιάζει τους εκπροσώπους των δανειστών με τους «βασανιστές της CIA». Νομίζω ότι τέτοιες παρομοιώσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ατμόσφαιρα της διαπραγμάτευσης. Αμφιβάλλω, όμως, αν έδωσαν σημασία, αφού η δοκιμασία της συνεννόησης με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο είναι από μόνη της αρκετή.
Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ως εάν σε υποβάλλουν στο μαρτύριο του εικονικού πνιγμού, ενώ ταυτοχρόνως ένας άλλος βασανιστής σου γαργαλά τις πατούσες με ένα φτερό. Δεν το έχω υποστεί, ώστε να μπορώ εγκύρως να εκφέρω γνώμη, αλλά φαντάζομαι ότι μάλλον δεν θα ενοχλεί και τόσο το φτερό…
Μία ιδέα
Αντιλαμβάνομαι ότι είμαστε σε αναζήτηση νέου ονόματος για την τρόικα και, γι’ αυτό, έρχομαι να προτείνω μια ιδέα. Αφού επί της ουσίας η σύνθεση του οργάνου δεν θα αλλάξει (διότι εκ των πραγμάτων οι συνομιλητές της κυβέρνησης δεν γίνεται παρά να είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών) και αφού επίσης μας σοκάρει βαθιά να τη λέμε με το όνομά της, γιατί να μην την ονομάσουμε «the tripartite that dare not speak its name»;
Μικρά βελτίωσις του ασθενούς
Ευτυχώς, τα παράπονα των γειτόνων εισακούσθηκαν. Οπως δήλωσε σε συνέντευξή του, ο Τάκης Μπαλτάκος δεν «βαράει» πια προσοχές στην κυβέρνηση (που ιδρώνει τη φανέλα με το εθνόσημο – δική του η διατύπωση), αλλά απλώς «στέκεται» προσοχή. Κάτι είναι κι αυτό. Διότι, καθώς οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους συνεχίζονται ώς τις πρώτες πρωινές ώρες, δεν ήταν δυνατόν να συνεχίζεται αυτό το βιολί με τις προσοχές του Μπαλτάκου. Δεν γίνεται περασμένα μεσάνυχτα να ακούς τον Μπαλτάκο να κραυγάζει κάθε τόσο «προυοοοοό… σχή!» και μετά να βροντάει το πάτωμα με το ποδάρι του. Αφήστε δε ότι διέτρεχε και τον κίνδυνο να αυτοτραυματισθεί…
Μία απάντηση
Με αφορμή την πρόσφατη αναφορά της στήλης στις Femen, έλαβα μια σφόδρα επικριτική επιστολή από αναγνώστρια, διά της οποίας κατηγορούμαι επί μισογυνισμώ και σεξισμώ. (Συγγνώμη για την απουσία της υπογεγραμμένης στη δοτική, αλλά…). Η επιστολή της καλής αναγνώστριας καταλήγει με την προστακτική φράση: «Παρακαλώ να αναθεωρήσετε». Λυπάμαι αν τη στενοχωρώ ή την εκνευρίζω, αλλά δεν βλέπω γιατί να αναθεωρήσω. Οι χαρακτηρισμοί που την ενόχλησαν (βλαμμένες, υστερικές και αντιπαθέστατες) αφορούν τις Femen, όχι τις γυναίκες στο σύνολό τους. Αν η κυρία θεωρεί ότι οι Femen εκπροσωπούν όλες τις γυναίκες, νομίζω ότι σφάλλει. Αν όμως εγώ είμαι εκείνος που σφάλλει και οι παλαβές της Femen όντως εκπροσωπούν εγκύρως τον γυναικείο πληθυσμό, τότε, ναι, είμαι σεξιστής και μισογύνης…