Πιστεύουν τα κυβερνητικά στελέχη ότι με όσα προτίθενται να κάνουν στις πρώτες εκατό μέρες της εξουσίας τους θα επιτύχουν την ανόρθωση της οικονομίας, την απάλυνση των βαρών που έφερε η λιτότητα και μια αυξημένη προστασία στους έχοντες την ανάγκη κρατικής πρόνοιας.
Στην πράξη, μάλιστα, επιδιώκουν να επεκτείνουν την περίοδο αυτή επί εξάμηνο, μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Μέχρι τότε, υπολογίζουν, θα έχουν αλλάξει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που με χίλια βάσανα έγιναν στην ελληνική οικονομία.
Οι κυβερνητικοί αποκαλούν τα μέτρα αυτά, συλλήβδην, «μνημονιακά» και φαντάζονται ότι μπορούν να τα ακυρώσουν χωρίς άλλες επιπτώσεις στην οικονομία και στα κοινωνικά μεγέθη, όπως η ανεργία και η φτώχεια.
Τα στελέχη της νέας εξουσίας δεν κρύβουν πως η ματιά τους σε όλα όσα συμβαίνουν είναι αυτό που αυτοί αποκαλούν «πολιτική». Επειδή αυτό δεν σημαίνει τίποτε απολύτως και αποτελεί εξήγηση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνον σε αριστερό κομματικό περιβάλλον, πρέπει να αναζητήσουμε μια διαφορετική ερμηνεία.
Αγνοούν, πιστεύω εγώ, ή, σε κάθε περίπτωση, καμώνονται ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις που θα υπάρξουν από τις πολιτικές παρεμβάσεις μέσω των οποίων σχεδιάζουν να επιβάλουν στην οικονομία κομματικές ντιρεκτίβες, με σκοπό να μοιράσουν χρήμα και προνόμια στα κομματικά στελέχη.
Γι’ αυτό επαναφέρουν παλιές «πασοκικές» διατάξεις, που έχτισαν το τεράστιο παρεμβατικό κράτος, δυνάμωσαν τις παραφυάδες του, υποστήριξαν τους κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες του συνδικαλισμού, πλήρωσαν ομάδες δικηγόρων και νομικών που κερδίζουν από τη διαχείριση όλου αυτού του ασφυκτικού νομικού πλαισίου.
Η ομάδα που υποστηρίζει διανοητικά και ψυχικά τον πρωθυπουργό έχει ενστερνισθεί μια εντελώς μηχανιστική αντίληψη για τη λειτουργία των κοινωνιών μας. Πιστεύουν ότι αρκεί να «κατακτήσεις την εξουσία» για να την βάλεις να δουλέψει προς όφελός σου. Νομίζουν ότι οι κομματικές τους επιδιώξεις, ειδικότερα στην περίπτωση μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης, θα εξυπηρετηθούν αποτελεσματικά εφόσον μοιράσουν χρήμα και προστασία στους κύκλους που κέρδιζαν πολλά από μια Ελλάδα της διαπλοκής, που ήταν πρακτικώς αποκλεισμένη από τις διεθνείς διεργασίες και τον ανοικτό ανταγωνισμό.
Η στρατηγική του «Οπισθεν Ολοταχώς» εμφανίζεται ως αποκατάσταση των δυστυχιών που προκάλεσαν τα Μνημόνια. Η νέα εξουσία θέλει να ορθώσει το ανάστημά της χτίζοντας τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Θεωρούν ότι αρκεί να γυρίσουν όλα όπως τα αφήσαμε πίσω στο 2010, για να ξαναβρούμε το ΑΕΠ, τους μισθούς, τα κέρδη και την «ευτυχία» που υποτίθεται πως τότε είχαμε και χάσαμε μετά!
Ας μην ξεχνούν πως τότε, πριν αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια κρίση, οι τράπεζες έδιναν κάθε μήνα 2 δισ. ευρώ νέα δάνεια προς την οικονομία!