Η φορολογία εισοδήματος αποσκοπεί, μόνη αυτή απ’ όλες τις μορφές φορολόγησης, στην αναδιανομή του διαθέσιμου εισοδήματος. Οι έχοντες δίνουν περισσότερα και οι μη έχοντες λιγότερα. Μόνον στην Ελλάδα, μεταξύ των κρατών που διαθέτουν παρόμοιο με το δικό μας επίπεδο αγοραστικής δύναμης, η αρχή αυτή καταπατείται σφοδρά, διαχρονικά και συστηματικά. Η μεγάλη κρίση που τίναξε στον αέρα πολλά απ’ όσα είχαμε καταφέρει μέχρι το 2007, αποκάλυψε με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο την απαράδεκτη δομή του ελληνικού κράτους, ειδικότερα σε θέματα φορολόγησης του νέου εισοδήματος. Η έκρηξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής πήρε μεγάλες διαστάσεις.
Οι παρατάξεις της αριστεράς σήκωναν πάντοτε ψηλά τη σημαία της φορολογικής δικαιοσύνης. Πριν από τις εκλογές, πολλοί στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρωζώνης πίστεψαν ότι το κομματικό σχήμα του Αλέξη Τσίπρα θα κατόρθωνε κάτι καλύτερο στον κρίσιμο αυτόν τομέα. Είχαν, άλλωστε, πλήρως απογοητευτεί από τη λαϊκίστικη συμπεριφορά της προηγούμενης κυβέρνησης.
Οι προχθεσινές ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο προτίθεται να διευκολύνει όσους χρωστούν στην Εφορία προκάλεσαν τεράστια κύματα οργής. Γενικότερα, σε όσους, αυτή τη δύσκολη περίοδο, έκαναν τα πάντα για να ανταποκριθούν. Ειδικότερα στους μισθωτούς και συνταξιούχους που πληρώνουν μέχρι «δραχμής» τους φόρους τους.
Αναρωτιέται κανείς πώς μπόρεσε, μια πραγματικά αριστερή πολιτικός, γεγονός για το οποίο δεν έχω καμία αμφιβολία, να εμφανίζεται πρόθυμη να χαρίσει σε επιχειρηματίες και επαγγελματίες φόρους εισοδήματος.
Δεν μιλάμε για σβήσιμο προστίμων ή τόκων ή άλλων διοικητικών προσαυξήσεων. Τα συνήθως επιπρόσθετα αυτά μειώθηκαν ύστερα από ευρωπαϊκές πιέσεις, αλλά συμφωνώ ότι μπορούν να περιοριστούν περαιτέρω. Χωρίς ποτέ να σβηστούν, αφού, με κάποιο τρόπο, πρέπει να υπάρχει κάποια διαφορά απ’ όσους πληρώνουν τους φόρους τους.
Ομως, το «κούρεμα» της αρχικής οφειλής, του ίδιου του φόρου, του κεφαλαίου, όπως λένε οι λογιστές, αποτελεί απαράδεκτη και αντισυνταγματική παραβίαση της αρχής της ισότητας. Είναι πιστεύω σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα με το χάρισμα σε μερίδα φορολογουμένων, που προωθεί η νέα ηγεσία του οικονομικού επιτελείου, δεν είναι πως θα χαθούν παλαιά δημόσια έσοδα. Οσα χαριστούν θα τα πληρώσουν οι φορολούμενοι. Προφανώς οι ίδιοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι και όσοι πλήρωσαν και πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά όταν οι άλλοι το αρνούνται.
Υπάρχουν δύο επιπτώσεις, όταν δεν πληρώνεται φόρος. Πρώτον, το κράτος μειώνει τις δαπάνες του· δηλαδή μισθούς, συντάξεις και επιδόματα για την ανθρωπιστική κρίση. Δεύτερον, όσοι φόροι λείπουν θα καλυφθούν με δανεισμό, δηλαδή με αύξηση του χρέους, που θα πληρωθεί με μελλοντικούς φόρους.