Δύο από τα γηραιότερα και πλέον αξιοσέβαστα στελέχη της Αριστεράς ο ευρωβουλευτής Μανώλης Γλέζος και ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης τις τελευταίες ημέρες ύψωσαν τους τόνους, παρεμβαίνοντας στις πολιτικές εξελίξεις. Ο πρώτος, ζήτησε «συγγνώμη από τον ελληνικό λαό γιατί συνήργησε σε μια ψευδαίσθηση», δηλώνοντας μεταξύ άλλων: «Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση. Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015. Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας». Ο δεύτερος, σε μακροσκελέστατη επιστολή του ζητεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να βρει τη δύναμη να πει «έστω και τώρα ΟΧΙ στο ΝΕΙΝ του Σόιμπλε», επαναλαμβάνοντας παλαιότερες απόψεις του: «Ως ποιο βαθμό, ως ποιο σημείο θα πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να εισπράττουμε προσβολές, απειλές και πάσης φύσεως εγκλήματα από μια Ευρώπη στην οποία δεσπόζουν οι Τράπεζες και τα συμφέροντα της Γερμανίας (…);».
Τον Μίκη Θεοδωράκη επισκέφτηκε, μάλιστα, χθες το πρωί στο σπίτι του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, καθιστώντας τον έτσι, επισήμως, πολιτικό συνομιλητή του.
Θα μπορούσε κανείς να αντιπαρέλθει τις απόψεις δυο ιστορικών προσωπικοτήτων, όχι από έλλειψη σεβασμού· ακριβώς το αντίθετο. Επειδή αξιολογεί την πορεία τους στον χρόνο και προσπαθεί να αποδώσει το –ας πούμε – απόλυτο των αντιλήψεων που έχουν για τον κόσμο και την πολιτική, ως αναφορά σε άλλες, οριστικά παρελθούσες, εποχές. Επιλέγουμε με προσοχή τις λέξεις για να μη θίξουμε ανθρώπους – σύμβολα, όταν μάλιστα το σύμβολο έχει επισκιάσει τον άνθρωπο και η τελετουργική εμμονή την όποια γόνιμη σκέψη. Οφείλουμε, βέβαια, να επισημάνουμε ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέστησε και τους δύο «προμετωπίδα» στον αντιμνημονιακό αγώνα του, καθαγιάζοντας ακόμη και τις ανακολουθίες τους…
Ομως, σε αυτήν τη χρονική στιγμή που διανύουμε, δεν είναι λίγοι όσοι άκριτα υποστηρίζουν την αντίληψη «αγώνας μέχρι τέλους». Οσοι δηλαδή θεωρούν ότι εκείνο το οποίο προέχει δεν είναι να σωθεί η χώρα αλλά να τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εξαγγελίες του. Και η άποψη αυτή, όταν όλα είναι τόσο ρευστά και επικίνδυνα, δεν μπορεί παρά να πολλαπλασιάζεται όταν αναπαράγεται από πρόσωπα όπως ο Μ. Γλέζος και ο Μ. Θεοδωράκης.
Κάθε υπαναχώρηση επισείει την απειλή «σας ψηφίσαμε» από τους οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος και τη διαρκή υπενθύμιση της «ήττας» από την αντιπολίτευση. Ο απαραίτητος χώρος, λοιπόν, για την αναγκαία εν προκειμένω, αναδίπλωση (τη λέμε και θεαματική κωλοτούμπα) στενεύει και γίνεται ασφυκτικός. Με ποιο όφελος;
Τι σημαίνει, ακριβώς, «ΟΧΙ», όταν η χώρα βρίσκεται σε διαδικασία επώδυνων διαπραγματεύσεων; (Ας αφήσουμε το «γιατί» και το «πώς» στην άκρη, για την οικονομία του κειμένου). Και αντιστρόφως: τι σημαίνει για μια κυβέρνηση να απεμπολεί την αυτονομία του ρόλου της και να μεταθέτει στον «λαό της» την αδυναμία της να διαπραγματευτεί;
Οι εκλογές δεν μεταφέρουν μόνο «μηνύματα» στις κυβερνήσεις και «εξουσίες» στους λαούς. Αλλά και την υποχρέωση στους κυβερνώντες να δρουν για το συμφέρον του τόπου. Αυτονομία, που έχει εκχωρηθεί με την ίδια διαδικασία, των εκλογών.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επιβραβεύονται ο αμοραλισμός και η δημαγωγία. Η «κωλοτούμπα», δηλαδή, μακροπρόθεσμα, ως άσκηση πολιτικής. Και τα δύο έχει πληρώσει πολύ ακριβά η Ελλάδα στην πολιτική ιστορία της, στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν της. Είτε προερχόταν από πρόσωπα είτε από κόμματα.