Τη μαγική φρασούλα την έχουμε συναντήσει πολλές φορές και σε πολλές μορφές. Ακόμα και τραγουδισμένη έφτασε στ’ αυτιά μας, στη φόρμα «Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς», για να γίνει και δι’ αυτής ο Διονύσης Σαββόπουλος ίνδαλμα όσων κάποτε τον εχθρεύονταν (και όχι για μουσικούς λόγους) και όσων ο ίδιος εχθρευόταν. Και το «Ελα μωρέ, στην Ελλάδα ζούμε, τι περιμένεις» έχουμε χιλιοακούσει. Και το «Μην το ψάχνεις, εδώ είναι Ελλάδα» επίσης. Και τον κ. Κ. Σημίτη, πρωθυπουργό τότε, να κηρύσσει το δόγμα «Αυτή είναι η Ελλάδα» θυμόμαστε. Ακόμα και ραδιοφωνική διαφήμιση είχε παιχτεί λίγο μετά το μιλένιουμ, που βεβαίωνε χυδαία το εξής: «Κανένας δεν θα σε νοιαστεί αν βρεθείς στην ανάγκη. Αλλά τι περιμένεις; Στην Ελλάδα δεν ζεις;».
Την πιο φρέσκια εκδοχή της φράσης-φόρμουλας την ακούσαμε από το στόμα ενός ποδοσφαιριστή μετά το τέλος ενός ακόμα ντέρμπι αιωνίων που μας ανάγκασε να νιώσουμε όλοι (και δίχως ναι-μεν-αλλά) την ντροπή που δήλωσε πως ένιωσε ο προπονητής των πρασίνων. «Εντάξει, στην Ελλάδα βρισκόμαστε» είπε ο σέντερ μπακ του Παναθηναϊκού Στάθης Ταυλαρίδης. Και αυτός, άθελά του, λειτούργησε σαν φορέας και συνεχιστής της παράδοσης, που παίρνει έναν στίχο, έναν ρυθμό, ένα γνωμικό και το παραδίδει στους νεότερους αναλλοίωτο ή ελαφρώς παραλλαγμένο.
Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια παράδοση που πρέπει επιτέλους να τη χαρακτηρίσουμε απαράδεκτη. Και να την απορρίψουμε. Γιατί πρόκειται για μια παράδοση βίας, ανευθυνότητας, φανατισμού και -από την πλευρά της πολιτείας- ελαφρότητας, φόβου ή συμφεροντολόγας εθελοτυφλίας. Και να ζητούσαμε πάντως από τους έως χθες υφυπουργούς Αθλητισμού να προσδιορίσουν τις ακριβείς αναλογίες του κράματος της «πολιτικής» τους, δεν θα μας έκαναν τη χάρη.
Το σλόγκαν «Στην Ελλάδα βρισκόμαστε», όποιος κι αν είναι ο εκάστοτε αναμεταδότης του, τα έχει όλα και συμφέρει, εξ ου και η αντοχή του. Ακούγεται αυτοκριτικό, ενώ δεν είναι παρά συχωροχάρτι. Μοιάζει υπεύθυνα απολογητικό, αλλά είναι ένα συνοπτικό ευαγγέλιο της ανοχής για ό,τι υπάρχει και όπως ακριβώς υπάρχει. Δείχνει να αιτιολογεί, μόνο που κατά βάθος δικαιολογεί, λειτουργώντας σαν άλλοθι. Φαίνεται σαν να θέλει ν’ αλλάξει την κατάσταση, αλλά μένει στα μισά του δρόμου, ή μάλλον δεν ξεκινάει καν. Και τούτο επειδή αντιμετωπίζει τα πράγματα σαν να τα αποφάσισε κάποια θεοσκότεινη Μοίρα, κάποια ανθελληνική Ειμαρμένη, με την οποία ούτε εφικτό είναι να τα βάλουμε ούτε και φρόνιμο ή πρέπον. Ως έναν βαθμό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει την εκλογή της και στο γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών ένιωσε πως οφείλει να αντιτάξει ένα «μπάστα!» στο μοιρολατρικό δόγμα «Στην Ελλάδα ζεις…». Αν αποφάσισε σωστά, θα κριθεί σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, άρα και στον νοσούντα και νοσογόνο επαγγελματικό αθλητισμό. Δεν έχουν οι νέοι κυβερνήτες τις εξαρτήσεις, τον φόβο και τον ωχαδερφισμό των προηγούμενων; Απόδειξη…