Ο μέγιστος κοινός παρονομαστής πολιτικών, στελεχών και σχολιαστών εις την Εσπερίαν σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισμό της νέας συμφωνίας-πλαισίου μεταξύ των 18 κρατών της Ευρωζώνης και της Ελλάδας ήταν πως πρόκειται για ένα ικανοποιητικό «Starting Point» ή «Σημείο Εκκίνησης».
Η διαφορά είναι μεγάλη με εκείνους που προσπαθούν, εγχωρίως και γερμανικώς, να παρουσιάσουν τη συμφωνία Βαρουφάκη ως μια απλή επικαιροποίηση της δεύτερης μνημονιακής συμφωνίας. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το περιεχόμενο της απόφασης του Γιούρογκρουπ της προηγούμενης Παρασκευής αποτελεί μια ενδιαφέρουσα σύνθεση. Σύνθεση μεταξύ των γενικών οδηγιών του Μνημονίου και των αντίστοιχων γενικόλογων κατευθύνσεων της Θεσσαλονίκης. Ενας τίμιος συμβιβασμός είναι πάντοτε ένας καλός συμβιβασμός. Η κυβέρνηση Τσίπρα ξεκίνησε την καριέρα της με στόχους ανασκολόπισης του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Σκεφτόταν ότι μπορεί να μετατρέψει το ελληνικό κράτος σε πολιορκητικό κριό (ή «Δούρειο Ιππο» για τους Γερμανούς) και τους Eλληνες ψηφοφόρους σε ξεσηκωμένους ζηλωτές.
Φαίνεται όμως ότι, διαβάζοντας δημιουργικά το Eurogroup, όπως το κάνει η λίστα Βαρουφάκη, η ομάδα ιδεολόγων και λαϊκιστών που κέρδισε τις εκλογές ξεκινά για τον πιο δύσκολο συμβιβασμό: να κυβερνήσει τη χώρα!
Αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα όσα έχουμε, μέχρι στιγμής, δει να συμβαίνουν. Είναι προφανές ότι οι κυβερνητικές ικανότητες της ομάδας Τσίπρα είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Από μόνο του αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη.
Η ομάδα Παπανδρέου είχε παρόμοια χαρακτηριστικά. Μπέρδευε τα δικά της ενδιαφέροντα, μιας ελίτ βουτηγμένης στον διεθνισμό εντός του οποίου ένιωθε πολύ άνετα, με τη μιζέρια της πασοκο-νεοδημοκρατικής γραφειοκρατίας, που αδιαφορούσε επιδεικτικά για την τεράστια απειλή της ενσκήψασας κρίσης.
Η ομάδα Σαμαρά έπασχε από το σύνδρομο του λαϊκίστικου παλικαρισμού. Ετσι, θεωρούσε ότι μπορούσε να αντικαθιστά την αδήριτη πραγματικότητα των αριθμών με πολιτικούς επανυπολογισμούς και την ανάγκη ολιστικής μεταρρύθμισης των παραγωγικών και κοινωνικών δομών με ψευδεπίγραφες αναδιοργανώσεις των εγκατεστημένων συντεχνιακών συμφερόντων.
Το πραγματικό πρόβλημα με το Νέο Πλαίσιο Συνεννόησης δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσυπογράφει τη δανειακή σύμβαση και το μνημονιακό παρακολούθημά της. Δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Το κάνει από τη θέση του κυβερνήτη αυτής της χώρας, αφού οι προηγούμενοι παραιτήθηκαν από τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Η δυσκολία βρίσκεται στα πολύ σοβαρά ερωτήματα που προκαλεί τόσο η διάθεση όσο και η ικανότητα των στελεχών της κυβέρνησης να ακολουθήσουν τις γραμμές της διφασικής απόφασης του Eurogroup.
Καλή η αφετηρία, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το τέρμα!